ตอนที่ 5 สุนัขซอมบี้
ความจริงแล้วบนโลกนี้มีผู้ชายแบบหลี่ต้าไม่น้อยที่ถูกเล่นกับความรู้สึก แต่กลับจดจำไว้ในใจไปตลอดชีวิต
หลี่ต้ามองเบอร์โทรในรายชื่อผู้ติดต่อ คิดอยู่ครู่หนึ่งและตัดสินใจโทรไป
แม้ว่าวิญญาณของเขาจะไม่ใช่หลี่ต้าคนก่อนแล้ว แต่ในฐานะผู้หญิงที่อยู่ในความทรงจำเขามาตลอด เขารู้สึกว่าตัวเองจำเป็นต้องเตือนเธอ
“ฮัลโหล? ใครคะ?”
เสียงของผู้หญิงที่งดงามตอบกลับมา ถึงแม้ว่าเย็นชาเหมือนภูเขาน้ำแข็ง แต่ก็ยังเผยให้เห็นถึงความเย่อหยิ่งที่ไม่สามารถปกปิดได้
“ฮ่าๆ เป็นคนลืมง่ายจริงๆนะ!” หลี่ต้าหัวเราะเบาๆ “หลิวเสียวเสี่ยว เธอลืมแฟนเก่าคนนี้แล้วเหรอ?”
“เธอคือ! หลี่ต้า!”
ทันใดนั้นน้ำเสียงเธอก็ดังขึ้น ปลายสายโทรศัพท์หลิวเสียวเสี่ยวรีบระแวดระวังขึ้นมาทันที “หลี่ต้า เธอจะทำอะไร? ถ้าเธอจะมาขอความช่วยเหลือ ฉันบอกเลยว่าให้ทิ้งความคิดนี้ไปซะ บุญคุณของเธอฉันก็ตอบแทนไปแล้ว ตอนนี้เราไม่มีอะไรข้องเกี่ยวกันอีก”
“ฮ่าๆ” หลี่ต้าพูดพร้อมยิ้มอย่างเย็นชา “ฉันไม่ได้จะมาขอให้หาที่หลบภัยให้ ตอนนี้สถานการณ์เลวร้าย เธอต้องรีบวางแผน บ้านของแฟนเธออยู่ห่างจากกองกำลังทหารมาก อยู่ที่นั่นก็เหมือนกับนั่งรอความตาย”
“เรื่องนี้ฉันไม่รบกวนเธอหรอก” หลิวเสียวเสี่ยวพูดอย่างเหน็บแนม “เธอไม่ต้องกังวลกับเรื่องใหญ่ของประเทศตอนนี้หรอก งานหลักของเธอคือการทำงานพาร์ทไทม์กิ๊กก็อกนั่น มองจากสารรูปของเธอ สมน้ำหน้าที่ต้องโสดตลอดไป”
“ที่เธอพูดมันก็ถูก บางทีฉันไม่ควรโทรมาเลย”หลี่ต้าเงียบไปสักพักและพูดต่อ
“แต่ก็แน่นอนว่า เธอก็ไม่ดูระยะความต่างระหว่างเธอกับหลิวเทียนเฮ่าเหมือนกัน”
เมื่อได้ฟังหลี่ต้าพูดแบบนี้ หลิวเสียวเสี่ยวก็ขึ้นขึ้นมาทันที “เขาทั้งดูดี การเรียนดี แถมยังมีความก้าวหน้า อายุน้อยก็รับช่วงต่อกิจการครอบครัวได้แล้ว ตอนนี้มูลค่าของบริษัทครอบครัวเขาทะลุหนึ่งพันล้านไปแล้ว”
“ต่อให้ตอนนี้ ท้องถนนจะมีแต่คนบ้ากระหายเลือด แต่ครอบครัวหลิวมีที่หลบภัยใต้ดินที่แข็งแกร่ง ไม่สามารถเปิดได้ ฉันอยู่ที่นี่มีความปลอดภัยสูงมาก”
“กลับไปมองเธอ อยู่ในสลัมจนๆนั่น กินแต่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป เห็นพวกคนคุ้มคลั่งบนถนนพวกนั้นเดาว่าเธอคงตกใจจนฉี่ราดกางเกงแล้วสินะ!”
“ขอร้องล่ะเธอช่วยยอมรับความจริงหน่อย ฉันไม่อยากยุ่งกับเธอแล้ว พวกเราไม่ต้องมาพบเจอกันอีก โอเคไหม? ฮะ?”
หลี่ต้าหัวเราะและพูดออกมาอย่างช้าๆ :“เธอคิดมากไปแล้ว ตอนนี้ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอแล้ว”
“เธอควรดีใจที่ตอนนี้แฟนของเธอยังไม่เบื่อเธอ เธอคิดจริงๆเหรอว่าครอบครัวหลิวจะยอมรับคนอย่างเธอมาเป็นสะใภ้?”
หลี่ต้ากดวางสายโทรศัพท์ไปอย่างใจเย็น และเพิ่มชื่อหลิวเสียวเสียวเข้าในแบล็กลิสต์
“โง่จริงๆ ฉันไม่เข้าใจจริงๆว่า หลี่ต้าในโลกนี้มันชอบผู้หญิงแบบนี้ไปได้ยังไง”
เขาส่ายหัวอย่างจนปัญญาและวางโทรศัพท์ลง
ถังน้ำใส่น้ำจนล้นแล้ว หลี่ต้าเตรียมเก็บน้ำไว้ในภาชนะ มีปริมาณเพียงพอถึงสองสามอ่างอาบน้ำ ช่วงนี้เขาก็ไม่ต้องกังวลเรื่องน้ำแล้ว
เปิดกรอบข้อมูลของระบบต้นแบบการสังหารโหด หลี่ต้ามองเห็นแถบวิวัฒนาการขึ้นว่า 5% แล้วพึมพำเบาๆ
“ซึมซับคนธรรมดาไปห้าคน ได้รับการวิวัฒนาการ 5% บางทีพวกมันอาจจะธรรมดาเกินไป ยีนไม่มีอะไรให้ซึมซับ ถ้าหากไปกลืนกินพวกซอมบี้ล่ะ จะเป็นยังไงนะ?”
“อีกอย่าง ตัวละครหลักในเกมตอนแรกได้รับพลังงานก็สามารถลุกขึ้นวิ่งได้อย่างเท่ๆ ทำลายรถถังด้วยมือเปล่า กรงเล็บแหลมคมก็ได้มาจากการสังหารผู้ต่อสู้ แต่ร่างฉันในตอนนี้นั้น แม้จะมีชุดอุปกรณ์การต่อสู้พิเศษเต็มรูปแบบ ก็ยังไม่มีความมั่นใจพอจะไปต่อกรกับพวกสัตว์ประหลาดนั่น”
หลี่ต้าส่ายหัว ผู้ต่อสู้ในเกมถึงแม้ว่าจะไม่ใช่สัตว์ประหลาดอันดับต้นๆ แต่เมื่อเผชิญหน้ากับคนธรรมดา ก็เหมือนกับเป็นเครื่องตัดหญ้าที่กระหายเลือด
การทำลายรถถังด้วยมือเปล่าและขว้างรถยนต์ ถ้าในทีมไม่มีอาวุธก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกนักต่อสู้ ตอนนี้ไม่ต้องพูดถึงว่าโลกนี้จะมีนักต่อสู้สัตว์ประหลาดพวกนี้หรือเปล่า ต่อให้มีก็ไม่ใช่ว่าจะสามารถจัดการได้
“ในตอนนี้อย่าเพิ่งคิดเยอะ เริ่มจากกลืนกินซอมบี้ธรรมดาสักคนสองคนก่อน ลองดูว่าจะสามารถเพิ่มเป็นระดับแรกได้ไหม”
หลี่ต้าส่ายกำปั้นแล้วลุกขึ้นยืน
ทันใดนั้นเอง โทรศัพท์ของเขาก็มีเสียงฝากข้อความส่งมา
“หืม?”
หลี่ต้าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เป็นเบอร์แปลกปรากฏขึ้น
“หลี่ต้าใช่ไหม? แฟนฉันบอกว่าวันนี้แกมากำเริบเสิบสาน ดูท่าหมัดคราวก่อนจะไม่หนักพอให้กลัว ไอ้น้อง อย่าให้ฉันมีโอกาส ไม่อย่างนั้นครั้งหน้าถ้าฉันเจอแก ฉันจะฆ่าแกด้วยน้ำมือของฉันเอง ฮ่าๆ แน่นอนว่าแกอาจจะไม่เชื่อ แต่ตอนนี้รัฐบาลรับมือกับสถานการณ์ไม่อยู่และมีคนตายมากมาย แกตายอีกคนก็คงไม่เป็นไร ขยะอย่างแกในสายตาฉันมันก็แค่หมาเน่า”
ดูจากน้ำเสียง ข้อความเลวทรามอันนี้เป็นของหลิวเทียนเฮ่าไม่ผิดแน่
หลี่ต้ามองอย่างเฉยเมย ทุบแบตเตอรี่แล้วโยนโทรศัพท์ลงในถังขยะ
ไม่มีอะไรในบ้านของเขาที่เรียกได้ว่าเป็นอาวุธ แม้ว่าในมือของหลี่ต้าจะมี ลวด สายไฟ จนไปถึงไขควงก็สามารถทำหน้าที่เป็นอาวุธที่อันตรายถึงที่ชีวิตได้ แต่เอาสิ่งเหล่านี้ไปต่อสู้กับซอมบี้ หลี่ต้าก็ไม่มีความกล้าพอที่จะถูกกัด เพื่อพิสูจน์ว่าการต้านทานไวรัสจะสามารถป้องกันไม่ให้เขาติดเชื้อ
ทันใดนั้นหลี่ต้าก็นึกอะไรบางอย่างออก ความทรงจำลางๆของเขาที่มีต่อเหล่าอู๋ห้องตรงข้ามที่ชอบเก็บสะสม เครื่องลายคราม ภาพวาดตัวอักษรวางอยู่ทั่วห้อง โดยเฉพาะสิ่งนั้นที่ทำให้เขาประทับใจที่สุดในบรรดาของสะสม มีขนาดสูง40cm มันดูเย็นยะเยือก ทำเอาตัวเขาขนลุกไปหมด
รุ่นM4 เป็นอุปกรณ์ทหารของกองทหารสหพันธรัฐ ช่วงเวลาของหลี่ต้าในอดีตนั้น ปืนไรเฟิลลอบสังหารM4ไม่มีมีดปลายปืน แต่กองทหารสหพันธรัฐในโลกนี้ M4กลับมีมีดปลายปืน
สำหรับคนอื่นของแบบนี้คงไม่น่าดึงดูด แต่สำหรับหลี่ต้าทหารหน่วยรบพิเศษแล้ว อาวุธทหารในมือนี้ มันน่าดึงดูดกว่าสิ่งอื่นใด
ในสหพันธรัฐโนอาห์ นอกเหนือจากทหารรับจ้างที่มีใบอนุญาตรับจ้างแล้ว ประชาชนธรรมดายังไม่อนุญาตให้มีปืนครอบครอง ความต้องการที่หลี่ต้าจะครอบครองอาวุธนี้มันไม่น่าเป็นไปได้ และงานฝีมือที่วางขายในตลาด ความแกร่งของคมมีดก็คุณภาพไม่ดี แต่คมมีดของในบ้านของเหล่าอู๋เป็นอุปกรณ์ที่ใช้งานในกองทหาร หลี่ต้าได้เห็นมันครั้งเดียวก็รู้ว่ามันช่างเหมาะสมกับเขาจริงๆ
หลี่ต้าหมอบและเอาหูแนบไปที่พื้น หลับตาลง ผ่านไปสักพักเขาลืมตาขึ้น ข้างนอกนั้นเงียบสงัด ฟังดูเหมือนไม่น่ามีอันตรายอะไร
หลี่ต้าถือไขควงคมไว้ในมือของเขา ไขควงขนาดใหญ่ยาวถึง 20 เซนติเมตร เขาเพิ่งนำมาขัดอย่างละเอียดเมื่อไม่นานมานี้ รุ่นเลข “หนึ่ง”ของคมมีดสะท้อนแสงอย่างน่าสะพรึงกลัว
หลี่ต้าค่อยๆเปิดประตูออกไป ภายในตึกเงียบสนิท เงี่ยหูฟังมีเพียงเสียงลมพัดกระทบกับกระจก เหมือนเสียงโหยหวนของผีร้าย หลอดไฟสีขาวตามทางเดินส่องแสงสลัว ยิ่งเพิ่มความน่ากลัวเอาไปใหญ่
หลี่ต้าหยิบถ้วยชาเซรามิกขึ้นมาจากโต๊ะแล้วโยนมันออกไป
“เพล้งง!”
ถ้วยน้ำชากระแทกเข้ากับผนังห่างออกไปห้าเมตร ทำให้เกิดรอยร้าวและเศษแก้วแตกกระเด็นไปทั่วพื้นดิน
“บรู้ววว!”
ประตูของห้องเหล่าอู๋สะเทือนขึ้นอย่างรุนแรง ด้านในเหมือนกับมีสัตว์ที่ดุร้าย ประตูรักษาความปลอดภัยที่แข็งแรงถูกมันทุบจนเกิดเสียงดังอย่างแสบแก้วหู
หลังจากฟังเสียง หลี่ต้าก็สรุปได้ว่า ห้องของเหล่าอู๋คนนี้มีสุนัขพันธุ์โกลเด้นอยู่ตัวหนึ่ง เหล่าอู๋มีนิสัยไม่ชอบปิดหน้าต่าง ทำให้สัตว์โดนฝนกรดสาดเข้ามา จึงกลายเป็นซอมบี้
หลังจากรอสักสิบวินาที เห็นว่าภายในตึกไม่มีอะไรผิดปกติ หลี่ต้าจึงค่อยๆก้าวออกจากห้องอย่างระมัดระวัง ในมือถือไขควงไว้แน่น กวาดตามองไปรอบๆ ค่อยๆขยับไปที่ด้านตรงข้าม
“กรอบแกรบ กรอบแกรบ!”
ไม่มีใครอยู่ในทางเดินของตึก แสงจากหลอดไฟสลัวๆส่องสว่างเป็นสีขาวซีด เท้าของหลี่ต้าเหยียบบนพื้นกระดานที่ชำรุดทรุดโทรมจนเกิดเสียง
หลี่ต้าผลักประตูห้องเหล่าอู๋อย่างแผ่วเบา เสียงประตูดังเอี๊ยด มันไม่ได้ล็อค
ตอนนี้ท้องฟ้ามืดสนิท ท่ามกลางความมืดมิดภายในบ้าน พอหลี่ต้าเปิดประตูเข้ามาก็มีลมกลิ่นคาวปะทะเข้ามาอย่างแรง
“บรู้ววว.....”
หลี่ต้าเตรียมพร้อมสำหรับการป้องกัน เขาอ้อมไปด้านและกลิ้งไปบนพื้น เพื่อหลบจากการโจมตีที่รุนแรง
สุนัขตัวใหญ่ที่ชุ่มไปด้วยเลือดโผเข้ามาจากประตู ตาของมันเต็มไปด้วยสีแดงสดและเขี้ยวยักษ์ที่โผล่มาจากมุมปาก
สายพันธุ์ของสุนัขตัวนี้คือโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ เดิมทีนิสัยของมันว่านอนสอนง่ายแต่หลังจากผ่านการติดเชื้อไวรัส ทำให้กลายเป็นสัตว์ประหลาดกระหายเลือดอย่างสมบูรณ์
[คู่มือ]
ชื่อ: สุนัข
สถานะ: ติดเชื้อ
ระดับ: 1
ชีวิต: 15
พลัง: 3
การป้องกัน: 2
พละกำลัง: 7
ความเร็ว: 3
ความสามารถพิเศษ:
1. การติดเชื้อ: ความสามารถพิเศษของสิ่งมีชีวิตที่ติดเชื้อ ในการแพร่เชื้อผ่านการกัดนั้นไม่ได้ผลกับสิ่งมีชีวิตที่มีการต้านทานสูง
2, การระบาดของโรค:มีประสาทสัมผัสเร็วต่อเนื้อและเลือดในระยะใกล้และมีการโจมตีใส่ศัตรูในระยะใกล้
การประเมินประสิทธิภาพการต่อสู้: 2 ดาว
ตามข้อมูลบนคู่มือ คุณสมบัติของสุนัขซอมบี้ตัวนี้สูงกว่าหลี่ต้าหลายเท่า พละกำลังคือ 7 คะแนนของความสยองขวัญ ไวรัสแสงสีดำช่วยให้ร่างกายมีพละกำลังที่น่ากลัว แม้จะออกแรงวิ่งสุดชีวิต ก็มีเหยื่อน้อยคนทีจะสามารถหนีรอดจากเงื้อมือของมันได้
หลี่ตั่วถือไขควงไว้ในมือแล้วมองไปที่ร่างติดเชื้อขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าเขา
“บรู้วว......”
สุนัขซอมบี้พุ่งขึ้นไปในอากาศแล้วหันกลับมาอย่างช้าๆ เลือดสีดำแดงหยดลงมาจากเขี้ยวคมๆ มันร้องขู่คำรามด้วยเสียงต่ำ
คนลงมือก่อนมักได้เปรียบ หลี่ต้าวิ่งเข้าไปใกล้ตรงหน้าและจับไขควงในมือของเขาแทงเข้าไปที่ขมับของสุนัขซอมบี้
หลังจากเจ้าสุนัขโกลเด้นติดเชื้อมันก็สูญเสียธรรมชาติความอ่อนโยนที่เคยมี มันเปิดปากอ้าขากรรไกร พุ่งเข้าไปจะกัดข้อมือหลี่ต้าเต็มแรง
หลี่ต้ายิ้มมุมปาก การเคลื่อนไหวของเขาเป็นเพียงกลอุบาย จุดประสงค์เขาคือต้องการดึงความสนใจของสุนัขซอมบี้ เขารีบวิ่งไปข้างหน้า เอานิ้วชี้ข้างซ้ายออกมาและกระทุ้งเข้าไปที่ตาของสุนัขซอมบี้
“ผัวะ!”
“บรู้วว......”
ตาขวาของสุนัขซอมบี้โดนหลี่ต้าแทงจนเป็นหลุมเลือด ภายในความมืดเสียงกรีดร้องที่เต็มไปด้วยเลือดดังก้องไปไกล สุนัขซอมบี้เจ็บจนเกินจะทน กรงเล็บอันแหลมคมตบไปกับผนังด้านหลังของหลี่ต้า ขูดจนเป็นรูขนาดใหญ่
หลี่ต้าสีหน้ายังคงไม่เปลี่ยน หมุนร่างกายตัวเอง ไขควงคมในมือเขาก็ขยับตามและกรีดเข้าไปที่คอของสุนัขซอมบี้จนเกิดแผลลึก
การออกแรงของหลี่ต้าเป็นการต้องการฆ่าให้ตายในครั้งเดียว แผลครั้งนี้ได้ไปตัดหลอดเลือดแดงและหลอดลมของสุนัขซอมบี้ ถ้าหากบาดแผลเช่นนี้เกิดขึ้นกับคน ฝ่ายตรงข้ามคงตายไปนานแล้ว แต่สำหรับร่างที่ติดเชื้อ รอยบาดแค่นี้ยังไม่ถึงตาย
ระดับความแข็งแกร่งชีวิตของสุนัขซอมบี้ลดไปเพียง70% แต่หลี่ต้าก็เข้าใจว่า ระดับความแข็งแกร่งของชีวิตไม่ใช่ปริมาณเลือดในเกม สำหรับร่างที่ติดเชื้อ ถ้าหากไม่ใช่การทำลายสมอง ก็ไม่มีทางตาย
สุนัขซอมบี้หันคอกลับมา มันโกรธอย่างเห็นได้ชัดและคำรามอย่างดุร้าย ออกแรงขาหลัง อ้าปากจะเข้าไปกัดคอของหลี่ต้า
หลี่ต้าไม่ได้สู้กับมัน เขากระโดดข้ามเข้าไปในห้องของเหล่าอู๋และเปิดสวิตซ์ไฟ
“คุณสมบัติของสุนัขซอมบี้สูงกว่าฉันหลายเท่า พละกำลังน่ากลัวระดับ7 ถ้ายิ่งถ่วงเวลาต่อไป ฉันคงโดนมันฆ่าตาย”
ขณะที่หลี่ต้าตัดสินใจ ประตูห้องที่ป้องกันการขโมยก็ถูกสุนัขซอมบี้เปิดออกทันที เขาก็ยกโต๊ะขึ้นมาแล้วกระแทกไปที่สุนัขซอมบี้
“ โครมมม!”
เครื่องลายครามบนโต๊ะที่ไม่รู้ว่าเป็นของแท้หรือของปลอมแตกกระจาย แน่นอนว่าโต๊ะตัวเดียวมันไม่สามารถขวางทางของสุนัขซอมบี้ได้ แต่แค่สามวินาทีมันก็เพียงพอแล้ว
เมื่อโต๊ะถูกสุนัขซอมบี้ทุบจนหัก หลี่ต้าเอื้อมมือไปเปิดกล่องใต้โต๊ะกาแฟ เปิดฝากล่องออก เกิดความพอใจ
บนผ้าซาตินสีเหลือง มีคมมีดที่วางนอนอยู่เงียบๆในความมืด มีดสั้นเล่มนี้เหมือนกับผลงานศิลปะที่งดงาม อธิบายถึงการฆ่าที่สมบูรณ์แบบ
เมื่อมีดมาอยู่ในมือ ความรู้สึกของหลี่ต้าก็กลับมา สิ่งนี้เป็นของใช้ทหารชิ้นแรกในโลกนี้ที่หลี่ต้าได้สัมผัส เขาเหมือนกับได้กลับไปใช้ชีวิตในค่ายทหารอีกครั้ง
“ฉึก......”
คมมีดแทงเข้าไปที่สมองของสุนัขซอมบี้อย่างรวดเร็ว แต่มันดูเหมือนจะรู้สึกถึงความตาย จึงส่ายหัวอย่างรุนแรง เขาจึงแทงลึกเข้าไปในคอของสุนัขซอมบี้
เลือดดำแดงจำนวนมากพุ่งทะลักออกมาและกระเด็นไปที่ผนังสีขาวเหมือนกับดอกไม้แห่งความตาย หลี่ต้าเลียริมฝีปากของเขาอย่างตื่นเต้น เขาหนีจากการกัดอย่างรุนแรงของสุนัขซอมบี้ได้อย่างคล่องแคล่ว ขาขวาราวกับลูกตุ้มหนักๆหวดอย่างแรงไปที่หน้าอันดุร้ายของสุนัขซอมบี้