ขอกราบทุกคนที่อุดหนุน เหลือช่องทางให้ผมได้มีเงินกินข้าวบ้างนะครับ การก็อปกันกิบนิยายที่นานๆจะออกสักที แถมยังเปิดฟรีไปกว่า 74 ตอน จาก 105 ผมได้เงินไม่เยอะหรอก อย่าก็อปกันเลย ขอร้อง ขอบคุณที่เห็นใจ T-T
..................
Chapter 105 - โกรธถึงขีดสุด
เสียงคำรามนี้ทำให้ทั้งคฤหาสน์สั่นไหวอย่างรุนแรง
ภายในห้องโถงหลัก.
ลั่วเทียนเดินไปที่ทางเข้าห้องโถงพร้อมกับดวงตาที่หดเกร็งก่อนที่จะพูดว่า “บอกคำสั่งข้าออกไป: สาวกทุกคนต้องพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อหนี พวกเจ้าทุกคนต้องหาทางพยายามหนีออกไป ขณะที่ข้าออกไปถ่วงเวลาโดยที่ข้าจะถ่วงให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้.”
“หยุดพูดเรื่องไร้สาระและออกไป!”
หลังจากสั่งทุกคนแล้ว ลั่วเทียนก็คำรามออกมาว่า “ก้าวเงาวายุ!”
เหมือนกับเงาที่ถูกลมพัด เขาเร่งก้าวเดินไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้โดยไปที่หน้าทางเข้าหลัก.
“หัวหน้า!”
ฟางเล่ยตามมาโดยไม่ลังเล
ซ่งหยวนหนานก็หัวเราะเบาๆและพูดว่า“ชีวิตข้าได้ถูกตะกูลลั่วช่วยเอาไว้ ถ้าข้าหนีออกไปทั้งอย่างนี้ ข้าจะยังเป็นคนได้อย่างไร?”
ซ่งหยวนหนานเริ่มหัวเราะเสียงดัวและตะโกน“จะเกิดอะไรขึ้นถ้าข้าตาย? ไม่ใช่ว่าก่อนหน้านี้ข้าต้องตายไปแล้ว! วันนี้ตระกูลซ่งถูกทำลายคือวันที่ข้าได้ตายไปครั้งนึงแล้ว ครึ่งเดือนที่ผ่านมาที่ข้ายังมีชีวิตอยู่ได้มันก็สุดพิเศษที่สุดแล้ว! วันนี้บิดากำลังจะได้สัมผัสกับการต่อสู้เป็นตายอีกครั้ง 555…”
ในเวลานั้น...
ทุกคนที่อยู่ในโถงหลักตามลั่วเทียนมาที่ทางเข้าตระกูลลั่ว.
ไม่ใช่เฉพาะเขาเท่านั้น
ที่ทางเข้าตระกูลลั่วไม่ได้มีแค่สาวกเท่านั้น แม้กระทั่งสาวกหลัก,สตรีและคนเตฒ่าคนแก่ก็มา.
นี่คือบ้านของพวกเขา ตระกูลลั่ว
แม้ว่าศัตรูจะแข็งแกร่งและกองกำลังของเขาก็มากมาย แต่พวกเขาก็ยังไม่ยอมงอเข่าของพวกเขา และพวกเขาจะไม่หนีไปโดยที่หุบหางไว้ที่หว่างขา เพราะที่แห่งนี้คือบ้านของพวกเขา.
นี่คือความแน่นแฟ้นของคำว่า ครอบครัว!
ทุกคนได้เห็นการกระทำของลั่วเทียนในเดือนที่ผ่านมา พวกเขาเชื่อถือลั่วเทียนอย่างเต็มที่และได้เห็นเขาเป็นผู้นำตระกูลอย่างแท้จริง.
ตอนนี้ตระกูลลั่วกำลังพบวิกฤติและลั่วเทียนต้องการทำทุกอย่างเพียงคนเดียว พวกเขาจะเห็นด้วยได้อย่างไร?
ลั่วเทียนเป็นเสาหลักของตระกูล ดังนั้นจึงไม่มีทางไหนที่พวกเขาจะให้ลั่วเทียนแบกรับมันคนเดียว ถ้าเขาตาย พวกเขาก็จะตายด้วยกัน!
ผู้เฒ่าทุกคน,ผู้หญิง,เด็กและแม้แต่คนพิการก็ได้จับอาวุธทุกอย่างที่จะหาได้ บางคนถือจอบ บางคนถือไม้ และบางคนก็ถือตระกล้าที่เอาไว้ใช้ตัดอึ เหมือนกับกระแสน้ำทุกสายที่มาบรรจบที่ทางเข้าหลัก.
สวรรค์สั่นไหว!
ลั่วเทียนหันไปมองทุกกลุ่มและร่างกายของเขาก็เกร็ง พร้อมกับพูดด้วยความโศกเศร้าออกมาว่า “ทำไมพวกเจ้ายังตามข้าไปหาความตายอีก?”
“ผู้นำ ตระกูลลั่วกำลังเผชิญวิกฤติ เราจะเผชิญด้วยกัน.”
“หัวหน้า คนพวกนี้ไม่ใช่สาวกนิกายเมฆครามงั้นหรอ? พวกเขามีอะไรดี? นิกายที่สถุนและถ่อย ที่ดีแต่ฆ่าคนอย่าซูซางเฟย มันไม่ใช่นิกายที่ดี.”
“งั้นเราก็ออกไปสู้กับพวกมัน!”
ลั่วเทียนเข้าใจสถานการณ์ของตระกูลลั่วได้อย่างชัดเจน มีโอกาสสูงที่พวกเขาจะตายกันทั้งตระกูล!
ที่ทางเข้าหลักตระกูลลั่วซึ่งตอนนี้เป็นซากประตูเนื่องจากถูกทำลายจากสาวกนิกายที่อยู่ด้านนอก พร้อมทั้งความรู้สึกที่หยิ่งยโสและเย็นชากันทุกคน.
เมื่อเห็นว่าทั้งตระกูลลั่วได้ออกมาราวกับน้ำทะเล สาวกนิกายได้ประหลาดใจก่อนที่จะกลายมาเป็นเยาะเย้ยพร้อมกับเหยียดหยาม.
“พี่ชาย ท่านเห็นไหมว่าพวกเขาถือไม้พาย? 5555…”
“ดูที่นั่น มีกระทั่งคนที่ไม่มีขา!”
“บัดซบ พวกเขาทั้งหมดก็เหมือนกับตะเกียบ! ที่นี่อาจจะเป็นศูนย์รวมขยะก็ได้?”
“น่าสนุกดี 555…”
มีเสียงหัวเราะเยาะและดูหมิ่นอย่างต่อเนื่อง