ตอนที่7 ทำความสะอาดที่พัก
หลังจากผ่านช่วงของความเป็นและความตาย จิตใจของหลี่ต้าก็อ่อนเพลียมาก เขาจึงตัดสินใจนอนเอาแรงสักหน่อย
แต่คืนนี้ก็ยังไม่ค่อยสงบซักเท่าไร รอบเมืองเต็มไปด้วยเสียงดังจากพวกซอมบี้ แสงไฟส่องไปมาบนท้องฟ้าและเสียงปืนที่ดังอย่างต่อเนื่อง
ฟังจากเสียงปืน หลี่ต้าก็รู้ว่ามันดังมาจากกองกำลังตำรวจติดอาวุธ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะตระหนักรู้ถึงความร้ายแรงของหายนะครั้งนี้ พวกเขาไม่ได้ "ใช้กฎหมายอย่างมีอารยธรรม" และเปิดฉากลงมือ ฆ่าพวกซอมบี้
แม้ว่าเสียงปืนจะสั่นสะเทือนในหู แต่ก็ไม่สามารถขัดขวางการนอนของหลี่ต้าได้ เขาเอนหัวบนหมอนและหลับอย่างสบาย
ในวันต่อมาเมื่อหลี่ต้าตื่นขึ้น เสียงปืนก็หยุดลงและซอมบี้บนท้องถนนก็ไม่หนาแน่นเหมือนเมื่อวาน คิดคิดดูเมื่อวานนี้เป็นเพราะเสียงปืนที่ดึงดูดเขา
“ไม่ได้ติดเชื้อ ที่แท้ก็เป็นเพราะคุณสมบัติการต้านทานไวรัส”
หลี่ต้ามองจุดบางจุดที่โดนสุนัขซอมบี้ข่วนเมื่อวานอย่างพอใจ เพราะมองยังไงก็ไม่เห็นร่องรอยที่ได้รับบาดเจ็บ ทำให้เขาแปลกใจเกี่ยวกับความมหัศจรรย์ของทักษะการกลืนกิน
หลี่ต้าลองกดสวิทซ์ไฟ แต่มันไม่ติด เขาจึงคุ้ยหาโทรศัพท์ออกมาจากถังขยะ พอชาร์จแบต โทรศัพท์ก็ไม่มีสัญญาณ ดูเหมือนว่าโรงไฟฟ้าและบริษัทข่าวจะหยุดทำการ เมื่อมนุษย์ ตกสู่แท่นบูชา ยุคข้อมูลข่าวสารก็ได้ถอนตัวออกจากเวทีของประวัติศาสตร์
หลี่ต้าเปิดเครื่องรับวิทยุ เปิดไปที่คลื่น “สหพันธรัฐเรดิโอ” สถานีวิทยุที่มีอำนาจมากที่สุดในสหพันธ์
“พี่น้องร่วมชาติทั้งหลาย ผมเฮอเหลียนเฉิง รัฐมนตรีว่าการกระทรวงป้องกันของสหพันธรัฐโนอาห์ ต่อไปผมจะอ่านคำสั่งแรกที่ลงนามโดยประธานาธิบดี : ไวรัสแสงสีดำเป็นแหล่งหายนะของความโหดร้ายทารุณ สภาพการติดเชื้อที่เกิดขึ้นนั้นไม่สามารถกลับคืนสู่ภาวะปกติ ร่างกายที่ติดเชื้อนั้นมีชื่อว่า "ซอมบี้" ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะฆ่าเมื่อเผชิญหน้ากับพวกซอมบี้ เมื่อประเทศชาติผจญกับภาวะวิกฤต เราต้องเห็นแก่ส่วนรวม ขอให้ประชาชนทุกคนปฏิบัติตามกฎหมายอย่างเคร่งครัด สามัคคีกันไว้ สร้างบ้านเกิดเมืองนอนขึ้นมาใหม่……”
หลี่ตั๋วหัวเราะเบาๆ กฎหมาย? คุณธรรม? คำพูดนี้ออกมาจากปากของประธานาธิบดีเกรงว่าจะเชื่อไม่ได้ จุดจบของการออกอาละวาดของพวกซอมบี้ มาตราทางกฎหมายยังเทียบไม่เท่าเศษกระดาษแผ่นหนึ่ง
หลี่ต้าปิดวิทยุ หยิบมีดสั้นออกมาเสียบไว้หลังเอวและค่อยๆเปิดผ้าม่านออก
ปรากฎการณ์ของวันสิ้นโลกบนท้องถนน กลุ่มรถยนต์หลายคันที่ชนกันจนบิดเบี้ยว ฝากระโปรงของรถเปิดอ้า เปลวไฟค่อยๆลุกไหม้ ควันไฟหนาลอยออกมา เลือดแห้งที่เปื้อนบนกระจกหน้ารถกลายเป็นภาพวาดหมึกสีเลือด เจ้าของรถโชกไปด้วยเลือด นั่งบนที่นั่งอย่างคนหมดแรงและดูเหมือนว่าจะตายเป็นเวลานานแล้ว
รถบางคันตัวรถพุ่งเข้าไปอยู่ในร้านค้าข้างทาง ประตูรถเปิดออก กระจกหน้าต่างรถแตกละเอียด รอยนิ้วเปื้อนเลือดคดเคี้ยวที่ข้างประตู เลือดบนพื้นดินแพร่ขยายไปเรื่อยๆจนกลายเป็นเส้นทางนองเลือด ลามไปถึงด้านหลังของถังขยะ ดูเหมือนว่าคนขับที่โชคร้ายจะถูกสิ่งมีชีวิตบางอย่างลากออกไปอย่างแรง
ห้องบางห้องถูกเผาด้วยไฟที่โหมกระหน่ำ ผนังถูกเผาไหม้เป็นสีดำ และไม่มีใครดับไฟ จากกองไฟเล็กๆจึงแผ่ขยายออกไป เริ่มจากหนึ่งห้อง ลุกลามไปห้องที่สอง ห้องที่สาม ในที่สุดทั้งอาคารก็จมอยู่ใต้ทะเลเพลิง
“มนุษย์”บางคนที่ชุ่มไปด้วยเลือดเดินเร่ร่อนบนถนนอย่างไร้จุดหมาย พวกเขาสายตาพร่ามัว เท้าเดินขาลากกะเผกๆ หยดน้ำลายเหนียวหยดลงมาจากมุมปากของพวกเขา ใบหน้าที่บิดเบี้ยวถูกปกคลุมไปด้วยโคลนและเลือด บางคนปากฉีก บางคนร่างกายไม่สมประกอบ บางคนถึงกับลากลำไส้ขาดครึ่งโชกเลือดคลานไปบนพื้น ส่งเสียงที่น่าหดหู่อยู่ตลอดเวลา
ลมใหญ่พัดเข้ามา ป้ายโฆษณาข้างทางล้มจนเกิดเสียงดังสนั่น ทันใดนั้นพวกซอมบี้ก็คึกผิดปกติ ไม่มีท่าทางที่เดินขาลาก ตะโกนด้วยความตื่นเต้นและวิ่งตรงไปยังทางต้นเสียง
หลังจากดูมาเป็นเวลานาน หลี่ต้ารู้สึกไม่สบอารมณ์ เมื่อวานโลกแห่งความมั่งคั่งและความสงบ เพียงชั่วเวลาเดียวกลับกลายเป็นนรกของมนุษย์โดยฉับพลัน
จู่ๆหลี่ต้าก็นึกได้ว่าตัวเองยังไม่ได้ใส่แว่น ไม่น่าเชื่อจริงๆว่าสายตาของเขากลับเป็นปกติแล้ว เมื่อก่อนตอนเขาถอดแว่นตาแม้แต่คนรู้จักที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาก็จำไม่ได้ แต่ตอนนี้ เขากลับมองเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างบนถนนได้อย่างชัดเจน
มันช่างเป็นเรื่องไม่คาดฝันที่น่ายินดี หลี่ต้าในอดีตเวลาเล่นยิงปืนก็ต้องอาศัยสายตาที่ดี แต่ในโลกนี้สายตาเขาสั้นมากๆและการสวมแว่นตาก็ไม่ได้สวยงาม เวลาต่อสู้ก็ลำบาก ตอนนี้สายตาของเขาแม้ว่าไม่ถึงระดับของเขาในอดีต แต่มันก็ถือว่าอยู่ในระดับปกติ
ทันใดนั้น หลี่ต้าก็พบหน้าต่างของตึกตรงข้ามมีผ้าปูที่นอนสีฟ้าห้อยอยู่ เด็กสาวหน้าขาวซีดคนหนึ่งเหวี่ยงผ้าปูที่นอน ซึ่งก็คือผ้าปูที่นอนสีเข้มชิ้นนี้ มันดึงดูดความสนใจของหลี่ต้า
“ช่วยฉันด้วย!”
ในมือของเด็กสาวถือแผ่นกระดาษ บนนั้นมีตัวอักษรสีแดงตัวใหญ่เขียนอยู่ เด็กสาวสวมเสื้อสายเดี่ยว ปรากฏให้เห็นไหล่ขาวดุจหิมะ ดวงตาของเธอบวมเป็นลูกพีช ผมประบ่าสีดำเงาพาดไว้บนศีรษะ มันยิ่งเพิ่มความอ่อนแอในตัวเธอ ทำเอาคนเห็นอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสาร
แต่เพียงแค่หลี่ต้ามองซอมบี้ที่เร่ร่อนอยู่บนถนน เขาก็ได้แต่ฝืนยิ้มและส่ายหัว ก้มหัวลงไปเขียนคำสองสามคำบนกระดาษ และนำมาทาบบนกระจก
“ฉันขอโทษ!”
เขาทนดูแววตาที่น่าเศร้าของเด็กสาวต่อไม่ได้ จึงค่อยๆปิดผ้าม่านลง
ซอมบี้บนถนนมันมากเกินไป ตัวเขาเองน่าจะสามารถเผชิญหน้ากับซอมบี้สามสี่ตัวในเวลาเดียวกันได้ แต่บนถนนมีซอมบี้มากกว่าร้อยตัว ภายใต้สถานการณคับขันแบบนี้ เขาก็ไม่มั่นใจแม้แต่จะสามารถปกป้องตัวเอง
คนที่จะต้องเจอจุดจบ ช่วยได้แค่ไหนก็แค่นั้น แต่ในสถานการณ์ที่ไม่มีการสูญเสียผลประโยชน์ของตัวเอง สำหรับคนที่รู้จักโดยบังเอิญ หลี่ต้าก็ไม่กล้าเอาชีวิตไม่เสี่ยง
"นี่คือจุดจบของโลกกินคน!" หลี่ต้าตะโกนอย่างขุ่นเคือง
หลี่ต้าเปิดเตาแก๊ส แกะบะหมี่สำเร็จรูปออกมาสองถ้วย บะหมี่สองถ้วยกับน้ำหนึ่งขวด นี่ก็คือข้าวเช้าของหลี่ต้า
หลังจากกินบะหมี่สำเร็จรูปหมด หลี่ต้าเรอออกมาหนึ่งที ถึงเวลาทำงานแล้ว
ตอนนี้ระดับวิวัฒนาการของเขาสูงถึง55% เหลืออีกครึ่งหนึ่งก็จะสามารถอัพเกรดเป็นระดับหนึ่งได้แล้ว การได้รับระดับวิวัฒนาการจากการกลืนกินไปไม่กี่ครั้ง หลี่ต้าก็สรุปได้ว่า ถ้าจัดการพวกซอมบี้ในตึกนี้ได้ทั้งหมด เขาก็น่าจะอัพเป็นระดับหนึ่งได้แล้ว
หลังจากฟังเสียงไปครู่หนึ่ง ไม่มีการเคลื่อนไหวอะไรผิดปกติ หลี่ต้าจึงค่อยๆเปิดประตูและเดินออกไป
ทางเดินเงียบสงัด สายลมเบาๆพัดผ่านหน้าต่างกระจกที่แตกจนหนังสือพิมพ์สองสามฉบับที่ทางเดินเปิดออก บนพื้นมีคราบเลือดแห้งๆอยู่กองหนึ่ง ชั้นสามทั้งชั้นเงียบเหงาไร้เสียง เหมือนไม่เคยมีสิ่งมีชีวิตอยู่มาก่อน
ชั้นสามมีทั้งหมดสามห้องที่มีคนอาศัยอยู่ ห้องเช่าของหลี่ตั๋วอยู่ทางด้านตะวันออก ตรงข้ามเป็นห้องของเหล่าอู๋ที่หลังจากผ่านคืนนั้นก็ยังไม่มีใครกลับมา เกรงว่าเขาไม่น่ามีโอกาสรอดกลับมา ห้องกลางเป็นห้องใหญ่สุด แต่มันเป็นห้องที่ว่างเปล่า เจ้าของตึกยังไม่เปิดให้เช่าและมักจะเอาไว้เก็บของ
หลี่ต้าผลักประตูห้องตรงกลาง ประตูมันถูกล็อค แต่มันไม่ยากเกินไปสำหรับหลี่ต้า เขาหยิบลวดจากกระเป๋าของเขาแล้วสอดเข้าไปในช่องของประตูรักษาความปลอดภัย
“啪嗒！”
“แกร็ก!”
ประตูเปิดออก หลี่ต้าเดินเข้าไปสักพักหนึ่งและเดินออกมาพร้อมกับขวานตัดไม้ด้ามหนึ่ง
หลี่ต้าลองชั่งน้ำหนักขวานในมือ เขาพอใจกับมันมาก เกมนี้เป็นเกมที่ทรงพลังและมันเหมาะมากที่จะเป็นอาวุธ
หลี่ต้าแนบตัวไปกับกำแพงและค่อยๆเดินขึ้นบันได
บนกำแพงของหัวมุมชั้นห้า มันเต็มไปด้วยเลือดจำนวนมาก และก็จับตัวกันเป็นก้อน พวกมันไหลตามบันไดลงมาและรวมกันเป็นแอ่งเลือดดำลึกบนพื้นตรงหน้าหลี่ต้า
“嘎巴！嘎巴！……”
“สวบ! สวบ!.....”
มีเสียงเคี้ยวที่ชวนขนหัวลุกดังมาจากบันได เงาคนสองคนนั่งยอง ๆ อยู่บนพื้น กำลังกัดของอะไรบางอย่าง ไฟเซ็นเซอร์ฉุกเฉินในบันไดก็ส่องแสงสีเขียวเพิ่มความน่ากลัวยิ่งขึ้น
หลี่ต้าจับขวานตัดไม้ไว้แน่น เขายกขาก้าวเบา ๆ และลงอย่างช้าๆ ค่อยๆเข้าไปใกล้
เมื่อเข้าไปใกล้ หลี่ต้าก็อ้วกพุ่งออกมา
เขาสาบานได้ แม้จะอยู่ในสนามรบเขาก็ไม่เคยเห็นฉากที่ทำให้คนรู้สึกขนลุกสะอิดสะเอียนแบบนี้ บนพื้นมีร่างผู้ชายที่เกือบจะมองไม่ออกว่าเป็นมนุษย์ถูกมัดนอนไว้ ผิวหนังช่วงหน้าอกและกล้ามเนื้อส่วนใหญ่หายไป เหลือเพียงกระดูกขาวๆ แม้แต่หัวใจก็ไม่เหลือ ช่วงท้องของเขาถูกเปิดออกจนหมด ซอมบี้หน้าตาดุร้ายสองตัวคืบคลานอยู่บนพื้น คนหนึ่งฉีกลำไส้ของชายคนนั้นราวกับเนื้อแกะและยัดเข้าไปในปาก อีกคนหนึ่งสอดหัวเข้าไปในช่องท้องของเขาและกลืนกินอวัยวะที่เหลืออยู่
หัวกะโหลกของชายคนนี้แยกออกอย่างสมบูรณ์ เหมือนกับแตงโมที่ถูกผ่า สีแดงและสีขาวทาอยู่เต็มกำแพง เป็นเพราะสาเหตุนี้ทำให้มันไม่กลายเป็นซอมบี้
หลี่ต้าตัวชาไปทั้งตัว เขาคิดว่าความสามารถทางจิตใจของเขานั้นแข็งแกร่ง แม้เผชิญหน้ากับศพที่แยกชิ้นส่วนจากการถูกระดมยิงด้วยปืนใหญ่สีหน้าเขาก็ไม่เปลี่ยน แต่เมื่อประจัญหน้ากับศพที่ถูกพวกอมนุษย์ใช้แบ่งอาหาร ก็อดไม่ได้ที่จะสั่นไปทั้งตัว
“โฮกก...!”
ทั้งที่หลี่ต้าไม่ได้ส่งเสียงสักแอะ แต่ซอมบี้สองตัวนั้นเหมือนกับมีตาอยู่ข้างหลัง มันหันตัวมาคำรามด้วยความฮึกเหิม และพุ่งเข้ามาหลี่ต้า
“ฉิบหายแล้ว!”
หลี่ต้าส่งเสียงออกมา ซอมบี้สองตัวนี้เห็นเขาเป็นอาหารอันโอชะ แต่ว่า “อาหาร”ชิ้นนี้ มันจะกินง่ายขนาดนั้นจริงเหรอ?
李铎并没有像一般人那样惊慌失措的倒退，而是迎着两个丧尸就冲了过去，五米、三米、一米……
หลี่ต้าถอยหนีตกใจเหมือนกับคนธรรมดาทั่วไป และวิ่งเผชิญหน้าซอมบี้สองตัวเข้าไปห้าเมตร สามเมตร หนึ่งเมตร ...
เข้ามาใกล้จนหลี่ต้าสามารถเห็นแม้แต่เขี้ยวเหลืองๆของซอมบี้ กลิ่นปากที่เหม็นเน่า จิตใจของเขานิ่งมากและในขณะที่ซอมบี้พุ่งเข้ามาเขาก็ยกขวานในมือของเขาขึ้น
[คู่มือ]
ชื่อ: ซอมบี้
สถานะ: ติดเชื้อ
ระดับ: 0
ชีวิต: 5
พลัง: 2
การป้องกัน: 0.7
พละกำลัง: 5
ความเร็ว: 0.8
ความสามารถพิเศษ:
1. การติดเชื้อ: ความสามารถพิเศษของสิ่งมีชีวิตที่ติดเชื้อ ในการแพร่เชื้อผ่านการกัดนั้นไม่ได้ผลกับสิ่งมีชีวิตที่มีการต้านทานสูง
2. การระบาดของโรค:มีประสาทสัมผัสเร็วต่อเนื้อและเลือดในระยะใกล้และมีการโจมตีใส่ศัตรูในระยะใกล้
การประเมินประสิทธิภาพการต่อสู้: 0 ดาว。
คุณสมบัติของซอมบี้นี้เรียกได้ว่าขยะ ยกเว้นพละกำลังของคนที่ติดเชื้อ รวมถึงพลังของคนธรรมดาสองเท่า คุณสมบัติของมันยังสู้คนธรรมดาไม่ได้เลยจากการประเมินประสิทธิภาพการต่อสู้ยัง“ 0 ดาว”อีก
ซอมบี้ตัวนี้เป็นซอมบี้ผู้หญิง ร่างกายของมันร้อนแรง สวมถุงน่องสีดำและชุดชั้นในขาดๆสีชมพูอันยั่วเย้า แต่หลี่ต้าไม่ได้สนใจในรูปร่างเธอเลยสักนิด เขาขยับร่างกายและยกขวานในมือฟันเข้าไปอย่างไม่ปราณี
“ผัวะ!”
คนขวานอันแหลมคมทำให้หัวกะโหลกทั้งหัวของซอมบี้สาวกระเด็นออกไป เลือดสีดำจำนวนมากพุ่งออกมาจากคอที่ขาดท่อน ศพที่ไม่มีหัวพุ่งเข้ามาสิบกว่าเมตรก่อนจะทรุดไปที่พื้น
จังหวะนี้ ซอมบี้ตัวที่สองจึงพุ่งเข้ามา ซอมบี้ตัวนี้อายุพอๆกับหลี่ต้า สวมสูทและเน็คไท ที่หน้าอกมีป้ายเล็กติดอยู่ว่า “พนักงานขายบริษัทXX”ดูเหมือนจะเป็นพนักงานเล็กๆที่ขายของตามหน้าบ้านคนอื่น
แต่เขาในเวลานี้ไม่มีท่าทางของพนักงานบริษัทมารยาทงามหลงเหลืออยู่เลย ใบหน้าที่ชวนตกตะลึง มีลำไส้ที่ยังไม่ได้กลืนห้อยอยู่ที่มุมปาก มันคำรามใส่หลี่ต้าและพุ่งเข้ามา
หลี่ต้าหดตัวลง หลบจากการพุ่งเข้ามาของซอมบี้ กลับตัวถีบที่หลังเอวของมัน ร่างของมันฟาดไปกับกำแพง ซอมบี้คำรามออกมา ตะเกียดตะกายจะลุกขึ้น แต่หลี่ต้าไม่ให้โอกาสให้มันได้ขึ้นมา รีบเหยียบไปที่กระดูกสันหลังของเขา เท้าออกแรงเต็มที่ เพียงได้ยินเสียง “ป็อก!”กระดูกสันหลังของซอมบี้ก็โดนเขาหักในชั่วพริบตา
หลังจากกระดูกสันหลังถูกหลี่ต้าโจมตี ซอมบี้ก็เป็นเหมือนหุ่นกระบอกไฟฟ้าที่ถูกถอดถ่านออก มันไม่สามารถขยับได้อีกต่อไป ริมฝีปากสั่นไหว ส่งเสียงคำรามต่ำๆออกมา
หลี่ต้าแกว่งเลือดบนขวานไปมา ไม่สนใจเสียงคำรามของซอมบี้ เลือดสีดำแดงที่ฝ่าเท้าเริ่มแข็งตัว เขาเหยียบย่ำไปบนพื้น เลือดดำจำนวนมากก็พุ่งผ่านร่างของซอมบี้
“โฮกก!”
ซอมบี้ส่งเสียงคำรามอย่างน่าสังเวช ดิ้นรนสุดชีวิต เส้นประสาทของมันถูกทำลายโดยหลี่ต้าอย่างสมบูรณ์ แต่ในเวลานี้มันเริ่มต้นที่จะดิ้นพลากอย่างแปลกประหลาด สีหน้าเรียบเฉยของหลี่ต้ามองไปที่ฉากอันพิศวงนั่น ปากพึมพำออกมา:
“ที่แท้มันเป็นอย่างนี้เองเหรอ? ระดับความเร็วในการกลืนกินช้าลงอย่างเห็นได้ชัด สำหรับร่างกายของสิ่งมีชีวิตที่กำลังจะตาย ความยากลำบากในการกลืนกินเพิ่มขึ้น แต่ว่า การเพิ่มขึ้นของระดับวิวัฒนาการกลับอยู่เหนือจินตนาการของฉัน”！
ตามการสรุปของหลี่ต้า ซอมบี้ระดับ0 หนึ่งตัวสามารถเพิ่มระดับวิวัฒนาการได้ประมาณ10% แต่ซอมบี้ตัวนี้ กลับเพิ่มให้เขาถึง20%!
แต่ว่าระดับความอันตรายของการดูดเอาร่างกายที่มีชีวิตก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น ซอมบี้ที่มีกระดูกสันหลังแตกนั้นมีศักยภาพมากที่สุดในการเผชิญหน้ากับความตาย มันพยายามตะเกียดตะกายขึ้นมาสุดชีวิต ถ้าหากเป้าหมายการกลืนกินเปลี่ยนเป็นสุนัขซอมบี้ระดับ1 ที่กำลังจะตาย ไม่แน่ว่ามันอาจจะสามารถดึงหลี่ต้าลงสู่นรก