ตอนที่ 2 ระบบต้นแบบการสังหารโหด
“ก็แล้วแต่พวกแก แต่เกรงว่าจะทำไม่ได้!”
หลี่ต้าเริ่มควงข้อมือ กำลังจะออกแรง ทันใดนั้น จู่ๆก็มีเสียงดังขึ้นออกมาจากสมองเขา
“เปิดระบบต้นแบบการสังหารโหดกำลังสแกนข้อมูล”
“การสแกนข้อมูลเสร็จสิ้น ปลดล็อคแถบข้อมูล! ”
“ผู้เล่นสามารถเรียกอ่านคุณสมบัติของตัวเองได้บนแถบข้อมูล”
“คู่มือผู้เล่นถูกปลดล็อค สามารถตรวจสอบคุณสมบัติของผู้เล่นอื่นผ่านคู่มือได้ ยิ่งระดับของคู่ต่อสู้สูงเท่าไรคุณก็จะได้รับข้อมูลน้อยลง”
“ความสามารถพิเศษในการปลดล็อค ปลดล็อคความสามารถ : กำจัด”
……
......
เสียงอิเล็กทรอนิกส์แบบฉับพลันทำให้หลี่ต้าตกตะลึง เขาถอยไปหลายก้าวจนชนกำแพง ยกหมัดขึ้นทำท่าตั้งการ์ดและมองไปรอบๆอย่างระแวดระวัง
“ใคร! ออกมา!”
หลี่ต้าอดไม่ได้ที่จะตกใจ เขาเป็นหน่วยรบพิเศษ การสืบสวนเป็นความเชี่ยวชาญของเขา จากสภาพแวดล้อมที่ซับซ้อนตอนทำสงครามในป่าเขาก็สามารถสังเกตเห็นศัตรูได้ ถึงแม้ตอนนี้ร่างกายเขาอ่อนแอ ก็ไม่เท่ากับระยะของอีกฝ่ายที่เข้าใกล้ขนาดนี้ แต่เขากลับไม่รู้อะไรเลย
หลังจากผ่านไปไม่กี่วินาทีบริเวณโดยรอบก็ยังคงนิ่งเงียบและเมื่อหลี่ต้ามองอย่างระมัดระวัง หวงเหมากับพวกก็หยิบท่อเหล็กมาไว้ในมือพลางหัวเราะและเข้ามาล้อมหลี่ต้า
“ไงล่ะ? ทีนี้กลัวเป็นแล้วสิ?”
หวงเหมาหัวเราะเยาะ เขาคิดว่าท่าทางของหลี่ต้าที่แสดงออกมาเป็นเพราะหวาดกลัว จึงยื่นมือไปคว้าหัวของหลี่ต้ามาไว้แน่น :“ฉันจะบอกแกให้นะ ว่ามันสายไปแล้ว!”
หลี่ต้ายิ้มเยาะ ยื่นมือไปจับแขนของหวงเหมา ออกแรงช่วงเอว ตั้งใจที่จะใช้ไหล่เหวี่ยงหวงเหมาออกไป
แต่ทันทีที่ออกแรงก็พบว่าเขาได้ประเมินค่าร่างกายนี้สูงไป เขาหมดแรงไปทั้งตัว อ่อนปวกเปียกเป็นเส้นก๋วยเตี๋ยว ไม่ต้องพูดถึงแรงไหล่ที่เหวี่ยงไป หวงเหมายังคงยืนอยู่ที่เดิมให้เขาเหวี่ยงก็เหวี่ยงไม่ไป
หลี่ต้าหมดปัญญา เปลี่ยนท่าไปใช้มือซ้ายจับแขนของหวงเหมา ยืมแรงของหวงเหมาสะบัดตัวทุ่มใส่กำแพงด้านหลัง มือขวาคว้าหัวของหวงเหมาโขกไปที่กำแพงอย่างจัง
“ปังง!”
“โอ้ยย!”
หวงเหมากุมหน้าของตัวเองและนั่งยองๆลงไปกับพื้น บนกำแพงมีเลือดเปื้อน บนพื้นยังมีเศษฟันแตกกระจายอยู่
ในเวลานี้แววตาของหลี่ต้าจ้องมองไปที่ร่างกายของหวงเหมา ตอนนี้โครงร่างกายของเขาโปร่งแสงไปครึ่งหนึ่ง
[คู่มือ]
ชื่อ: มนุษย์
สถานะ: ปกติ
ระดับ: 0
ชีวิต: 5
พลังงาน : 0.9
การป้องกัน: 0.8
พละกำลัง : 1
ความเร็ว: 1
ความต้านทานไวรัส: 0.5
ความสามารถพิเศษ: ไม่มี
การประเมินประสิทธิภาพการต่อสู้: 0 ดาว
หลี่ต้าตะลึงงัน ถึงแม้ชีวิตใน10ปีที่ผ่านมาของหน่วยรบพิเศษจะไม่ได้ทำให้เขาประทับใจ แต่ทุกอย่างตรงหน้าเขาทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่เกินความเข้าใจของเขาจริงๆ
“นี่เป็น? ระบบ?”
หลี่ต้าพึมพำเบาๆ “ถ้าอย่างนั้นเสียงที่ได้ยินเมื่อไม่นานมานี้มันก็ไม่ใช่ภาพหลอน และก็ไม่มีคนอื่นอยู่รอบๆฉัน แต่เป็นภาพจากสมองฉันที่ออกมาเองอย่างนั้นเหรอ”
เขานึกถึงเสียงเมื่อสักครู่นี้และระบบในใจอีกครั้ง ทันใดนั้นกรอบข้อมูลตัวละครกึ่งโปร่งใสก็มาปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา
[ตัวละคร]: หลี่ต้า
[สถานะ]: วิวัฒนาการ
[ระดับ]: ระดับ 0
[ระกับการวิวัฒนาการ]: 0%
ชีวิต: 5
พลัง : 0.6
การป้องกัน: 0.5
พละกำลัง: 0.6
ความเร็ว: 0.8
ความต้านทานไวรัส: ∞
[รูปแบบการต่อสู้]: ยังไม่ปลดล็อค
[ความสามารถ] (1/10):
1, การกลืนกิน LV1: การเกาะตัวของเลือดสีแดงดำ
สังหารร่างกายของเป้าหมายที่ไม่มีแรงต่อต้าน เมื่อได้รับเลือดเนื้อจะสามารถฟื้นฟูพลังชีวิตเล็กน้อย ในขณะเดียวกันการซึมซับของยีนที่ดีสามารถเพิ่มค่าคุณสมบัติ /คะแนนทักษะ และมีโอกาสได้รับความสามารถของคู่ต่อสู้ (หมายเหตุ: ไม่เป็นผลสำหรับศพที่ตายไปนานแล้ว)
[ทักษะ]: ยังไม่ปลดล็อค
“ระบบต้นแบบการสังหารโหด?” หลี่ต้ารู้สึกประหลาดใจ “ ที่แท้นี่มันเป็นเกมจริงๆ !”
หลี่ต้ามีความสามารถในการปรับตัว ในเมื่อเข้าร่างมาแล้ว การครอบครองร่างนี้ในระบบก็กลายเป็นเรื่องที่ดูเป็นไปได้ เขาไม่ได้มีความแปลกใจกับตัวระบบ แต่กลับเป็นชื่อของระบบ
เกมต้นแบบการสังหารโหดชุดนี้ได้รับความนิยมอย่างมากในโลกของหลี่ต้า ตัวเขาเองก็เป็นแฟนเกมนี้เหมือนกัน ก่อนจะมาเป็นทหารก็เป็นแฟนพันธุ์แท้เกมนี้มาก่อน เขาไม่เพียงแต่เล่นผ่านด่านยากไปได้อย่างบ้าคลั่ง ความสามารถของตัวละครหลักในนั้นยังน่าอิจฉามาก
ตัวละครหลักของรุ่นหนึ่งรุ่นสองมีพลังมาก สามารถกำจัดผู้เล่นในฐานทัพทหาร เท้ากระโดดขึ้นเฮลิคอปเตอร์ ทำลายรถถังด้วยมือเปล่า ต่อสู้ได้อย่างคล่องแคล่วราวกับเทพเจ้าจุติมาเกิด
แต่ที่ยิ่งไปกว่านั้นก็คือตัวละครหลักสามารถกำจัดศัตรูเพื่อชุบชีวิต อ่านความทรงจำและแม้กระทั่งแกล้งเป็นฝ่ายตรงข้าม ไม่เพียงแต่เสียง ท่าทาง แม้แต่เสื้อผ้าบนร่างกายก็แยกไม่ออก แค่คิดก็ทำให้คนรู้สึกกลัวแล้ว
แต่สิ่งที่ดูเป็นปัญหาที่สุดคือการที่ตัวละครหลักเป็นอมตะและเป็นเรื่องธรรมดามากสามารถเกิดใหม่อีกครั้งแม้แขนขาจะหัก พี่ชายAของรุ่นแรกโดนระเบิดนิวเคลียร์ก็ไม่ตาย แม้เหลือเนื้อและเลือดเพียงเล็กน้อยสามารถฟื้นคืนชีพได้
แต่ในโลกใบนี้ ความสามารถแบบนั้นมันเป็นไปได้เหรอ?
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงกฎหมายของสังคมนี้ ไม่มีตัวแปรร่างกายที่แข็งแกร่งมาให้เขากลืนกิน หลี่ต้าเป็นแค่คนธรรมดาก็ไม่สามารถไปลงมือได้ เขาเป็นหน่วยรบพิเศษที่มีประสบการณ์ในสนามรบ แต่เขาก็ไม่เคยฆ่าคนอย่างโหดเหี้ยม! การที่จะไปเอาชีวิตประชาชนคนธรรมดา เขาก็ทำไม่ลง
แต่ว่ามีสิ่งหนึ่งในแถบข้อมูลและคู่มือที่ดึงดูดความสนใจของเขา นั่นก็คือ "การต้านทานไวรัส"
การต้านทานไวรัสคืออะไร? สามารถมาปรากฏอยู่ในแถบของระบบได้แน่นอนว่าไม่ใช่ไวรัสต้านไข้หวัดหรือพิษสุนัขบ้า และในมุมมองโลกโดยรวมของต้นแบบการสังหารโหดนี้ คำตอบก็ปรากฏออกมา : ไวรัสแสงสีดำ
พอจะพูดได้ว่าไวรัสชนิดนี้สามารทำให้คนกลัว แมนฮัตตันที่เจริญรุ่งเรืองในเกมกลายเป็นนรกบนโลกมนุษย์โดยฉับพลัน ไวรัสนี้กระตุ้นกลุ่มวิวัฒนาการที่นำโดยพี่ชายAและแม้แต่พวกคนที่มีอำนาจใหญ่โตที่วิปริต
ช่วงระยะเวลาในเกมนั้นสั้นเกินไป หากใช้เวลา พวกสัตว์ประหลาดและนักวิวัฒนาการเหล่านี้เกรงว่าจะเติบโตไปในระดับที่น่ากลัว
หรือว่าโลกใบนี้ก็สามารถเปลี่ยนได้เหมือนกับโลกของต้นแบบการสังหารโหด?
หลังจากหลี่ต้าอัดหวงเหมาจนน่วม เขาก็ยังคงยืนตะลึงงันอยู่ที่เดิม ปากบ่นพึมพำไม่หยุด พวกเด็กหนุ่มที่อยู่ข้างหลังหวงเหมาพุ่งเข้ามา พวกเขายกท่อเหล็กในมือขึ้นมาและรุมฟาดไปที่หลังของหลี่ต้า
แต่ว่ากันตามจริงแล้ว พวกเขาก็เป็นแค่พวกอันธพาลกลุ่มหนึ่งเท่านั้น ไม่ได้เป็นพวกอาชญากรร้ายแรงอะไร ลงมือก็ยังรู้จักบันยะบันยังว่าอะไรควรไม่ควร ไม่ได้ไปโดนจุดสำคัญของหลี่ต้า
หลี่ต้ากำลังคิดอย่างเงียบๆ ทันใดนั้นก็รู้สึกถึงลมแห่งความชั่วร้ายพัดเข้ามา พอคิดจะหลบมันก็สายเกินไปแล้ว ท่อเหล็กจากหวงเหมากำลังหล่นลงมาที่เขา
“ตึ้งง!”
วินาทีนั้น หลี่ต้ารีบม้วนตัวหลบ เขาสงบอารมณ์ไว้ เอื้อมมือไปหยิบท่อเหล็กจากวัยรุ่นคนหนึ่งที่นอนคว่ำหน้าอยู่ และใช้คู่มือกับเขา
[คู่มือ]
ชื่อ: มนุษย์
สถานะ: ปกติ
ระดับ: 0
ชีวิต: 6
พลัง : 1.2
การป้องกัน: 1
พละกำลัง : 1.2
ความเร็ว: 0.6
ความต้านทานไวรัส: 0.3
ความสามารถพิเศษ: ไม่มี
การประเมินประสิทธิภาพการต่อสู้: 0 ดาว
เด็กหนุ่มคนนี้มีรูปร่างสูงใหญ่เหมือนหมียักษ์ พลังมากกว่าหลี่ต้าเป็นเท่าตัว ไม่แปลกที่จะทำให้เขาสั่นเกินจะทน ถ้าหากไม่ใช่ว่าหลี่ต้าออมแรงให้ก่อน เป็นคนอื่นคงได้ไปนอนคว่ำแล้ว
พวกอันธพาลที่เหลืออีกสามคนร้องตะโกนและวิ่งเข้ามา แต่พวกเค้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลี่ต้า ถูกเขาอัดสองสามทีก็กลิ้งไปนอนที่พื้นแล้ว
“หลี่ต้า แกชนะ วันนี้ถือว่าฉันมันไอ้ลูกหมาขี้แพ้ แล้วเจอกันใหม่”
หวงเหมาเอามือข้างหนึ่งกุมจมูก อีกข้างหนึ่งเท้ากำแพงประคองตัวเองขึ้น ทิ้งท้ายด้วยประโยคนักเลงไม่กี่คำ หันหลังกำลังจะเดินไป
“เดี๋ยวก่อน” หลี่ต้าหัวเราะเยาะ
“ทำไม! แกยังจะเอาอะไรอีก!”
หวงเหมาหันกลับมาและตะโกนว่า "ใช่ ที่ฉันโดนแกอัดวันนี้มันเบากว่าที่ฉันทำแกไว้มาก! พวกเราหายกัน จบไหม!"
“หึ ถ้าหากเป็นเมื่อก่อนบางทีฉันอาจจะปล่อยแกไป แต่ตอนนี้ ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะเอาแกไปทดลอง"
หลี่ต้าเดินยิ้มไปหยุดอยู่ตรงหน้าหวงเหมา ตบไปบนบ่าของเขาอย่างเป็นมิตร :“ระบบต้นแบบการสังหารโหดแสดงผลลัพธ์ของการกลืนกินให้ฉันดูเถอะ"”
"ระบบอะ....."
หวงเหมาพูดยังไม่ทันจบประโยค ก็รู้สึกเจ็บแปลบที่หน้าอก เขาก้มหัวลงอย่างตกตะลึง เห็นสิ่งนี้เป็นฉากสุดท้ายในชีวิตแขนอันบอบบางทะลุผ่านหน้าอกไป เลือดสีแดงดำที่เหนียวข้นไหลพลุ่งพล่านราวกับงูโลภที่จะกลืนกินเลือดเนื้อของเขาตลอดเวลา
ทันใดนั้นร่างของหวงเหมาก็เหมือนถูกกลืนหายไปหมด เท้าอ่อนแรง คอหักไปบนพื้น ไม่นาน ทั้งร่างของหวงเหมาก็เหลือแค่กองเลือดกับเสื้อผ้าขาดๆไม่กี่ชิ้น
“โอยยย......”
“หลี่ต้าตัวสั่นไปชั่วขณะ ความรู้สึกนี้เหมือนกับได้กินอาหารมื้อใหญ่ที่มีคุณค่าต่อร่างกาย กระปรี้ประเปร่าไปทั้งร่างกาย มองไปที่ คุณสมบัติ พลัง ความเร็ว การป้องกัน พละกำลังเพิ่มขึ้นมาเล็กน้อย .”
หลี่ต้าลองเหวี่ยงหมัดของเขา แล้วหันไปมองอีกสี่คนที่มองเขาอย่างตกใจถึงขีดสุดอยู่บนพื้น “ฮ่าๆ ไม่เลว แบบนี้ดูท่าแล้วถ้าฉันกินพวกแกสี่คนไปด้วยก็จะกลับคืนสู่ระดับของคนธรรมดาได้แล้ว”
“แต่ว่าเมื้อครู่กินไปแล้วคนหนึ่ง ”พอคิดแล้วรู้สึกโหดร้ายจริงๆ！
จากการสังเกตพวกอันธพาลที่เหลือ หลี่ต้าก็สรุปได้ว่า ผู้ใหญ่ธรรมดาค่าชีวิตประมาณ5 และคุณสมบัติโดยรอบต่อๆมาก็น่าจะเป็น1
สำหรับการต้านทานไวรัสไม่มีการอ้างอิงไวรัสและไม่มีหลักฐาน
ฉากสยองขวัญของหลี่ต้าที่กลืนกินหวงเหมาเมื่อครู่ ทำเอาพวกอันธพาลกลัวกันจนอกสั่นขวัญแขวนและเมื่อเห็นสายตาของหลี่ต้ามองมาที่พวกเขาราวกับกำลังล่าเหยื่อก็ทำให้พวกเขาสติแตก
“อย่า อย่า อย่ากินฉันเลย！เนื้อฉันมันไม่อร่อยหรอก ”หนุ่มหัวเกรียนหนึ่งในนั้นร้องไห้พยายามจะคลานขึ้นมา เห็นได้ชัดว่าเขาตกใจกลัวจนเป็นบ้าแล้ว
แต่อาการบาดเจ็บที่หลี่ต้าทำพวกเขา ทั้งหมดก็เพื่อที่เขาจะอยู่รอด หนุ่มหัวเกรียนตะเกียดตะกายอยู่นานแต่ก็ลุกไม่ขึ้น
“แก! แกไม่รู้เหรอว่าฆ่าคนมันผิดกฎหมาย!”
หนุ่มร่างใหญ่ที่ดูน่าเกรงขามแต่ข้างในกลับอ่อนแอตะโกนใส่หลี่ต้า “ถ้าแกปล่อยพวกเราไป พวกเราจะช่วยแกปกปิดเรื่องที่แกฆ่าคน แต่ถ้าเราหายตัวไป ตำรวจจะไม่ยอมปล่อยให้แกไปแน่!”
“อ๋อ? ทีตอนนี้คิดถึงกฏหมายออกละเหรอ!”
หลี่ต้าหัวเราะ“แล้วห้าชั่วโมงที่พวกแกฆ่าฉัน เคยคิดกันบ้างไหม?”
“ฉันไปฆ่าแกตอนไหน”
เด็กหนุ่มร่างใหญ่ใบหน้าเต็มไปด้วยความมึนงง
“ฮ่าๆ แกไม่จำเป็นต้องรู้! เดินทางปลอดภัยเถอะ!”
หลี่ต้ายกเท้าขวาขึ้นมา ถีบเข้าไปบนหน้าอกของหนุ่มร่างใหญ่อย่างโหดเหี้ยม ทันใดนั้น ภายในซอยเงียบๆก็มีเสียงกรีดร้องเหมือนหมูโดนฆ่า
การวิงวอนและการข่มขู่ล้วนไม่สามารถเปลี่ยนใจของหลี่ต้าได้ เพียงแค่สิบนาที พื้นที่นั้นก็เหลือเพียงกองของเหลวสีแดง
หลังจากกำจัดพวกอันธพาลไปหมดแล้ว หลี่ต้าก็รู้สึกสบายไปทั้งตัว ร่องรอยความเสียใจสุดท้ายของเจ้าของร่างเดิมก็หายไป
“เฮ้ออ......”
หลี่ต้าถอนหายใจอย่างโล่งอก และแถบข้อมูลบทบาท
[ตัวละคร]: หลี่ต้า
[สถานะ]: วิวัฒนาการ
[ระดับ]: ระดับ 0
[วิวัฒนาการ]: 5%
ชีวิต: 6.2
พลัง : 1
การป้องกัน: 0.8
พละกำลัง: 0.7
ความเร็ว: 1
ความต้านทานไวรัส: ∞
[รูปแบบการต่อสู้]: ยังไม่ปลดล็อค
[ความสามารถ] (1/10):
1,การกลืนกินLV1 : การเกาะตัวของเลือดสีแดงดำ
สังหารร่างกายของเป้าหมายที่ไม่มีแรงต่อต้าน เมื่อได้รับเลือดเนื้อจะสามารถฟื้นฟูพลังชีวิตเล็กน้อย ในขณะเดียวกันการซึมซับยีนที่ดีสามารถเพิ่มค่าคุณสมบัติ /คะแนนทักษะ และมีโอกาสได้รับความสามารถของคู่ต่อสู้ (หมายเหตุ: เป้าหมายต้องไม่เกินระดับ 1 ของระดับของตนเองและไม่เป็นผลสำหรับศพที่ตายไปนานแล้ว)
[ทักษะ]: ยังไม่ปลดล็อค
กลืนกินพวกกอันธพาลไปห้าคน แต่ก็ยังไม่สามารถเข้าถึงมาตรฐานของคนปกติ ตอนที่กินคนแรกกับคนที่สองยังพอเพิ่มพลังขึ้นเล็กน้อย แต่สุดท้ายแล้วไม่มีผลอะไรเลย หลี่ต้าเดาว่าบางทียีนของคนธรรมดา ไม่มียีนที่ดีพอสำหรับการซึมซับให้ตัวเอง
ด้วยการปรับปรุงคุณสมบัติของตัวเอง หลี่ต้าก็พบว่าร่างผอมแห้งของเขานั้นกำยำขึ้นเหมือนลูกโป่งที่โดนสูบ ถึงแม้ว่ามันจะยังไม่ถึงระดับของกล้ามเนื้อผู้ชาย แต่ก็มีความเป็นชาย