px

เรื่อง : War Sovereign Soaring The Heavens
บทที่ 35 นักหลอมโอสถระดับ 8


สองวันต่อมาการบ่มเพาะของหลิงเทียนก็เข้าสู่ระดับการบ่มเพาะร่างกายระดับ 8!

สามวันหลังจากที่เขาตัดผ่านระดับ

ต้วนหลิงเทียนก็ต้องทึ่งกับพรสวรรค์ของเค่อเอ๋ออีกครั้ง

จากความเห็นของเขาในเวลานี้ อีกไม่นานเค่อเอ๋อจะต้องมีระดับเหนือล้ำเขาอย่างแน่นอน

...แล้วเวลาก็ล่วงเลยไปอีกครึ่งเดือน

อาวุโส 5 ลี่ติงได้กลับจากการเดินทาง เขานำชายชราคนหนึ่งติดตามมากับเขาด้วย

ใบหน้าของชายชราแลมั่นคงบ่งบอกถึงประสบการณ์ชีวิตที่มากล้น แต่เมื่อมองไปที่ระหว่างคิ้วของเขากลับเห็นร่องรอยความเครียดบ่งบอกว่าเขากำลังเป็นกังวลอย่างมาก

หลังจากที่ลี่ติงแนะนำตัวชายชรา ในที่สุดหลิงเทียนก็รู้ว่าเขาเป็นญาติกับลี่ซวน และที่สำคัญเขายังเป็นผู้หลอมโอสถระดับ 8

ถึงตอนนี้หลิงเทียนก็เข้าใจแล้ว ว่าทำไมลี่ซวนถึงร่ำรวยนัก ...

ที่แท้ก็มีถังเงินอย่างนักหลอมโอสถระดับ 8 ที่ร่ำรวยมหาศาลอยู่เบื้องหลังนี่เอง!!

แต่ชายชราคนนั้นกลับดูไม่เป็นมิตรกับหลิงเทียนสักเท่าไร เขากล่าวกับหลิงเทียนด้วยทีท่าไม่พอใจออกมา "เจ้าคือต้วนหลิงเทียน? เฮอะ ข้าได้ยินมาว่าที่ลี่ซวนต้องบาดเจ็บเช่นนี้ล้วนเป็นเพราะเจ้า หากลี่ซวนเป็นอันใดไปรับรองเข้าจะเอาเรื่องกับเจ้าให้ถึงที่สุด! "

ต้วนหลิงเทียนได้แต่ยิ้มรับคำอย่างขื่นขม เขาไม่สามารถกล่าวแย้งความข้อนี้ได้จริงๆ

เพราะสาเหตุที่ลี่ซวนต้องบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้ ล้วนเป็นเพราะเขาทั้งสิ้น นั่นทำให้เขารู้สึกผิดอย่างมาก

หลังจากที่ได้สติจากความรู้สึกผิด หลิงเทียนก็ยื่นใบจดรายการให้แก่ชายชรา" อาวุโสนี่คือตำหรับและสูตรโอสถฟื้นฟูกระดูก พวกเราได้จัดเตรียมวัตถุดิบทั้งหมดไว้เรียบร้อยแล้ว เหลือเพียงแต่ท่านหลอมสร้างมันออกมาเท่านั้น"

ชายชรารับสูตรเม็ดยาไป ก่อนที่จะอ่านมันพร้อมกับสายตาที่เปล่งประกายออกมาวูบหนึ่ง

แล้วลี่หัวก็พาชายชราไปยังห้องหลอมโอสถ

การหลอมสร้างเม็ดยาได้เริ่มขึ้น ...

....

"หลิงเทียน เจ้าอย่าได้คิดมาก ปู่ของลี่ซวนแกเป็นคนปากร้ายแต่ทว่าจิตใจดีนัก ท่านไม่ได้โทษอันใดเจ้าหรอก”

อาวุโส 5 ยิ้มให้กับหลิงเทียนที่กำลังหดหู่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

เขาไม่เคยโกรธแค้นหรือโทษหลิงเทียนสักนิดเรื่องที่ลี่ซวนได้รับบาดเจ็บ

เขารู้ดีว่าสิ่งนี้เป็นสิ่งที่ลูกชายของเขาเลือกด้วยตัวเอง การกระทำของมันนับได้ว่าเป็นเกียรติยศของลูกผู้ชาย เขารู้สึกภูมิใจกับการกระทำครั้งนี้ของลี่ซวนมาก...

จากเหตุการณ์นี้แสดงให้เห็นว่าอ้วนน้อยของเขาเติบโตเป็นลูกผู้ชายแล้ว ต่อไปมันย่อมต้องพึ่งพาได้!

"อาวุโส 5 อย่าได้กล่าวแล้ว จะอย่างไรต้นเหตุของเรื่องนี้ล้วนเป็นเพราะข้าทั้งสิ้น "

หลิงเทียนส่ายหัว ก่อนที่จะกล่าวออกมาด้วยสายตาเย็นชา "แต่หนี้ที่เกิดกับลี่ซวนครั้งนี้ ข้าจะให้ผู้ที่กระทำได้ชดใช้ในสิ่งที่มันทำร้อยเท่าพันทวี ข้าจะให้มันชดใช้อย่างสาสม ... "

"ข้าเชื่อว่าเจ้าต้องกระทำได้"

ลี่ติงพยักหน้ารับคำ เขามั่นใจในตัวหลิงเทียนมาก

สามชั่วโมงต่อมาชายชราทั้งสองก็เดินออกจากห้องหลอมโอสถ

แล้วปู่ของลี่ซวนก็นำเม็ดยาฟืนฟูกระดูก ไปป้อนให้แก่ลี่ซวนที่แช่ตัวรักษาอยู่ในโอสถน้ำพยุงชีพจร

หลังจากที่เขาป้อนยาแก่ลี่ซวนแล้ว เขาก็นำมือที่เต็มไปด้วยพลังงานต้นกำเนิดของเขา วางไปเหนือจุดตันเถียนของลี่ซวน ก่อนที่เขาจะค่อยๆถ่ายเทพลังงานต้นกำเนิดโคจรหมุนวนในตันเถียนของลี่ซวน เพื่อช่วยกระจายฤทธิ์โอสถให้หมุนเวียนไปทั่วร่างของมัน

คนที่เฝ้าดูเหตุการณ์นี้ถึงกับทึ่ง เมื่อเห็นหน้าอกที่เต็มไปด้วยบาดแผลน่าสยดสยองของลี่ซวนค่อยๆหายดีในเวลาเพียงไม่นาน

หลังจากที่บาดแผลของลี่ซวนหายดีแล้ว ชายชราก็ตบหน้าที่อ้วนกลมราวกับซาลาเปาของมัน 2-3 ที

ในช่วงก่อนหน้านี้เพื่อป้องกันไม่ให้ลี่ซวนรู้สึกทรมานกับอาการบาดเจ็บ ลี่หัวได้ใช้ยาที่มีผลทำให้หลับลึกแก่ลี่ซวน

ในช่วงครึ่งเดือนที่ผ่านมานั้นด้วยความช่วยเหลือของโอสถน้ำพยุงชีพจร อาการของลี่ซวนก็คงที่ ไม่ได้มีปัญหาอะไรแทรกซ้อน

ทันใดนั้นเอง ไขมันน้อยก็ตื่นขึ้น มันลุกขึ้นมานั่งอย่างงงๆ ก่อนจะหันไปทางชายชรา

คำแรกที่มันเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นชายชราตรงหน้าคือ "อ้าวท่านปู่ ท่านเองก็ตายแล้วเหรอ แล้วท่านเป็นอะไรตายเล่า ... "

เมื่อได้ยินคำแรกของไขมันน้อย ชายชราไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ก่อนที่เขาจะกล่าวออกมาพร้อมรอยยิ้ม "เด็กน้อยเจ้าไม่เจอปู่แค่ไม่กี่ปี ใยเจ้าจึงรีบแช่งปู่อย่างนี้เล่า หืม?"

"อ้าว นี่ข้ายังไม่ตายเหรอ?"

ไขมันน้อยรู้สึกไม่เชื่อหูตัวเอง เขาเลยหยิกขาตัวเอง 1 ที ก่อนที่เขาจะสะดุ้งเพราะความเจ็บ

ตอนนี้เองเขาถึงได้รู้ตัว ว่าตอนนี้เขายังไม่ตาย นี่ทำให้เขายิ้มออกมาด้วยความดีใจ "ข้ายังไม่ตายจริงๆด้วย! ท่านปู่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? อย่าบอกนะ ว่าก่อนหน้านี้ข้าฝันไป? "

"เจ้าอ้วนซนเจ้าไม่ได้ฝัน!" ลี่ติงกล่าวออกมาด้วยความดีใจ

เมื่อเขาเห็นลูกชายเขาฟื้นขึ้นมาร่าเริงเขาก็รู้สึกตื้นตันอย่างมาก

หลิงเทียนที่ยืนดูฉากนี้อยู่รู้สึกโล่งอกขึ้นมา หากลี่ซวนเป็นอะไรไปเขาต้องรู้สึกผิดไปชั่วชีวิต

เขาไม่ต้องการเข้าไปสอดแทรกกับการพบหน้าของครอบครัว เขาเลยเดินจากไปอย่างเงียบๆ เมื่อกลับมาถึงบ้านเขาก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียง

ในระหว่างที่นอนอยู่บนเตียงหลิงเทียนคิดอะไรบางอย่างในหัว จนประกายตาของเขาวูบไหวไปมา ...

...ย้อนกลับไปวันก่อน ที่แม่ของเขาเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับบิดาให้ฟัง

ปรากฏว่าพ่อเขาเป็นบุตรสายตรงของตระกูลต้วนที่อยู่ในเมืองหลวง ในบรรดาสายเลือดผู้สืบทอดของตระกูล บิดาของเขานับว่าอยู่ลำดับที่ 3 และเขายังเป็นอัจฉริยะในเส้นทางแห่งเต๋าและการต่อสู้ที่เหนือล้ำกว่าใครในตระกูลต้วน

ตอนอายุสิบหกเขาบุกเข้าสู่ระดับ ก่อกำเนิด

ตอนอายุยี่สิบเขาบุกเข้าสู่ระดับ กำเนิดแก่นแท้

ตอนอายุยี่สิบเจ็ดปีเขาประสบความสำเร็จในการตัดผ่านไปยังระดับ วิญญาณแรกก่อตั้ง

ในขณะที่ที่บิดาเขาอยู่ในระดับวิญญาณแรกก่อตั้ง มารดาก็เริ่มตั้งท้องเขา

ทว่า เคราะห์กรรมกลับโหมกระหน่ำซัดใส่ตระกูลต้วนที่กำลังรุ่งเรืองจนถึงขีดสุด อย่างไม่มีใครคาดคิดมาก่อน ...

เมื่อบิดาของเขาได้นำสมาชิกบางส่วนของตระกูลไปสำรวจพื้นที่ลึกลับ และพวกเขาไม่เคยได้กลับมาอีกเลย!

เหตุผลเดียวที่บิดาของเขาออกเดินทางครั้งนี้ ก็เพื่อค้นหาสมุนไพรเพื่อนำมาผสมโอสถชนิดหนึ่ง เรียกว่าพฤกษานิรันดร์

เพื่อบำรุงครรภ์และร่างกายของมารดาเขา บิดาเขาได้เชิญผู้หลอมโอสถระดับ 8 มาปรุงโอสถที่เรียกว่า ลมหายใจนิรันดร์ ซึ่งมันจำเป็นต้องใช้พฤกษานิรันดร์เป็นสวนประกอบ เขาจึงเดินทางเข้าไปยังพื้นที่ลึกลับ..แต่ทว่าน่าเสียดายที่เขาไม่มีวันได้กลับมา

หลิงเทียนค้นหาข้อมูลในความทรงจำของจักรพรรดิกลับชาติมาเกิด เพื่อดูว่าโอสถ ลมหายใจนิรันดร์นั้นมีผลอย่างไร ในที่สุดเขาก็ค้นพบ

มันนับว่าเป็นโอสถที่ยอดเยี่ยมและหลอมสร้างยากชนิดหนึ่ง หากสตรีมีครรภ์ได้รับประทานเข้าไป จะช่วยเพิ่มพลังปราณให้แก่ตัวสตรี นอกจากนั้นยังเสริมสร้างพื้นฐานและเพิ่มพรสวรรค์แห่งเต๋าของร่างทารกในครรภ์ได้อย่างมาก

เรื่องนี้ทำให้หลิงเทียนได้รู้ว่า ทุกสิ่งทุกอย่างที่บิดามันได้กระทำนั้น ล้วนเพื่อตัวมันและมารดาทั้งสิ้น

น่าเสียดายราคาที่เขาต้องจ่ายคือชีวิตของเขา...และเขายังไม่สามารถกลับมาได้อีก ทำให้ทุกคนต่างเศร้าโศกเสียใจ และบางคนก็จงเกลียดจงชังเขา

แน่นอนคนในตระกูลต้วนล้วนไม่ยินดีที่บิดาเขาจากไปเช่นนี้ เหตุเป็นเพราะ ...

บิดาของเขานับได้ว่าเป็นกระดูกสันหลังและเป็นผู้ที่จะกลายเป็นประมุขตระกูลคนต่อไป เมื่อบิดาของเขาจากไป นับว่ากระดูกสันหลังของตระกูลต้วนได้พังทลายลงไป ก่อนที่จะประสบกับความรุ่งโรจน์

บรรดาคนที่เคยอิจฉาบิดาเขา เมื่อไร้ซึ่งบิดาคอยดูแล พวกมันก็คอยกลั่นแกล้งมารดาของเขา ...

มารดาของเขาด้วยความเป็นห่วงต้วนหลิงเทียนที่อยู่ในท้อง นางจึงเลือกที่จะเดินทางออกจากตระกูลต้วน กลับมายังตระกูลลี่ ที่เป็นบ้านเกิดเมืองนอนของนาง ที่ตั้งอยู่ในเมืองวายุโปรยแห่งนี้

สำหรับต้วนหลิงซิง ...

บิดาของต้วนหลิงซิงเป็นพี่ชายคนที่ 2 ของบิดาเขา

ถึงแม้พวกเขาต่างเป็นสายเลือดตรงของตระกูล ทว่าทั้งสองกลับไม่ได้มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดเดียวกัน

บิดาของต้วนหลิงซิงนั้นเย่อหยิ่งและได้แต่คอยอิจฉาริษยาบิดาเขา

เมื่ออยู่ในสนามประลอง บิดาของต้วนหลิงซิงนั้นเลือกที่จะสู้ต่อโดยไม่ยอมแพ้ ทั้งๆที่ตัวมันไม่มีปัญญาทำอะไรบิดาของเขาได้

และด้วยความพลาดพลั้งของบิดาเขา เผลอทำให้ตันเถียนของบิดาต้วนหลิงซิงเสียหาย ทำให้มันหมดสิ้นอนาคตกลายเป็นคนไร้ค่าของตระกูล

"เหมือนกันไม่มีผิดทั้งพ่อทั้งลูก ไอพวกจองหองหยิ่งผยองอวดดี! "

มุมปากของหลิงเทียนยกขึ้นด้วยความรังเกียจ

นอกจากนี้เขาก็ได้รับรู้ถึงความลำบากและมรสุม ที่มารดาของเขาได้เผชิญมาตลอดเวลา ...

ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นสุดยอดนักฆ่า ผู้เชี่ยวชาญด้านการสังหารและการใช้อาวุธอันดับ 1 ของโลกเก่า แต่ทว่าเขาก็ได้รับความทรงจำของต้วนหลิงเทียนในโลกนี้ และหลอมรวมกับมันอย่างสมบูรณ์ ทำให้เขารู้สึกว่าตนเองเป็นต้วนหลิงเทียนของโลกนี้อย่างแท้จริง

ดังนั้นเรื่องราวทั้งหมดก็ไม่ต่างอะไรกับเรื่องราวของเขา

"ข้าคิดไม่ถึงเลยว่า บิดาของข้าจักยิ่งใหญ่และยอดเยี่ยมถึงเพียงนี้ น่าเสียดาย อายุของเขาสั้นนัก ... "

ต้วนหลิงเทียนถอนหายใจออกมา อย่างไรบิดาเขาก็หายตัวไป 16 ปีแล้ว

โอกาสที่เขายังมีชีวิตอยู่นับว่าริบหรี่เต็มที

“เป็นเวลาถึง 16 ปี หากเขายังมีชีวิตอยู่ คงมาตามหามารดานานแล้ว”

"ต้วนรู่เฟิง!"

เขาประทับชื่อนี้ตราตรึงลงไปในจิตใจของเขา

ชื่อของบิดาเขา...

"ลูกพี่ ลูกพี่!"

ในขณะที่หลิงเทียนคิดอะไรเพลินๆ เสียงร้องที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น

ในอดีตยามที่เขาได้ยินเสียงนี้ เขามักจะรำคาญ

แต่ตอนนี้ใบหน้าเขากลับเต็มไปด้วยรอยยิ้มอบอุ่น

หลิงเทียนเดินออกจากห้องมา ก็พบไขมันน้อยที่ท่าทางแข็งแรงขึ้นอย่างมาก แต่ทว่าก็ยังหลงเหลือความซีดเซียวอยู่บนใบหน้ากลมๆ "เจ้าพึ่งฟื้นตัวเหตุใดไม่นอนพักก่อนล่ะ หากต้องการอะไรก็รอให้หายดีก่อนแล้วค่อยมาก็ได้"

"ลูกพี่ข้าได้ยินเรื่องราวทั้งหมดจากบิดาข้าแล้ว ข้าต้องขอขอบคุณท่านมาก หากไม่ใช่เพราะท่านป่านนี้ข้าคงไม่มีชีวิตอยู่แล้ว"

ไขมันน้อยพูดออกมาพร้อมเกาหัวด้วยความเขินอาย

"อย่าพูดแบบนั้น เหตุที่เจ้าได้รับบาดเจ็บนั้น เป็นเพราะต้องการช่วยเหลือข้า" ต้วนหลิงเทียนส่ายหัวไปมา

เมื่อนึกถึงเรื่องราวเมื่อครึ่งเดือนที่แล้ว เขาได้แต่ยิ้มอย่างขมขื่น

"เหตุใดวันนั้นเจ้าจึงไปรับฝ่ามือแทนข้า?" ต้วนหลิงเทียนกล่าวถามไขมันน้อย

"ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน" ไขมันน้อยยิ้มออกมาอย่างเขินอาย "ข้าไม่ได้คิดอะไรมากเลย ข้าแค่คิดว่าหากลูกพี่ตายไปคงไม่มีใครอยู่สอนการจารึกอาคมให้ข้า ... ปู่บอกว่าข้าไม่มีพรสวรรค์ทางด้านหลอมโอสถ หากข้าอยากร่ำรวยก็เหลือแต่เพียงการเป็นนักจารึกอาคมเท่านั้น แหะๆ "

"เจ้านี่มันน่านัก ที่แท้เจ้าต้องการเรียนการจารึกอาคมเพราะเจ้าอยากร่ำรวยนี่เอง" หลิงเทียนกล่าวล้อมันออกมาก่อนจะหัวเราะด้วยความขบขัน

"ลูกพี่ท่านบอกข้ามาตรงๆ ท่านไม่คิดจะเลิกสอนการจารึกอาคมให้ข้าใช่หรือไม่? "ไขมันน้อยถามออกมาด้วยความกังวล

"เจ้าไม่ต้องกังวล หากเจ้ายังอยากเรียน แม้หัวเจ้าจะมีขี้เลื่อยเยอะขนาดไหน รับรองว่าข้าจะสั่งสอนอย่างเต็มที่เพื่อทำให้เจ้าเป็นนักจารึกอาคมให้จงได้" หลิงเทียนค่อยกล่าวออกมาพร้อมรอยยิ้ม

ทว่าเมื่อไขมันน้อยได้ฟังคำกล่าวของเขา มันกลับเดินงงๆ เอาหลังมือมาสัมผัสหน้าผากของเขา ...

"ไขมันน้อย เจ้าทำอะไรของเจ้ากัน?" ต้วนหลิงเทียนขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

"ลูกพี่ ท่านก็ไม่ได้มีไข้นี่นา ... "

ไขมันน้อย กระพริบตาตี่ๆ ของมันถี่ยิบ ใบหน้าของมันตอนนี้เต็มไปด้วยความคาดไม่ถึง

หลังจากที่หลิงเทียนได้ยินคำพูดของมันเขาก็ถลึงตามองมัน

‘ไขมันน้อยบัดซบ เจ้าเห็นความเป็นห่วงของคนอื่นเป็นเรื่องเหลวไหลหรืออย่างไร ...’

"อ่อใช่ลูกพี่ ท่านปู่ให้ข้านำตั๋วเงินนี้มามอบให้แก่ท่าน"

ไขมันน้อยหยิบตั๋วเงินออกมาปึกนึงมันมีราวๆ ร้อยใบเห็นจะได้ และทุกใบ ล้วนมีมูลค่า 1,000 เหรียญเงิน

"ปู่ของข้าบอกว่า นี่เป็นราคาสำหรับสูตรเม็ดยาฟื้นฟูกระดูกของท่าน ทั้งหมด 100,000 เหรียญเงิน ลูกพี่ลองนับดูก่อนได้"

ไขมันน้อยยื่นตั๋วเงินทั้งปึกให้แก่หลิงเทียน แต่เขาพบว่าหลิงเทียนไม่ยอมรับเอาไว้ "มีอะไรผิดพลาดเหรอลูกพี่?"

ต้วนหลิงเทียนส่ายหัว

ถึงแม้ว่าเขาจะขาดแคลนเงิน แต่ว่าเขาย่อมรู้ดีว่าเงินไหนควรรับเงินไหนไม่ควรรับ

ลี่ซวนช่วยชีวิตเขาไว้ และนั่นทำให้เขาต้องทำทุกสิ่งทุกอย่างแม้แต่จะต้องเผยสูตรยาไปก็ยังนับว่าเป็นเรื่องที่ต้องทำเพื่อช่วยเจ้าอ้วนอย่างสุดชีวิต แล้วเขาจะรับเงินมันได้ยังไง

"ลูกพี่ท่านรับไว้เถอะ" ไขมันน้อยกล่าวย้ำออกมาอีกครั้ง มันย่อมรู้ดีถึงเหตุผลที่หลิงเทียนกล่าวปฏิเสธ

"เดี๋ยวนี้เจ้ากล้าไม่ฟังคำข้าแล้วงั้นหรือ?" ต้วนหลิงเทียนจ้องไปยังไขมันน้อยก่อนจะแกล้งกล่าวออกมาด้วยโทสะ

เมื่อไขมันน้อยเห็นอย่างนั้นเขาก็หวาดกลัว ก่อนที่จะรีบเก็บตั๋วเงินลงกระเป๋า

"เอาล่ะ พอแล้ว วันนี้เจ้ารีบกลับบ้านไปนอนพักผ่อนซะ! อีกไม่กี่วันข้าจะไปสอนเจ้าจารึกอาคมที่บ้าน "

หลิงเทียนดันไขมันน้อยให้กลับบ้านไป ในที่สุดมันก็ยอมแบกร่างอ้วนๆของมันเดินกลับบ้านพักไป..หลิงเทียนมองตามหลังร่างกลมๆที่ดินออกจากบ้านเขาก่อนที่จะผ่านลานบ้านไปจนหลับตา ด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

โชคดีที่ลี่ซวนไม่เป็นอะไร หากมันเป็นอะไรไปเขาจะรู้สึกผิดไปจนวันสุดท้ายของชีวิต

รีวิวผู้อ่าน