An:บทที่ 39 ลิ้มรสมดย่าง!
ราชสีห์เนตรอัคคีพลันหัวเราะลั่น ตะโกนว่า "ที่แท้เจ้าก็ขุดหลุมให้ตัวเองสินะ? ฮ่าๆ เจ้าเป็นแค่มดตัวเล็กๆ ตัวหนึ่ง แถมยังพิถีพิถันขนาดนี้ ตายก็ต้องเป็นเหมือนมนุษย์พวกนั้น ขุดหลุมฝังตัวเองซะ ฮ่าๆ น่าขันจริงๆ! ”
ไร้สาระ?
โจวเฮ่ามองไปที่ราชสีห์เนตรอัคคีที่จมอยู่ในความภูมิใจและคิดกับตัวเองว่า "เดี๋ยวข้าจะทำให้เจ้ารู้ว่าหลุมนี้มีไว้สําหรับใคร!
ตอนนี้เขาได้คลายดินแล้ว เขาสามารถขุดหลุมได้
แม้ว่าเขาจะสร้างวงกลมความปลอดภัยที่เปลวไฟไม่สามารถเผาไหม้ได้ แต่ความร้อนที่เกิดจากไฟที่อยู่นอกวงล้อมยังคงร้อนมาก
ถ้าเขาถูกย่างแบบนี้เป็นเวลานาน เขาจะถูกย่างจนสุก
ดังนั้นเขาจึงต้องขุดหลุมให้เร็วที่สุด ไม่อย่างนั้นเขาต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย!
แม้ว่าราชสีห์เนตรอัคคีตัวนั้นจะสามารถพ่นไฟได้ แต่ร่างกายของมันไม่สามารถทนไฟได้ หากมันเข้าใกล้ทะเลเพลิงมากเกินไป มันก็จะถูกไฟลุกโชนจนร้องโอดโอย
เช่นเดียวกับนักฆ่ากลัวมีดในมือของเขา
ดังนั้นมันจึงทําได้เพียงวนรอบทะเลเพลิงเท่านั้น มันไม่กล้าเข้าไปจับโจวเฮ่าในตอนนี้
หลังจากนั้นไม่นาน โจวเฮ่า ก็หายตัวไป
ราวกับว่ามันหายไปจากอากาศ
ราชสีห์เนตรอัคคีรู้ว่ามดตัวนั้นนอนอยู่ในหลุมที่ขุดขึ้นมาเอง จึงไม่รู้สึกรีบร้อนอะไร
ในความคิดของมันสิ่งที่มดเพิ่งทําเป็นสิ่งที่โง่เขลาและไร้ความหมายและในที่สุดก็ถูกเผาจนตายด้วยไฟบางทีมันอาจเหลือเพียงเปลือกแข็งที่เผาไหม้ไม่เน่าเปื่อย
เหมือนเปลือกของเต่า
ทางด้านของต้าชิงจื่อ มันไม่สามารถต่อกรกับพยัคฆ์เขี้ยวดาบหน้าบากได้ จึงหาต้นไม้แล้วหนีเข้าไปในต้นไม้เพื่อหลบ
พยัคฆ์เขี้ยวดาบไม่สามารถขึ้นต้นไม้ได้ มันทําได้เพียงมองต้าชิงจื่อใต้ต้นไม้มันคํารามสองครั้งหลังจากข่มขู่อยู่สองรอบมันก็จากไป ไปหาราชสีห์เนตรอัคคีเพื่อชมการตายของมดดําที่น่ารังเกียจด้วยตาของตัวเอง!
อย่างไรก็ตามในเวลานี้พิษงูในร่างของมันก็ได้เข้าสู่สมองแล้ว มันทําให้เขารู้สึกง่วงนอนเล็กน้อย ราวกับว่ามันกําลังจะตาย
"ครั้งนี้ข้าสามารถแก้แค้นได้อย่างแน่นอน!" มันพูดอย่างตื่นเต้นและรู้สึกท้อแท้
ราชสีห์ผู้เกรียงไกรเลียบาดแผลบนตัว ขณะเลียบาดแผลบนตัวมัน พลางกล่าวกับพยัคฆ์เขี้ยวดาบหน้าบากอย่างภาคภูมิใจว่า "ก็แค่มดตัวเล็กๆ ตัวหนึ่ง เท่านั้น ข้าราชสีห์ลงมือจะพลาดได้อย่างไร? ”
"ใช่ใช่! ราชาสิงโตแข็งแกร่งมาก! "พยัคฆ์เขี้ยวดาบหน้าบากก้มศีรษะลงและขอบคุณอีกฝ่าย
หลังจากขอบคุณมันแล้วมันก็ถามว่า "จะเข้าไปขุดมดที่น่ารังเกียจตัวนั้นได้ตอนไหนแล้วกินมัน?" ”
ราชสีห์เนตรอัคคีกล่าว "เมื่อไฟดับลงแล้ว ก็เข้าไปได้แล้ว" ”
มันรู้สึกว่าพยัคฆ์เขี้ยวดาบหน้าบากกําลังเยาะเย้ยมันว่าไม่กล้าเข้าใกล้จึงทําหน้าไม่ดีออกมา
ต้าชิงจื่อที่ขดตัวอยู่บนยอดไม้มองทุกสิ่งตรงหน้า ดวงตาเปียกชุ่มไปด้วยน้ําตา "จบสิ้นแล้ว พี่เฮ่าถูกเผาหมดแล้ว ตอนนี้เขาจบสิ้นแล้วจริงๆ! ”
เมื่อคิดได้เช่นนี้ เขาก็ทนไม่ไหว และรู้สึกเศร้าจนขอบตาแดงก่ํา
หลังจากนั้นไม่นานไฟก็เล็กลง
ราชสีห์เนตรอัคคีและพยัคฆ์เขี้ยวดาบเดินเข้าไปในกองไฟที่เต็มไปด้วยเถ้าถ่านและเดินไปที่หลุมที่โจว เฮากําลังขุดอยู่
หนึ่งสิงโตและเสือมองไปที่หลุมขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าเขาเขาดูสับสนเล็กน้อย
หลุมว่างเปล่า?!
หลุมนี้ดูเหมือนจะไม่ง่ายเหมือนหลุมเห็นได้ชัดว่ามันได้กลายเป็นหลุม
"เจ้าลงไปดู!" ราชสีห์เนตรอัคคีใช้พยัคฆ์เขี้ยวดาบหน้าบากให้มันไปที่หลุมเพื่อดูว่าโจวเฮ่าอยู่ในนั้นหรือไม่
พยัคฆ์เขี้ยวดาบหน้าบากหมอบหดเล็กลงอย่างหวาดกลัว ดูแล้วต่อต้านมาก ไม่อยากมอง
อย่างไรก็ตามราชสีห์เนตรอัคคีถลึงตาใส่ มันรู้สึกสยดสยองไม่ไปก็ต้องไป
ดังนั้นจึงยื่นหัวเข้าไปในหลุมลึกอย่างระมัดระวัง