กลางดึกคืนนั้น เหลือเพียงแค่อีวานคนเดียวในห้องนั่งเล่น
เขามองที่สมุดไดอารี่ตรงหน้าเขาและรู้ตัวว่าตนเองควรเลิกไม่เชื่อใจในตัวของเพื่อนพ้องได้แล้วหรือไม่เช่นนั้นเขาคงทำได้เพียงแต่ย่ำอยู่กับที่ ถึงแม้มันจะไม่มีการโจมตีอีกต่อไป แต่ธุระของเขากับห้องแห่งความลับมันยังไม่จบ
หรือบางทีเขาน่าจะมอบมันให้กับดัมเบิลดอร์
เขาต้องสามารถรู้ได้ทันทีว่านี่คือฮอร์ครักซ์ และเขาน่าจะรู้วิธีจัดการกับมัน
ก่อนที่อีวานกำลังจะคิดว่าควรทำอะไรต่อ เขาเห็นแฮร์รี่เข้ามา
“อีวาน ทำไมนายยังไม่ไปนอนอีก?” แฮร์รี่กล่าวอย่างประหลาดใจ
“ฉันต่างหากที่ควรจะถามนาย”
“ฉันนอนหลับไม่ลงเพราะฉันกำลังคิดเรื่องต่างๆ ที่เกี่ยวข้องกับแฮกริด เขาเป็นผู้บริสุทธิ์อย่างแน่นอน, แต่ฉันต้องไปหาเขาเพื่อยืนยัน” แฮร์รี่มองมาที่อีวานด้วยสายตาที่ควาดหวัง “นายก็คิดแบบนั้นใช่มั้ย?”
“ใช่แล้ว!” อีวานพยักหน้า
“ถ้างั้นก็ไปกัน!” แฮร์รี่กระซิบ
“ไปที่ไหน?”
แฮร์รี่คว้ามือของอีวานและพูด “ฉันว่าจะไปคนเดียว แต่ฉันไม่คิดว่าจะมาเจอนายเสียก่อน”
อีวานอยากจะร้องไห้เพราะเขารู้ว่าเขาน่าจะไปนอน
เขาไม่ได้อยากจะแอบออกจากปราสาทไปหาข้อมูลที่เขารู้อยู่ก่อนแล้ว, แต่แฮร์รี่ไม่เปิดโอกาสให้เขาปฏิเสธ, แฮร์รี่ดึงเขาออกมาจากห้องนั่งเล่นของกริฟฟินดอร์
ก่อนที่พวกเขาจะเดินออกไป พวกเขาเห็นเฮอร์ไมโฮนี่ยืนอยู่ข้างพวกเขาและจ้องมาที่พวกเขาดูสีหน้าท่าทางเคร่งเครียด
“เฮอร์ไมโอนี่!” แฮร์รี่กล่าวอย่างประหลาดใจ
“ไม่ต้องมามองชั้นแบบนั้น แฮร์รี่ นายคิดว่าฉันจะปล่อยให้นายไปคนเดียวหรอ?” เฮอร์ไมโอนี่กล่าว “ฉันแค่บอกว่าเราต้องไปคุยกับแฮกริด แต่ฉันไม่ได้หมายความว่าแฮกริดเป็นคนทำ เขาต้องรู้อะไรบางอย่าง”
“เอาล่ะ เนื่องจากทุกคนจะไปกัน” แฮร์รี่พูดพร้อมกับคลุมผ้าคลุมเหนือพวกเขา
ปราสาทในค่ำคืนนั้นช่างน่าวังเวงเป็นอย่างยิ่งเมื่อพวดเขาเดินไปตามทางเดินที่ว่างเปล่า
เห็นได้ชัดว่าแฮร์รี่เดินไปมาในปราสาทมานับครั้งไม่ถ้วนในตอนกลางคืนขณะที่เขานำทางอีวานและเฮอร์ไมโอนี่ออกจากประตูปราสาท
ทั้งสามรีบตรงไปที่กระท่อมของแฮกริด, พวกเขาไปที่ประตูแล้วดึงผ้าคลุมออก และอีกหลายวินาทีต่อมาพวกเขาเคาะที่ประตู แฮกริดเปิดประตูออกและหมาเห่าเสียงดังอยู่ที่ด้านหลังเขา
“โอ้ เป็นพวกเธอนี่เอง!” แฮกริดกล่าวขณะจ้องมาที่พวกเขา “พวกเธอสามคนมาทำอะไรกันตอนดึกอย่างนี้?”
“พวกเรามีบางอย่างจะถามคุณ” แฮร์รี่พูดพร้อมเดินเข้าไปในกระท่อมแต่เขาลังเล “คุณจะบอกเราเรื่อง…...”
“เรื่องอะไร?” แฮกริดถามขณะที่เขาหยิบกาน้ำร้อนและเทน้ำร้อนลงในแก้วขนาดใหญ่ให้พวกเขา “เรื่องนี้ค่อยรอพรุ่งนี้ไม่ได้หรอ, พวกเธอสามคนควรรีบกลับไปและเข้านอนได้แล้ว มันคงจะไม่สำคญขนาดให้พวกเธอแอบย่องออกมาจากปราสาทหรอกนะ”
“แต่แฮกริด…...”
“พวกเราอยากถามคุณเกี่ยวกับเรื่องห้องแห่งความลับ” อีวานกล่าว
“ห้องแห่งความลับ?” แฮกริดพูดขณะที่เขาเผลอชนกาน้ำชาตกลงไปกองกับพื้น
“แฮกริด คุณรู้ว่ามีบางคนถูกโจมตีโดยสัตว์ร้ายเมื่อห้าสิบปีก่อน” แฮร์รี่พูดขึ้นอย่างรวดเร็ว
“ห้าสิบปีก่อนตอนที่ห้องแห่งความลับถูกเปิด คุณถูกไล่ออกจากโรงเรียนเพราะเหตุผลอะไรบางอย่าง” เฮอร์ไมโอนี่กล่าวพร้อมกับหยิบหนังสือพิมพ์ออกมา “แฮกริด นี่ไม่ว่าพวกเรานั้นไม่เชื่อใจคุณ แต่คุณต้องรู้อะไรสักอย่างใช่ไหม?”
“ฉันไม่รู้อะไรเลยทั้งนั้น!” แฮกริดคำรามดูเหมือนว่าเขาจะไม่สบายใจและเกือบจะทำให้กาต้มน้ำดับไฟ
แฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่คิดว่ามันน่าสงสัย
“เราต้องการความช่วลเหลือจากคุณ,แฮกริด!, เมื่อตอนที่ห้องลับถูกเปิดครั้งสุดท้าย สัตว์ประหลาดได้ฆ่านักเรียนไป และถ้าพวกเราไม่ลงมือทำอะไรสักอย่าง สัตว์ประหลาดนั่นอาจจะ…….”
“ไม่ อาราก็อกไม่ได้ทำร้ายใครเลย” แฮกริดกล่าว
“ใครคืออาราก็อก?” แฮร์รี่รีบพูด
“เขาเป็นอโครแมนทูล่า นักเดินทางให้เขากับฉันตอนที่เขายังเป็นไข่ เมื่อตอนที่ห้องแห่งความลัถูกเปิด, มันแค่บอกกับฉันว่ามันคือสิ่งมีชีวิตโบราณที่แมงมุมทุกตัวต่างหวาดผวา” แฮกริดกล่าวพร้อมกับเช็ดน้ำตาของเขาด้วยผ้าเช็ดหน้าผืนใหญ่
“สิ่งมีชีวิตโบราณ, มันคืออะไร?”
“ฉันไม่รู้ ไม่ว่าฉันจะถามสักกี่ครั้ง, อาราก็อกไม่เคยบอกกับฉัน และหลังจากนักเรียนราเวนคลอถูกฆ่า, คนที่ไม่ควรเอ่ยนามป้ายความผิดมาให้อาราก็อก”
“แฮกริดคุณไม่ได้หมายถึงโวลเดอมอร์ใช่ไหม?” แฮร์รี่พูดขณะยืนขึ้น, เขาหน้าซีดลง
แฮกริดสั่นอย่างเห็นได้ชัด และดูเหมือนเขาจะตื่นขึ้นจากความคิดของเขา
“อะไรที่ฉันพูดไป, มันไม่ใช่สิ่งที่เธอควรจะรู้” แฮกริดพูดอย่างเวทนา “พวกเธอควรไปนอนเดี้ยวนี้, ไม่ต้องถามคำถามอีก, ฉันจะไม่บอกพวกเธอสักอย่าง”
พวกเขาถูกไล่ออกมาโดยแฮกริด, แฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่กระซิบกันขณะเดินกลับ
“แฮกริดบอกว่าโวลเดอมอร์ป้ายความผิดทุกอย่างกับแมงมุมของเขา,แต่ฉันคิดว่ามันต้องเป็นโวลเดอมอร์ที่เปิดห้องแห่งความลับเมื่อห้าสิบปีที่แล้วและฆ่าเมอร์เทิล, หลังจากนั้นแฮกริดก็ถูกป้ายความผิด” แฮร์รี่พูดอย่างโกรธเกรี้ยว “ฉันรูว่ามันไม่ใช่เขา แต่คนที่เปิดห้องแห่งความลับครั้งนี้คงจะไม่ใช่โวลเดอมอร์ใช่ไหม?”
แฮร์รี่คิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในปีที่แล้วทันที, โวลเดอร์มอร์แอบเข้ามาในโรงเรียนเพื่อขโมยศิลาอาถรรพ์ แต่ต้องขอบคุณเขาและผองเพื่อนที่หยุดยั้งโวลเดอมอร์ไว้ได้
“ฉันก็ไม่รู้!” เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือและส่ายหัวของเธอ “บางที,อาจจะปีที่แล้ว, โวลเดอมอร์แอบเข้าไปในหัวของใครบางคน จำคำสาปที่อยู่ในตัวรอนสิ, เขาต้องเป็นคนที่ทำมัน”
“เขาไปซ่อนตัวอยู่ที่ไหนและสัตว์ประหลาดที่ซ่อนอยู่ในห้องแห่งความลับคืออะไร”
“แฮกริดบอกว่ามันเป็นสิ่งมีชีวิตโบราณที่แมงมุมกลัว ฉันว่าฉันเหมือนจะเคยเห็นมันมาจากที่ไหนนะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดขณะที่เธอพยายามนึกว่ามันคืออะไร, หลังจากนั้นเธอหันไปหาอีวานและถาม “อีวานนายรู้อะไรบ้างไหม?”
“นี้มันง่ายจะตาย, สิ่งมีชีวิตที่ซ่อนอยู่ในห้องแห่งความลับคือบาซิลิสก์, มันเป็นศัตรูคู่แค้นของแมงมุม” อีวานกล่าว
อีวานตัดสินใจแล้วว่าจะมอบไดอารี่กับดัมเบิลดอร์ , มันถึงเวลาที่ต้องจบเรื่องนี้เสียที
สำหรับคนที่ทอม ริดเดิ้ลควบคุมอยู่, ไม่ว่าจะเป็นใคร, ตราบใดที่ไม่มีฮอร์ครักซ์, พวกเขาควรจะกลับมาเป็นปกติในไม่ช้าก็เร็ว