An:บทที่ 30 ตัวต่อตัว!
"โฮสต์: โจวเฮ่า
เชื้อชาติ: มด
ระดับ: ระดับสีเหลือง 1
ความสามารถพิเศษ: พลัง 1/10 (+), พ่นใย 1/10 (+), การเก็บเกี่ยวระดับ 2 1/10 (+), พิษระดับ 1 1/10 (+), ฟื้นฟูระดับ 1 1/10 (+), เกราะแข็งระดับ 2 1/10 (+), เขี้ยว 1/10 (+)
ทักษะ: ไม่มี
อุปกรณ์: ไม่มี
จุดวิวัฒนาการ: 29
ประสบการณ์: 71/100
......”
โจวเฮ่าตรวจสอบแผงระบบและเห็นว่าจุดวิวัฒนาการมี 29 แต้ม ดังนั้นทั้งหมดจึงเพิ่มพรสวรรค์ในการฟื้นฟูและยกระดับพรสวรรค์ด้านการฟื้นฟูเป็นระดับ 3!
พรสวรรค์ฟื้นฟูระดับสามบวกกับสภาพร่างกายของอสูรวิญญาณของเขาไม่นานมือและเท้าที่หักทางขวาของเขาก็เติบโตอย่างบ้าคลั่งด้วยความเร็วที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า!
นี่มันเหลือเชื่อเกินไปแล้ว!
ในตอนนั้นเอง เสียงของพยัคฆ์เขี้ยวดาบก็ดังขึ้นมาจากด้านนอกของกระท่อมที่เขาซ่อนตัว "มดน้อย ข้าเคยบอกแล้วตอนที่มนุษย์สองคนนั้นจากไป ก็ถึงเวลาที่เจ้าจะต้องตาย! ตอนนี้ความตายของเจ้ามาถึงแล้ว! ”
"มดน้อย กล้าดียังไงมาสู้กับตระกูลพยัคฆ์เขี้ยวดาบของข้า! และฆ่าลูกๆของข้า! ถ้าไม่ทุบตีเจ้าให้เละ คงยากที่จะแก้ความแค้นในใจข้าได้! ”
......
ฟังจากเสียงนั้น น่าจะเป็นเสียงของพยัคฆ์เขี้ยวดาบหน้าบาก
โจวเฮ่าเคยได้ยินเกี่ยวกับสิ่งที่เจ้าสมานนั้นพูดดังนั้นเขาจึงสามารถแยกแยะได้
มือและเท้าของเขายังไม่เติบโตเต็มที่ ดังนั้นจึงไม่เหมาะที่จะโผล่หัวออกมาทันที
เขาให้ต้าชิงจื่อออกไปลากฝูงเสือเพื่อถ่วงเวลาเพื่อฟื้นฟูมือและเท้า แต่พอได้ยินเรื่องข้างนอกดูเหมือนว่าต้าชิงจื่อจะเสียเปรียบ
เสือเขี้ยวดาบหลายตัวได้กลิ่นโจวเฮ่าและพบกอหญ้าและล้อมรอบกอหญ้าเอาไว้
เสียงของพยัคฆ์เขี้ยวดาบดังขึ้นอีกครั้ง "มดน้อย ข้ารู้ว่าเจ้าขี้ขลาดอยู่ที่นี่ รีบออกมารับความตายเถอะ! ”
พร้อมกันนั้น เขาก็สะบัดอุ้งเท้าและฟาดใส่กอหญ้าอย่างโหดเหี้ยม!
แปรง!
กอหญ้าถูกมันตบจนสั่นสะเทือน วัชพืชแตกกระจาย!
แต่ทันใดนั้นเงาดําก็ปรากฏขึ้นจากกองหญ้าที่ถูกบดขยี้และคลานอยู่บนพื้นและถูกล้อมรอบไปด้วยเสือเขี้ยวดาบสี่หรือห้าตัวที่มีรูปร่างเหมือนวัว!
เสือเขี้ยวดาบ 4-5 ตัวจ้องมองโจวเฮ่าด้วยดวงตาที่เบิกกว้างและจ้องมองโจวเฮ่าราวกับไฟบรรยากาศเริ่มตึงเครียดทันที!
บรรยากาศที่เคร่งขรึมนี้ดูเหมือนจะมีคําพูดไหลออกมา: มดน้อยเจ้ากล้าที่จะเคลื่อนไหวหรือไม่?
โจวเฮ่ารู้สึกประทับใจมาก เพราะมีเหยื่อจํานวนมากมาส่งถึงหน้าบ้าน...
เขามองเห็นพยัคฆ์เขี้ยวดาบตัวหนึ่งกําลังไล่ตามอะไรบางอย่างอยู่ไกลๆ ทันใดนั้นเงาร่างสีเขียวก็ปรากฏขึ้นมาในทุ่งหญ้า ดูท่าคงเป็นต้าชิงจื่อแล้ว
"... มด ในที่สุดเจ้าก็ออกมา! "เสือเขี้ยวดาบหน้าบากมองโจวเฮ่าด้วยความประหลาดใจ
ทําไมมดดําตัวนี้ถึงดูใหญ่ขึ้นล่ะ?
นอกจากนี้มือและเท้าขวาของมันถูกฉีกขาดไม่ใช่หรอ? ทําไมมันถึงงอกขึ้นมาอีก?!
เพียงเวลาไม่นานโจวเฮ่าก็เกิดการเปลี่ยนแปลงเช่นนี้ซึ่งทําให้มันตกใจมาก
มือและเท้าของโจวเฮ่าได้เติบโตขึ้นแล้ว แต่ก็ยังดูเหมือนเปราะบางเล็กน้อย
หากเขาจัดการกับพยัคฆ์เขี้ยวดาบเหล่านี้ในตอนนี้ เขามั่นใจว่าเขาสามารถฆ่าพวกมันได้ทีละตัวๆ
โฮก!
มีพยัคฆ์เขี้ยวดาบคํารามออกมาและกระโจนเข้าใส่โจวเฮ่าอย่างโกรธเคืองเพื่อแย่งชิงเลือด!
แต่ก่อนที่มันจะขยับตัว มันก็ถูกพยัคฆ์เขี้ยวดาบหน้าบากคํารามใส่จึงถอยออกไป
พยัคฆ์เขี้ยวดาบหน้าบากคํารามกับพยัคฆ์เขี้ยวดาบอีกหลายตัว "พวกเจ้ายืนดูอยู่ข้างๆ ก็พอ แล้วข้าจะฉีกมดตัวนี้ออกด้วยตัวเอง เพื่อแก้แค้นให้ลูกของข้า! ”
"พี่ใหญ่ แต่ว่า..." พยัคฆ์เขี้ยวดาบอีกตัวหนึ่งกําลังจะเกลี้ยกล่อมมัน แต่ก็ถูกขัดจังหวะ
"ไม่มีแต่!" พยัคฆ์เขี้ยวดาบหน้าบากกล่าวเสียงเข้มว่า "ก็แค่มดตัวหนึ่ง หรือว่าพยัคฆ์เขี้ยวดาบอันทรงเกียรติอย่างข้าแม้แต่มดตัวหนึ่งก็จัดการไม่ได้? นั่นไม่เท่ากับทําให้ตระกูลพยัคฆ์เขี้ยวดาบเสียหน้าหรอกหรือ! ”
มันพูดพลางเงยหน้ามองโจวเฮ่า
ฟันดาบของมันสะท้อนแสงออกมา และปลดปล่อยแสงเย็นเยียบ!