ตอนที่ 12 : หินเพชรกี่ก้อนกัน ?
ในเมืองซูเซียนภายในโรงแรมแห่งหนึ่ง หยางเฉินนั่งตัวโป๊เปือยลงบนเตียงพร้อมกับใช้ผงยาทาตามตัว เขาไม่กล้าใช้ยาที่โถงวรยุทธ หนึ่งเพราะกลัวว่าจะโดนเห็น สองคือเพราะกลัวว่าจะพบกับสัตว์อสูร ต้องรู้ก่อนว่าส่วนที่อันตรายที่สุดตอนที่บ่มเพาะคือการโดนรบกวน
เถาเถานั่งอยู่บนพู่กันลอยอยู่ในอากาศแล้วพูดขึ้นมา “ เสี่ยวหยางผิวเจ้านี่ดีจริงๆ หากเจ้าคิดจะไล่จีบสาวๆเจ้าต้องดูแลตัวเองดีๆเอาไว้ ”
หยางเฉินกรอกตาใส่ เขาเลิกสนใจเถาเถาแล้วรวบรวมสมาธิและทำการทดสอบผลของยา หากยานี่เร่งความเร็วในการบ่มเพาะของเขาได้จิรง หลังจากนี้อีก 1 ปี เขาก็จะได้สู้กับหลิวหยู เป้าหมายของเขาคือทำให้หลิวหยูพิการ หากเขาทำได้เขาจะฆ่าอีกฝ่ายเสีย ระดับการบ่มเพาะของหลิวหยูนั้นอยู่ขอบเขตกำลังภายในขั้น 8 หยางเฉินอยากจะขึ้นไปถึงขั้น 8 ได้ใน 1 ปีภายใต้เงื่อนไขปกติแล้ว มันแทบเป็นไปไม่ได้เลย ดังนั้นเขาจึงได้แต่ฝากความหวังไว้กับยานี่ หากเขาเอาชนะหลิวหยูได้จริงๆงั้นคนต่อไปก็ต้องเป็นเชินเจียนเซียว
ทักษะกุยหยวนเริ่มใช้งาน ยาบนผิวหยางเฉินค่อยๆแทรกซึมเข้าไปในผิวของหยางเฉินช้าๆ ยาค่อยๆละลายและไหลไปตามเส้นเลือด ก่อนจะไหลเข้าไปในเส้นเลือดหลัก ความรู้สึกเย็นแผ่ซ่านไปทั่วทั้งตัว เขาถึงกับครางออกมา มันช่างรู้สึกดีจริงๆ!
เถาเถามองไปที่เป้าที่พองของหยางเฉินและคิดว่าไอ้เด็กนี่ปรุงยาแบบไหนขึ้นมา รึว่าจะเป็นยาปลุกนกเขา ?
สักพัก ยาที่ซึมไปในผิวหยางเฉินก็เริ่มแสดงอาการ มันมีความอุ่นที่แผ่ซ่านไปทั่ว มันค่อยๆหลอมรวมกับเลือดและเส้นเลือดของเขา ก่อนจะแผ่ไปทั่วทั้งตัวราวกับเขากำลังอาบแดดอยู่
มันเป็นแบบนี้อยู่สักพักถึงจะหยุด ผงยาบนตัวหยางเฉินได้ไหลเข้าไปในร่างของเขาหมดแล้ว แทบจะพร้อมกันนั้นเขาก็ได้ทำการดึงปราณในห้องเข้าหาตัว ปราณเหล่านี้ได้ไหลเข้ามาหาหยางเฉินอย่างต่อเนื่องและโดนดูดซับในทันที
เพราะมีการไหลของปราณจึงทำให้เกิดลมขึ้นมา เมื่อรับรู้ได้ถึงแรงลมเถาเถาก็ถอนหายใจออกมา “ สมกับเป็นทักษะที่ส่งต่อกันมาความเร็วในการบ่มเพาะที่น่าทึ่งแบบนี้ ตระกูลของนายท่านก็มีทักษะลับแบบนี้เช่นกัน แต่ด้อยกว่าทักษะของเสี่ยวหยางเล็กน้อย น่าเหลือเชื่อจริงๆ! ”
หยางเฉินที่หลับตาบ่มเพาะอยู่รู้สึกแค่ว่า ปราณได้ไหลเข้ามาในรูขุมขนของเขาตลอดเวลา ปราณได้ไหลไปยังตันเถียนผ่านเส้นเลือด ปราณที่เบาบางราวกับเส้นไหมนั้นได้อัดแน่นกันอย่างต่อเนื่อง ตราบใดที่ปราณรวมตัวกันได้ในระดับหนึ่งมันจะมุดผ่านชั้นกั้นในตันเถียนออกมา ปราณนับไม่ถ้วนได้สั่งสมกันในตันเถียนปราณสั่งสมกันมากขึ้นเรื่อยๆจนกลายเป็นรังไหม
‘เร็วขึ้นจริงๆหลังจากที่ใช้ยาไปความเร็วในการบ่มเพาะก็เพิ่มขึ้นมา มันจะช้าลงอีกในอนาคตแต่เขาไม่บ่มเพาะเร็วไปหน่อยรึ ?’เถาเถาสูดหายใจเข้าลึกๆ
ไม่นานปราณในห้องก็ถูกดูดซับไปจนหมดก่อนที่จะมีปราณด้านนอกไหลเข้ามาอย่างต่อเนื่อง
คนในห้องอื่นรู้สึกว่าปราณรอบตัวพวกเขาไหลเร็วขึ้นกว่าเก่า พวกเขาพากันเผยสีหน้าตะลึงออกมา มีคนแข็งแกร่งระดับไหนกันมาบ่มเพาะที่นี่ ?ช่ างเป็นพลังที่น่าทึ่งจริงๆ
แน่นอนว่าหยางเฉินไม่รู้เลยว่าเขาสร้างความวุ่นวายแค่ไหนขึ้นมา เขาจมอยู่กับการบ่มเพาะเขารู้สึกดีอย่างมากปราณในตันเถียนเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆเขาถึงขีดจำกัดเมื่อเวลาผ่านไปกว่า1ชม.
‘ถึงขีดจำกัดแล้วตราบใดที่ทำลายชั้นกั้นนั้นมาได้ เขาก็จะทะลวงผ่าน แต่จากนั้นความเร็วในการบ่มเพาะของเขาจะช้าลงกว่าเดิม ’ เถาเถาถึงจะดูเด็กแต่สายตานั้นแม่นยำ ยังไงซะเขาก็เป็นคนที่เคยเห็นโลกมาก่อน กำแพงชั้นแรกในตันเถียนหยางเฉินได้พังลงไปแล้ว ปราณในตันเถียนถูกปล่อยออกมาปราณที่รวมตัวกันเริ่มกระจายไปโดยรอบแต่มันห่างไกลกว่าจะทะลวงผ่านชั้นที่สองได้
ตอนที่กำแพงชั้นแรกแตกออกก็มีพลังหนึ่งปะทุออกมาจากตันเถียน และไหลไปทั่วตัวเขา มันทำให้กระดูกและข้อต่อของเขาราวกับเกิดการระเบิด ร่างกายเขาเต็มไปด้วยพลัง พลังนี้น่าทึ่งซะจนทำให้เถาเถาตะลึง
ผลของการระเบิดพลังนี้กินเวลาอยู่สักพักก่อนที่จะหยุดลง หยางเฉินถอนหายใจออกมาก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้น ตาสีดำของเขาส่องประกายขึ้นมา เขากำหมัดแน่นและรู้สึกได้ถึงพลังที่เพิ่มขึ้นเป็นอย่างมาก
“ เสี่ยวหยางเจ้าคิดว่าเจ้าทำลายหินเพชรได้กี่ก้อนกัน ? ” เถาเถามองไปที่หยางเฉินด้วยสีหน้าคาดหวัง
หยางเฉินหมุนคอไปมาก่อนจะกระโดดลงจากเตียงแล้วบิดตัวไปมา เขาพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม “ ข้ายังไม่รู้ ข้าต้องไปที่คลังในเมืองที่มีหินเพชร แต่มีคนดูแลที่นั่นอยู่ ข้าต้องระวังตอนที่เข้าไป ไม่งั้นแล้วข้าอาจจะโดนฆ่าเพราะถูกหาว่าเป็นโจร ”
“ เมื่อมีข้าอยู่ด้วยเจ้าจะกลัวอะไร ? ” เถาเถายิ้มออกมา “ แม้ว่าความแข็งแกร่งของข้าจะลดลงอย่างมาก แต่แค่พึ่งร่างพู่กันนี้ผู้บ่มเพาะขอบเขตธุลีก็ไม่อาจจะเป็นภัยต่อเราได้ นอกซะจากว่าเจ้าโชคร้ายเจอกับคนระดับสูงกว่านั้นตอนนั้นเจ้าก็คิดซะว่าเจ้าเองที่โชคร้ายละกัน ”
หยางเฉินใส่เสื้อผ้าก่อนจะคาดพู่กันไว้ที่เอว ก่อนจะออกจากโรงแรมแล้ววิ่งไปที่คลังของเมืองก่อนที่จะออกจากโรงแรมหยางเฉินก็ไม่ลืมที่จะปลอมตัวเป็นเสี่ยวหมิง เสี่ยวหมิงเองก็ถือว่าเป็นคนรูปหล่อพอตัว
ไม่นานหลังจากนั้นหยางเฉินก็มาถึงคลัง มันมียามสองคนเฝ้าทางเข้าคลังเอาไว้ สองคนนี้สวมชุดสีเทามีมีดที่เอวใบหน้าพวกนี้ดูดุร้ายอย่างมาก
“ เสี่ยวหยางเจ้าคงไม่ได้คิดจะฆ่าสองคนนี้หรอกนะ ? ” เสียงของเถาเถาดังขึ้นมาจากพู่กัน
“ ข้าไม่ได้โง่เหมือนเจ้า! ” หยางเฉินพูดจบก็ได้เข้าไปในตรอกอ้อมไปด้านหลังคลัง ที่นั่นมีหญ้าขึ้นสูงเมื่อแหวกหญ้าออกก็พบกับรูที่กำแพง
“ กลับเป็นว่าเจ้าเตรียมตัวเอาไว้แล้ว ” เถาเถาเข้าใจในทันที
หยางเฉินมุดเข้าไปในรูไม่นานเขาก็พบกับกล่อง เขายกกล่องนั่นออกแล้วกระโดดออกมาจากโพรง
คลังนี้มีขนาดใหญ่และสลัว มันเงียบจนดูผิดปกติ ด้านในนั้นมีกล่องกองกันอยู่ทั่วทุกที่ เมื่อเปิดกล่องออกหยางเฉินก็ได้ทำการขนหินเพชนออกมาจากกล่อง ไม่นานเสียงของเถาเถาก็ดังขึ้นมา “ เสี่ยวหยางเจ้าคิดจะทดสอบกี่ก้อนกัน ?เจ้าอยู่แค่ขอบเขตกำลังภายในขั้น 2 ข้าเสนอว่า 3 ก้อนพอ ”
“ 3 ก้อนรึ ? ตอนนี้ข้าทำลายหินได้ 3 ก้อนแล้ว! ” หยางเฉินยิ้มออกมาและเอาหินมาซ้อนกัน 5 ก้อน
“ ขี้โม้! ” เถาเถาไม่ได้สนใจคำพูดของหยางเฉิน
หยางเฉินไม่ได้สนใจว่าเถาเถาจะเชื่อรึไม่ เขาสูดหายใจเข้าลึกๆและมองไปยังหินตรงหน้าแล้วพูดกับตัวเอง “ วันนี้หินนี่จะโดนทำลายอีก 1 ปี จากนี้จะเป็นหลิวหยูและเชินเจียนเซียวที่โดนทำลาย! ”
ลมพัดกรรโชกพร้อมกับหยางเฉินที่ก้าวออกไปต่อยเข้าใส่หินเพชร!
แกร๊ก...หินเพชรทั้งห้าก้อนแตกออก เถาเถาต้องพูดขึ้นมาด้วยความตะลึง “ เป็นไปได้ยังไงเจ้าอยู่แค่ขั้น 2 แต่กลับทำลายหินได้ถึง 5ก้ อน! นายของข้าทำลายหินได้แค่ 4 ก้อนเอง ”
หยางเฉินสูดหายใจเข้าลึกๆและกดความตื่นเต้นในใจเอาไว้ ความมั่นใจตของเขาเพิ่มขึ้นเขาเพิ่มหินขึ้นมาอีกก้อนครั้งนี้มันเป็น 6 ก้อน หากเรื่องแบบนี้แพร่งพรายออกไปอาจจะทำให้ทุกคนตะลึง
‘ร่างกายเขาพิเศษรึ ? รึว่าจะเป็นสายเลือด ? ’เถาเถาใจสั่นตอนั้นเองเขาก็เห็นหยางเฉินลงมืออีกครั้งเขายิ่งตะลึงกว่าเก่า ‘ เด็กนี่มันสัตว์ประหลาดรึไงกันเขากลับคิดทดสอบด้วยหิน6ก้อน! ’
หยางเฉินกำหมัดแน่นโคจรปราณในตันเถียนออกมาทั้งหมด แล้วต่อยเข้าใส่หินเพชรตรงหน้าหมัดเล็กๆนั้นเหมือนจะไม่มีพลังพอที่จะทำลายหินได้แต่กลับมีพลังอันน่าทึ่งอัดเข้าใส่หินเพชร
แกร๊ก...หินเพชรทั้ง 6 ก้อนส่งเสียงแตกดังขึ้น ร่างลวงตาของเถาเถาลอยออกมาจากพู่กัน และมองไปยังหินทั้ง 6 ก้อนด้วยตาที่เบิกกว้าง “ แตก...จริงๆ... ”
“ 6 ก้อน... ” สุดท้ายเถาเถาก็ได้สติและมองไปที่หยางเฉินสายตาของเขากลับเป็นประกายขึ้นมา
“ ใครกัน ? ” ก่อนที่จะได้ดีใจก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น เสียงนี้ดังจนเขาหูอื้อ อีกฝ่ายต้องเป็นคนที่แข็งแกร่งแน่ๆหยางเฉินสีหน้าเปลี่ยนไปทันทีเขารีบมุดเข้าไปในโพรงแต่โชคร้ายที่มันสายเกินไป!
ร่างหนึ่งโผล่มาด้านหลังและจับเสื้อของเขาเอาไว้!
หยางเฉินรู้สึกได้ถึงลมที่พัดมาจากด้านหลังเขาตกใจจนเหงื่อชุ่มตัวเขารีบดึงพู่กันออกมาจากเอวแล้วแทงเข้าใส่มืออีกฝ่าย
“ ช้าไป! ” ชายคนนั้นฮึดฮัดออกมาฝ่ามือของเขาพลิกไปมาราวกับผีเสื้อที่บินหลบพู่กันและจับคอของหยางเฉินเอาไว้
มือของเขานั้นมีไฟลุกขึ้นมา ไฟนี้ถึงกับไหม้คอเสื้อของหยางเฉิน “ ฝ่ามือไฟระบำดุดัน! ”
หยางเฉินกลัวจนวิญญาณแทบหลุดจากร่าง ‘ พระเจ้านี่คือ 1 ใน 4 คน ที่แกร่งที่สุดในเมืองข้ามาเจอกับเขาได้ยังไง!บัดซบทำไมเถาเถาถึงยังไม่รีบช่วยข้าอีก ?’
วูเล่ยสวมชุดสีแดงตัวสูงหนวดเคราสีแดงของเขาทำให้เขาดูแกร่งอย่างกับราชสีห์
ตอนที่วูเล่ยคิดว่าเขาจับหยางเฉินได้แล้ว พู่กันในมือหยางเฉินก็บินออกมา มันมีลมวนก่อตัวขึ้นไม่ว่าปลายพู่กันจะแทงไปที่ไหนก็ทำให้เกิดเสียงแตกดังขึ้นมันเร็วซะจนมองเห็นได้ไม่ชัด มันเห็นได้แค่เงาดำตรงหน้า
วูเล่ยตกใจและรีบถอยกลับเขาเองก็รวดเร็วอย่างมากจนหยางเฉินมองเห็นได้ไม่ชัด
แม้ว่าเถาเถาจะมีความแข็งแกร่งขอบเขตธุลีขั้น 9 แต่เมื่ออยู่ในร่างหลักของเขาแล้วความแข็งแกร่งของเขาก็จะเพิ่มขึ้น
วูเล่ยหลบอยู่สักพัก พู่กันกลับขยายขนาดขึ้นมาปลายพู่กันตัดผ่านอากาศจนเกิดเสียงดังขึ้น มันดูคมยิ่งกว่าดาบปราณเสียอีก
เสียงตัดอากาศดังขึ้นอีกครั้งปลายพู่กันได้ฟันเข้าใส่วูเล่ยในพริบตา สีหน้าของวูเล่ยก็เปลี่ยนไปทันที
“ เป็นไปได้ยังไงอาวุธจิต! ”
นอกจากความกลัวแล้วมือของวูเล่ยก็สะบัดไปมา ปราณตรงหน้าเขาไหลอย่างต่อเนื่อง เปลี่ยนเป็นสิงโตไฟพุ่งเข้าหาพู่กันโดยไม่ลังเล!
ปัง!สิงโตไฟโดนตัดออกเป็นสองส่วนเปลี่ยนเป็นประกายไฟหายไปในอากาศ วูเล่ยที่กระเด็นออกไปก็ได้หายไปเช่นกันเขากลับใช้โอกาสนี้ที่จะหนีไป
หยางเฉินอึ้ง 1 ใน 4 คนที่แกร่งที่สุดในเมืองซูเซียนอย่างวูเล่ยกลับหนีไปเช่นนี้รึ ? เถาเถาผู้นี้แข็งแกร่งขนาดนั้นเลยรึ ? หยางเฉินจำคำพูดของเถาเถาได้ ‘ ดาบที่คมที่สุดในโลกก็ต้องลดความคมเมื่ออยู่ต่อหน้าข้า ’