ตอนที่ 44 : สัตว์อสูรขอบเขตจักรพรรดิ
“ เป็นไปได้อย่างไร !” สีหน้าของไป่เซียวเทียนและคนอื่นๆเปลี่ยนไปทันที พวกเขาพากันถอยกลับไปด้วยความตกตะลึง ในตอนที่พวกเขาถอยออกมานั้นทั้งสามคนก็ได้ทำการต้านทานการโจมตีเอาไว้
โม่ซานหยวนยกหอกในมือขึ้นแล้วตะโกนออกมา เขาได้แทงออกไปพร้อมกับไฟที่พุ่งออกมาจากหอกบิดจนเบี้ยวเป็นลำแสงพันรอบหอกเอาไว้ แล้วแทงเข้าใส่ทะเลไฟที่พุ่งเข้ามาหาเขา
หยวนชีใช้มือทั้งสองข้างกำกระบี่เอาไว้แน่นแล้วฟันออกไป กระบี่ปราณได้สร้างพายุขึ้นมาแล้วพุ่งเข้าหาทะเลไฟ กระบี่ปราณในพายุนั้นได้แผ่พลังงานอันน่ากลัวออกมา
ไป่เซียวเทียนยิงลำแสง 5 สีออกมาจากมือ แสงได้สลายไปทันที ตรงหน้าของเขามีกงจักร 5 อันลอยอยู่ตรงหน้า กงจักรสีทอง, ฟ้า,ขาว, แดงและเหลือง กงจักรทั้งห้าหมุนวนอย่างต่อเนื่องก่อนจะพุ่งเข้าหาทะเลไฟ !
ทั้งสามคนลงมือพร้อมกับ พลังนั้นน่าทึ่งอย่างมาก ปราณในระยะหลายร้อยเมตรราวกับคลื่นพุ่งออกไป อาวุธขั้นสูงทั้ง 7 ได้ฟันเข้าใส่ทะเลไฟทันที
ปัง ปัง....! เสียงปะทะดังก้องขึ้นมา อาวุธของไป่เซียวเทียนถึงกับกระเด็นกลับมา
แม้ว่าทะเลไฟนี้จะปัดอาวุธทั้งสามกระเด็นกลับไปได้ แต่สุดท้ายก็ต้องโดนทำลายไปเพราะการโจมตีของทั้งสามอยู่ดี ในเวลาเดียวกันนั้น ไป่เซียวเทียนและคนอื่นๆก็พากันฮึดฮัดออกมา พวกเขาไถลกลับไปหลายสิบเมตรก่อนจะประคองตัวเองได้
ฟู่ ! ปลายพู่กันสั่นไหวและมีไฟพุ่งออกมารวมตัวเป็นอักษรเขียงคำว่า ‘ฆ่า’ สามตัว อักษรทั้งสามตัวมีพลังอันน่ากลัวและพุ่งเข้าหาทั้งสามคน คลื่นพลังความร้อนแผ่ไปทุกทิศทาง
‘ เกิดบ้าอะไรขึ้นกัน ! ’ ไป่เซียวเทียนสีหน้าเปลี่ยนไป ‘นี่ใช่สมบัติจิตที่ได้รับความเสียหายจริงๆรึ ? มันมีพลังโจมตีที่น่ากลัวแบบนี้ได้อย่างไร ? ’
ในตอนนั้น โม่ซานหยวนก็ได้ตะโกนขึ้นมา “ จับเด็กนั่นก่อน ! เขาเป็นเจ้าของสมบัติจิตนี่ !”
ในตอนที่ตะโกนขั้น เขาก็ได้จับหอกไว้แน่นก่อนจะสะบัดหอกแล้วโยนเข้าใส่อักษรตัวหนึ่ง ตอนที่เขาโยนหอกออกไปนั้นเขาก็ได้พุ่งเข้าไปหาหยางเฉินที่นอนอยู่ไม่ไกล
หยวนชีและไป่เซียวเทียนได้ติ สมบัติจิตนี่มีเจ้าของ หากจับตัวหยางเฉินได้ งั้นไม่ใช่ว่าเท่ากับได้สมบัติจิตนี่มาครองงั้นรึ ? เมื่อคิดแบบนั้นพวกเขาก็ไม่ลังเลและพากันหลบการโจมตีที่เข้ามาก่อนจะพุ่งเข้าหาหยางเฉินด้วยความเร็วสูงสุดที่มี
“ รนหาที่ตาย ! ข้าจะฆ่าพวกเจ้าให้หมด !” เถาเถาหน้าซีดเซียวเพราะความโกรธ เขาควบคุมพู่กันให้พุ่งไปหาหยางเฉินทันที
ในตอนนั้นก็มีคนหนึ่งได้พุ่งออกมาจากป่าไม่ไกลนัก และโผล่มาตรงหน้าของหยางเฉิน ตอนที่เขาปรากฏตัวนั้น เขาก็ได้ตะโกนขึ้นมา “ ผู้อาวุโสของวังวูหลินกลับลอบโจมตีเด็กน้อย น่าตลกสิ้นดี”
ปัง ! ชายคนนั้นกลับโจมตีออกมา โม่ซานหยวนที่พุ่งเข้าหาหยางเฉินต้องใช้ฝ่ามือตอบโต้กับอีกฝ่าย ฝ่ามือของทั้งสองปะทะกัน พลังฝ่ามือปะทุออกมาราวกับน้ำหลากที่กระจายไปทั่ว พื้นดินยุบลงไปพร้อมกับรอยแตกร้าวที่กระจายออกไป
ตอนที่โม่ซานหยวนและอีกฝ่ายสู้กันนั้น สีหน้าของหยวนชีก็เปลี่ยนไป เขารีบพุ่งไปหาหยูเหวินยีที่อยู่ไม่ห่างจากหยางเฉิน แล้วสะบัดมือกันพลังฝ่ามือที่พุ่งเข้ามา
ทุกอย่างเกิดขึ้นในพริบตาเดียว หลังจากที่พลังฝ่ามือนั้นสลายไปแล้ว คนที่มาขวางหน้าหยางเฉิน เท้าของเขากลับจมไปกับพื้นอยู่หลายนิ้ว ส่วนโม่ซานหยวนนั้นถอยกลับไปหลายสิบเมตรก่อนจะประคองตัวเองได้
“ ฮั่นหยุน !” สีหน้าของโม่ซานหยวนเปลี่ยนไปทันที เขาเหมือนจะรู้จักกับผู้มาเยือนนี้เป็นอย่างดี ไม่ใช่แค่เขา แต่ไป่เซียวเทียน และหยวนชีก็เผยสีหน้ากังวลออกมาเช่นกัน
ชายที่ปรากฏตัวออกมานี้ใส่ชุดสีดำ อายุของประมาณ 30 ปี เขาอาจจะไม่ได้หล่อเหลาแต่ก็ดูสมชายชาตรี เขาไม่ได้ดูแข็งแกร่งแต่เป็นชายร่างเพียวบางที่สตรีหลายคนหมายตา
หยางเฉินที่กึ่งหลับกึ่งตื่นก็ลืมตาขึ้น เมื่อเห็นชายคนนี้เขาก็อดไม่ได้ที่จะคิด ‘ดูจากรูปลักษณ์แล้วเขาไม่น่าจะเป็นคนดี เหตุผลที่เขาช่วยข้าคงเป็นเพราะ เถาเถา...’
ฮั่นหยุนไม่รู้ว่าหยางเฉินคิดอะไรอยู่ ไม่งั้นแล้วเขาก็คงร้องไห้ออกมา
‘ เขาเป็นใคร ? เหตุใดเขาถึงมาช่วยเสี่ยวหยาง ’ เมื่อเห็นฮั่นหยุนเข้ามาช่วยหยางเฉิน เถาเถาก็อดสงสัยไม่ได้ เขาไม่กล้าที่จะผลีผลาม และควบคุมพู่กันให้เล็งไปที่ฮั่นหยุน เมื่อฮั่นหยุนลงมือกับหยางเฉิน เขาก็จะโจมตีทันที
ในตอนนั้นหยวนชีกลับยิ้มออกมา “ ฮั่นหยุน เจ้ามาที่นี่เพื่อสมบัติจิตรึ ? ”
“ ข้ามาที่นี่ทำไมนั้น ข้าไม่จำจะเป็นต้องบอกกับเจ้า” ฮั่นหยุนพูดขึ้นมา
“ เจ้า !” สีหน้าของหยวนชีเปลี่ยนไปทันที หน้าของเขาบิดเบี้ยวไป
ในตอนนั้น ไป่เซียวเทียนก็ยิ้มออกมาและพูดขึ้น “ พี่ฮั่น เจ้ามาที่นี่เพื่อตามหาลั่วปิงสินะ ?”
เขากลับขัดขึ้นมาเพื่อไม่ให้หยวนชีเสียหน้า ซึ่งจะทำให้หยวนชีสงสัยในใจ
“ น้องไป่ รู้รึไม่ว่านางอยู่ที่ไหน ?” ฮั่นหยุนอดไม่ได้ที่จะเผยสีหน้ายินดีออกมา เขารู้จักกับลั่วปิงจริงๆ
‘ เขามาตามหานางทำไมกัน ? ‘ เมื่อหยางเฉินได้ยินแบบนั้นก็อดสงสัยไม่ได้
เมื่อหยวนชีและโม่ซานหยวนได้ยินชื่อลั่วปิง พวกเขาก็พากันมองไปที่ฮั่นหยุนและแอบคิดในใจ ‘ หากไม่ใช่เพราะฮั่นหยุนช่วย ลั่วปิงในครั้งที่แล้ว ด้วยความแข็งแกร่งของลั่วปิงแล้ว มันคงเป็นไปไม่ได้ที่นางจะได้สิ่งนั้นไป ’
“ ครั้งที่แล้วลิงสายฟ้าได้ใช้สายฟ้าอินทนิลโจมตีเรา แม้ว่าพี่ฮั่นจะกันสายฟ้าเอาไว้ให้กับลั่วปิง แต่ลั่วปิงก็ยังบาดเจ็บ พี่ฮั่น อาจจะยังไม่รู้เรื่องนี้ ? ” ไป่เซียวเทียนพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“ ว่าไงนะ ! นางบาดเจ็บรึ !” สีหน้าของฮั่นหยุนเปลี่ยนไปทันที
หยางเฉินเห็นสีหน้าของฮั่นหยุนก็อดไม่ได้ที่จะคิด ‘ เขาเป็นคนรักของนางรึ ? ’ แต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด เมื่อคิดเช่นนี้เขาถึงรู้สึกปวดใจขึ้นมา
“ พี่ฮั่นได้ออกจากที่นั่นไปก่อน ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าลั่วปิงบาดเจ็บหนัก ตามที่คนของข้าบอกมา ลั่วปิงได้กลับไปฟื้นฟูบาดแผล” ไป่เซียวเทียนได้พูดขึ้น “ จักรวรรดิฮั่นของเจ้าน่าจะมียาฟื้นฟูสินะ ?”
ฮั่นหยุนราวกับไม่ได้ยินคำพูดของไป่เซียวเทียน เมื่อรู้แบบนั้นเขาก็ได้พุ่งเข้าไปในป่าทันที
‘ เขาคงไม่ได้โง่ที่จะเชื่อคำพูดนี้หรอกนะ ? แค่คำพูดไม่กี่คำแต่เขากลับคิดจริงจังถึงเพียงนี้ ’ หยางเฉินอดไม่ได้ที่จะสบถในใจ เขารู้ว่าบางครั้งความรู้สึกก็ทำให้คนเสียสติได้
ตอนที่ฮั่นหยุนจากไป ไป่เซียวเทียนและโม่ซานหยวนก็ได้พุ่งเข้าหาหยางเฉิน แต่ชัดแล้วว่าพวกเขาช้าไป เถาเถาระวังตัวมาตั้งแต่แรกแล้ว และตอนที่พวกเขากำลังจะโจมตี ฟรืด ! พู่กันก็ได้บินมาตรงหน้าของหยางเฉิน ปลายของพู่กันได้สะบัดออกไปพร้อมกับมีอักษรนับไม่ถ้วนพุ่งออกมา !
‘บัดซบ ชัดแล้วว่ามันได้รับความเสียหาย แต่มันฟื้นฟูตัวเองได้อย่างไร !’ ไป่เซียวเทียนและโม่ซานหยวนใช้ความเร็วสูงสุดเพื่อถอยกลับไป
‘ คิดจะหนีรึ ? พวกเจ้าทุกคนต้องตาย ! ’ เถาเถายิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มเย็นชา ตอนที่เขากำลังจะใช้สรรค์สร้างอีกครั้งก็มีเสียงดังขึ้นมาจากมิติในพู่กัน “ ร่างกายของเจ้าไม่อาจจะทนได้ไหว ข้าไม่อาจจะช่วยเจ้าได้อีก...”
เมื่อได้ยินแบบนั้น เถาเถาก็สีหน้าเปลี่ยนไปทันที เขารู้สึกว่าพู่กันนั้นเต็มไปด้วยไฟ หากเขาใช้พลังลึกลับในทะเลไฟนี้ ร่างของเขาก็จะพังทันที
‘ ดูเหมือนว่าต้องพาเสี่ยวหยางไปที่ปลอดภัยก่อน แล้วข้าค่อยปลิดชีวิตพวกนี้ในภายหลัง ’ เถาเถาไม่กล้าประมาท ฟรึด ! พู่กันได้บินไปหาหยางเฉิน ปลายพู่กันได้สอดเข้าไปที่เข็มขัดของหยางเฉินแล้วยกตัวเขาขึ้นก่อนจะบินออกไป
“ คิดจะหนีรึ ? มันจะง่ายเช่นนั้นได้อย่างไร!” ซึ่งก็คือหยวนชีที่พุ่งเข้ามาขวางหน้าและยื่นมือออกมาเพื่อจับหยางเฉินเอาไว้ !
เมื่อเห็นหยวนชีพุ่งเข้ามา ในมิติภายในพู่กัน เถาเถาก็ได้ฉีกอากาศออก มิติได้แตกออก เขาได้ตะโกนบอกในทะเลไฟ “ รีบให้ข้ายืมพลังเร็วเข้า !”
ในทะเลไฟมีแต่ความเงียบงัน ไม่มีใครตอบกลับเถาเถาแม้แต่คำเดียว สีหน้าของเถาเถาเปลี่ยนไปทันที
ตอนที่เถาเถากำลังหมดหนทางนั้น ก็มีเสียงดังขึ้นมาจากถ้ำที่อยู่ไม่ไกลนัก มันมีพลังงานระเบิดออกมาจากกองหินพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า !
“ นี่...มีคนทะลวงผ่านได้...” ไป่เซียวเทียน, โม่ซานหยวนและหยวนชีพากันสีหน้าเปลี่ยนไป
หึ่ง....พลังงานได้แผ่ออกไปทุกทิศทาง เมื่อพลังงานนี้ผ่านไปที่ไหนก็ทำให้หินถูกบดขยี้จนกลายเป็นผง ในพริบตาพลังงานนี้ก็หายไปก่อนจะมีนกน้ำแข็งตัวยาวหลายนิ้วพุ่งออกมา
“ วิหคน้ำแข็ง !” ตอนที่เสียงนี้ดังขึ้น นกน้ำแข็งก็ได้กระพือปีกแล้วพุ่งเข้าหาหยวนชีที่ยังไม่ทันได้จับตัวหยางเฉิน นกน้ำแข็งนี้บินเข้ามาถึงตัวของเขาแล้ว ไม่ว่านกพวกนี้จะผ่านไปที่ไหนก็ทำให้ที่นั่นโดนแช่แข็งไปในทันที
หยวนชีสีหน้าเปลี่ยนไป มือของเขาแผ่ปราณออกมาตรงหน้า ลมได้ก่อตัวขึ้นจากพื้นเปลี่ยนเป็นกำแพงกันนกน้ำแข็งนี้เอาไว้
ปัง ! นกน้ำแข็งได้ชนเข้ากับกำแพงลมและแช่แข็งกำแพงลมไปทันที นกน้ำแข็งเองก็สลายไปเช่นกัน มันเปลี่ยนเป็นหิมะกระจายไปทั่ว หยวนชีถอยกลับมากว่าร้อยฟุตแต่มือของเขาก็กลับโดนแช่แข็ง เขาแพ้การต่อสู้เมื่อตะกี้ !
“ โอกาสครั้งสำคัญ !” เถาเถารู้ว่าคนที่ลงมือนี้คือลั่วปิง แต่เขาไม่อาจจะสนใจลั่วปิงได้อีกต่อไป เขาต้องพาตัวหยางเฉินหนีให้ได้เสียก่อน
ฟู่ ! พู่กันได้พุ่งเข้าไปยังป่าอินทนิลทันที
กรร....เสียงคำรามดังก้องไปทั่วทั้งป่า เสียงคำรามนี้ดังขึ้นทันทีที่พู่กันพุ่งเข้าไปในป่า
สีหน้าของเถาเถาเปลี่ยนไป เขาเห็นว่าตรงหน้ามีบางอย่างกำลังมุ่งหน้าเข้ามา....มันกลับเป็นลิงอินทนิลที่สูงกว่า 10เมตร นัยน์ตาของมันเป็นสีทอง แขนของมันยาวและห้อยไปถึงพื้น