ตอนที่ 27 : กลืนกินแร่เหล็ก
“ สมกับเป็นอาวุธจิต !” ซงซานเห็นการโจมตีของตัวเองที่สลายไปเพราะพู่กันก็อดไม่ได้ที่จะตกใจ หลังจากตกใจได้ไม่นานเขาก็เริ่มดีใจขึ้นมา หากเขาได้พู่กันนี่มาครอบครอง เขาก็จะสามารถสู้กับผู้บ่มเพาะขอบเขตบรรพจารย์ได้
หลังจากที่สลายการโจมตีของซงซาน พู่กันก็ไม่ได้หยุด มันได้พุ่งเข้าหาซงซานอีกครั้ง ปลายของพู่กันส่องแสงออกมา แสงที่ดูแล้วทรงพลัง !
ซงซานฮึดฮัดออกมา เขาไม่ได้กลัวพู่กันที่ได้รับความเสียหายนี้เลยแม้แต่น้อย แขนของเขามีสายฟ้าแล่นไปทั่ว ก่อนจะหลบแล้วต่อยเข้าใส่พู่กัน !
เสียงฟ้าผ่าดังขึ้น ไม่ว่าหมัดนั้นจะผ่านไปที่ไหนก็มีสายฟ้าเกิดขึ้น หมัดนี้ได้พุ่งเข้าหาพู่กันอย่างรวดเร็ว
ปลายพู่กันคมกริบขึ้นมา มันโจมตีเข้าใส่หมัดสายฟ้าอย่างต่อเนื่อง พู่กันจึงสะบัดตัวไปมาก่อนจะเปิดช่องว่างออกมาได้
ฟู่ ! พู่กันได้พุ่งเข้าใส่ซงซานราวกับลูกศร แต่ซงซานนั้นเร็วกว่า เขาถือดาบที่สร้างขึ้นจากสายฟ้าไว้ในมือแล้วฟันออกมา
พู่กันและดาบสายฟ้าได้ปะทะกันอย่างแรง ตูม ! ดาบสายฟ้าสั่นไหวอย่างรุนแรง ส่วนพู่กันก็กระเด็นออกมาเพราะแรงระเบิดนี้ด้วย มันกระเด็นออกไปกว่า 10 เมตร แต่ซงซานถอยกลับไปแค่ 2 ก้าว
‘ บังอาจ ! หากข้าฟื้นฟูพลังกลับมาได้ มดเช่นนี้ข้าคงฆ่าได้เป็นพันๆครั้ง ! ’ เถาเถาที่อยู่ในพู่กันเดือดดาลอย่างมาก
‘ ท่าไม่ดีแล้ว เถาเถาไม่อาจจะเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้ ! ’ ที่มุมถ้ำ หยางเฉินได้แสดงสีหน้ากังวลออกมา เขายังจำที่เถาเถาบอกเขาได้ คนพวกนี้อยู่ขอบเขตปรมาจารย์ เขาไม่มีความแข็งแกร่งเพียงพอที่จะจัดการพวกนี้ได้
แต่ตอนนั้น หยางเฉินก็เห็นแร่บนกำแพงที่อยู่ด้านหลังของเขา เขาจึงรีบตะโกนบอกกับพู่กันทันที “แร่เหล็ก !”
ไม่มีใครรู้ว่าคำพูดของหยางเฉินนั้นหมายถึงอะไรนอกจากเถาเถา หลังจากที่เถาเถาได้ยินที่หยางเฉินบอกมา เขาก็รีบหันกลับแล้วบินไปที่กำแพงถ้ำทันที
“ ตำนานบอกว่าอาวุธจิตนั้นมีจิตในตัวและเข้าใจคำพูดของคนได้ ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่าเด็กคนนี้เป็นเจ้านายของมันงั้นหรือ” สีหน้าของซงซานเปลี่ยนไป เขาแทบไม่เชื่อเลยว่าเด็กน้อยขอบเขตกำลังภายในจะมีอาวุธจิตเช่นนี้อยู่ในมือ
แกร๊ก ! พู่กันได้แทงเข้าใส่กำแพงหิน ปลายที่แหลมคมของมันแทงเข้าใส่แร่ที่อยู่ในกำแพง แค่สะบัดเพียงครั้งเดียวก็ทำให้แร่จำนวนหนึ่งหลุดออกมาจากกำแพงได้แล้ว
แร่เหล่านั้นยังไม่ทันได้ตกถึงพื้นก็โดนพู่กันดูดเข้าไปจนหมด แร่เหล็กได้หลอมรวมเข้ากับพู่กัน
“ เป็นไปได้อย่างไร !” สีหน้าของซงซานเปลี่ยนไปอีกครั้ง แม้แต่ชายคนแรกที่สู้กับหมูอยู่ก็ยังสีหน้าเปลี่ยนไปด้วย พวกเขาไม่เคยได้ยินเรื่องสมบัติจิตที่สามารถกลืนกินแร่ได้มาก่อน
หลังจากที่พู่กันได้ดูดแร่เข้าไป พู่กันก็ค่อยๆส่งเสียงราวกับแตกขึ้นมา รอยร้าวแผ่ออกไปทั่ว ตัวพู่กันได้แผ่พลังอันน่าขนลุกออกมา
“ ไม่ ปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไม่ได้ !” ซงซานไม่ได้โง่ เขารู้ว่าหากเขาปล่อยให้พู่กันกินแร่ต่อไป เขากลัวว่าอาจจะเป็นปัญหาใหญ่ ไม่มีใครรู้ว่าพู่กันจะเป็นอย่างไรหลังจากนี้
เมื่อคิดแบบนั้น ซงซานก็พุ่งไปข้างๆพู่กัน นิ้วทั้งห้าของเขาได้เปลี่ยนเป็นกรงเล็บสะบัดออกไป สายฟ้าแล่นไปทั่วนิ้วทั้งห้า ปราณโคจรไปอย่างรวดเร็ว ตอนนั้นปราณได้อัดแน่นเป็นกระบี่ทั้งห้าแล้วฟันเข้าใส่พู่กัน !
ปัง ! พู่กันพลิกตัวหลบแล้วแทงเข้าใส่ดาบทั้งห้า ตอนที่ดาบและพู่กันปะทะกันนั้นก็ได้เกิดการระเบิดขึ้นมา มันเกิดเสียงแตกหักดังก้องไปทั่วทั้งถ้ำ
“ ไม่ได้ผลงั้นรึ ?” เมื่อเห็นการโจมตีของพู่กัน หยางเฉินก็อดไม่ได้ที่จะอึ้ง การโจมตีระดับนี้ไม่ได้ต่างจากแต่ก่อนเลย กินแร่เข้าไปมากขนาดนี้ แต่ก็ยังทำอะไรไม่ได้งั้นรึ ?
ซงซานโล่งอก ตราบใดที่พู่กันมีความแข็งแกร่งระดับนี้ เขาก็สามารถยึดมันมาครองได้ และเขายังมั่นใจว่าจะเอาชนะได้อีกด้วย
...
เสียงปะทะกว่าห้าครั้งดังก้องไปทั่วทั้งถ้ำ พู่กันได้ทำลายดาบทั้งห้าไป ก่อนจะหายตัวไปด้วย ดาบได้ฟันเข้าใส่ที่กำแพงแทน และทิ้งรอยดาบลึกไว้
พู่กันได้ปรากฏตัวขึ้นในส่วนที่ห่างออกไปแล้วสะบัดตัวแทงเข้าที่แร่บนกำแพงก่อนจะกลืนกินแร่หายไปในพริบตา
“ ยังไม่พออีกหรือ ? “ หยางเฉินอดไม่ได้ที่จะสูดหายใจเข้าลึกๆ พู่กันนี้มีความสามารถกลืนกินก็จริง แต่หลังจากที่กินแร่พวกนี้เข้าไปแล้ว มันก็เหมือนกับไม่ได้แกร่งขึ้นเลย เมื่อคิดแบบนั้น หยางเฉินก็อยากจะสบถออกมา ‘ ขยะชัดๆ ! ’
ซงซานกลัวกับความสามารถในการกลืนกินแร่ของพู่กัน เพราะหลังจากที่เขาได้มันมาแล้วเขาจะหาอะไรให้มันกิน ? มันเป็นไปไม่ได้ที่จะให้พู่กันกินแร่เหล็กทุกวัน เขาจึงอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายลงไป
“ ซงซาน หากเจ้าไม่หยุดมัน มันจะกลืนกินแร่เหล็กจนหมด !” ไกลออกไปชายที่สู้กับหมูอยู่ก็ได้ตะโกนออกมาด้วยสีหน้าหม่นหมอง
เมื่อซงซานได้ยินเช่นนั้น เขาก็รีบพุ่งเข้าไปหาพู่กัน สายฟ้าในมือได้ปะทุขึ้นพร้อมกับดาบสีฟ้าที่ปรากฏขึ้นมา ฉัวะ ! ดาบได้ฟันเข้าใส่พู่กันอีกครั้ง !
‘ วรยุทธ์ขั้นพิภพ ดาบสายฟ้า ! เมื่อข้าได้พลังกลับมา ข้าจะฆ่าเจ้าแน่ ! ‘ เถาเถาที่กำลังกินแร่อย่างพอใจอยู่นั้น กลับโดนซงซานเข้ามาขวาง แล้วอย่างนี้เขาจะพอใจได้อย่างไร ?
เมื่อเห็นซงซานฟันดาบลงมา เถาเถาก็ได้ทำการควบคุมพู่กันให้พลิกตัวกลับแล้วใช้ปลายพู่กันแทงเข้าใส่ดาบในมือของซงซานทันที ปัง ! ทั้งสองได้ปะทะกันอย่างรุนแรง พู่กันได้กระเด็นกลับไปที่ข้างกายของหยางเฉิน ซงซานเองก็กระเด็นออกไปเช่นกัน
“ เถาเถา เจ้ากินแร่ไปมากแบบนี้ หากเจ้าเพิ่มพลังขึ้นมาไม่ได้ พวกมันอาจจะชิงเจ้าไปได้ หากพวกมันเอาเจ้าไป ข้าก็ไม่รู้ว่าพวกมันจะเอาอะไรให้เจ้ากิน” หยางเฉินกลอกตาใส่และคิด ‘ แม้แต่ข้าก็ยังไม่รู้เลยว่าจะหาอะไรให้เจ้ากินได้เช่นกัน ’
“ เพราะมันไม่มีทางอื่น หากข้าเป็นช่าง ข้าคงไม่ต้องกินแร่เพื่อซ่อมแซมตัวเองแบบนี้ ” เถาเถาส่งข้อความบอกหยางเฉิน “ จริงๆๆแล้วข้าอยากให้เจ้าเป็นช่างมากกว่า แต่โชคร้ายที่เจ้าเป็นนักพรตไปแล้ว เจ้าไม่อาจจะเป็นช่างได้อีก !”
“ ทำไมกัน ?” หยางเฉินอดไม่ได้ที่จะสงสัย แม้ว่าเขาจะเป็นนักพรตแต่มันก็มีใครห้ามให้เขาเป็นช่างได้ ?
เถาเถาคิดในใจ ‘ พรสวรรค์ของเด็กคนนี้น่าทึ่งอย่างมาก แค่ขอบเขตกำลังภายในขั้น 4 ก็สามารถทำลายหินได้ 12 ก้อนแล้ว หรือบางทีเขาอาจจะพิเศษกว่าคนอื่น และอาจจะเป็นช่างพร้อมกับเป็นนักพรตได้ หากมีโอกาส งั้นข้าก็จะลองเสี่ยงดู ! ’
ตูม !
ไม่ไกลนัก หมูได้กระเด็นออกมาและอัดเข้ากับกำแพงอย่างแรง ท้องของมันมีควันดำลอยออกมา ชายคนแรกเองก็สีหน้าดูไม่ค่อยจะดีนัก เขาเองก็กระเด็นออกไปอัดเข้ากับหินงอกในถ้ำเช่นกัน ตอนนั้นหินงอกที่สูงกว่า 10 เมตรได้แตกออกในทันที
แม้ว่าหมูตัวนี้จะบาดเจ็บหนัก แต่มันก็ยังดุดันเช่นเคย กรร ! หลังจากที่คำรามออกมาแล้วมันก็ได้หันกลับแล้วกระโดดพุ่งเข้าหาชายคนแรกที่ยังไม่ทันจะได้ประคองตัว !
เมื่อซงซานเห็นแบบนั้น เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปล่อยพู่กันไปและเข้าไปช่วยสหายแทน เขาต้องใช้ดาบสายฟ้าออกมาอีกครั้งแล้วพุ่งไปหาหมูตัวนั้น
“ เถาเถา ได้เวลาหนีแล้ว !” หยางเฉินอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา แต่จากนั้นปากของเขาก็ต้องกระตุก เพราะเถาเถาได้บินออกไปแล้วโดยที่เขาไม่จำจะต้องเตือน
‘ เถาเถาต้องเคยสู้กับคนที่แข็งแกร่งมาแล้วแน่ๆ เขาถึงรู้จังหวะเป็นอย่างดี ’ หยางเฉินอดไม่ได้ที่จะแอบถอนหายใจออกมา เขาไม่น่าประเมินเถาเถาต่ำเกินไปเลย
หมูได้พุ่งเข้าหาชายคนแรก เมื่อชายคนแรกประคองตัวได้และเห็นว่าหมูกำลังพุ่งเข้ามา เขาก็ต้องรีบหลบเขี้ยวของมัน เขาถีบตัวหนีออกมาไกลกว่า 10 เมตร
ถึงเขาจะหลบได้อย่างรวดเร็วแต่หมูก็ใช่ว่าจะช้าเช่นกัน มันได้กระโดดเข้าใส่อีกครั้ง และใช้กรงเล็บของมันฟันออกไปอย่างแรงจนเกิดลมตีอัดขึ้นมา
ปัง ! ชายคนแรกยังไม่ทันได้ลงมือก็พบว่ามีร่างหนึ่งโผล่มาที่ด้านหลังของหมู ชายคนนั้นได้ฟันดาบของตนเข้าใส่ที่แผ่นหลังของหมูอย่างจัง ในพริบตาเลือดก็กระจายออกมาและทำให้มันกระเด็นออกไปไกลกว่า 10 เมตร
หยางเฉินเบิกตากว้าง ไม่นานมานี้เขาได้เห็นกับตาตัวเองว่าเถาเถาไม่อาจจะโจมตีทะลุผิวหนังของหมูตัวนี้ได้ แต่เขาไม่คิดเลยว่าซงซานจะทำได้ขนาดนี้
หากเถาเถามีพลังพอๆกับซงซาน เมื่อรวมกับความคมของพู่กันแล้ว หมูตัวนี้คงไม่อาจจะต้านทานได้ มันต้องโดนพู่กันแทงจนเป็นรูพรุนแน่
ฟรืบ !
หมูได้หันกลับและวิ่งออกไป หินงอกทั้งหมดโดนหมูชนจนแตกออก ที่หลังของมันนั้นโดนย้อมเป็นสีแดง ซึ่งเต็มไปด้วยเลือด
ถ้ำมีหินกระจายไปทั่ว เพราะหมูตัวนี้ราวกับคลั่ง การพุ่งชนแต่ละครั้งของมันจึงทำให้หินกระเด็นออกมา หินนั้นพุ่งตัดอากาศจนเกิดเสียงตัดสายลมขึ้นมา
“ ข้าไม่ได้ทำอะไรเจ้าเลย !” หยางเฉินใช้ก้าววายุอสนีแล้วหลบหินที่กระเด็นเข้ามา เขาอดไม่ได้ที่จะสบถ
ตอนที่ซงซานพอใจกับการทำให้หมูบาดเจ็บได้นั้น ลมเย็นๆก็พัดมาจากด้านหลัง สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันทีและรีบโจมตีกลับไป และก่อนจะหันกลับในมือของเขาก็มีดาบสายฟ้าอยู่แล้ว ในตอนที่เขาหันกลับมานั้นพู่กันก็ได้แทงเข้าที่เอวของเขา สีหน้าของเขาบิดเบี้ยวไปเพราะความเจ็บปวด ไม่นานเขาก็ได้ฟันดาบสายฟ้าเข้าใส่พู่กัน
ปัง ! พู่กันสั่นไหวอย่างรุนแรงเพราะแรงปะทะจากดาบ ปลายของพู่กันที่แทงเข้าที่เอวของซงซานนั้นก็แค่ทำให้เกิดรอยขีดข่วนแต่ไม่อาจจะทำให้ซงซานบาดเจ็บหนักได้
ซงซานอดทนต่อความเจ็บที่มีและรีบถอยกลับมา ตอนที่เขาถอยมาหาชายอีกคนได้นั้น สีหน้าของเขาก็ซีดเผือด มือได้กุมไปที่เอวโดยที่มีเลือดไหลออกมาไม่หยุด เลือดนั้นไหลออกมาตามนิ้วของเขาและไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเลย