An:บทที่ 20 จากปุถุชนไปยังสัตว์อสูร
"โฮสต์: โจวเฮ่า
เชื้อชาติ: มด
ระดับ: ระดับสูง 10
ความสามารถพิเศษ: พลัง 1/10 (+), พ่นใย 1/10 (+), การเก็บเกี่ยวระดับ 2 1/10 (+), พิษระดับ 1 1/10 (+), ฟื้นฟูระดับ 1 1/10 (+), เกราะแข็งระดับ 2 1/10 (+), เขี้ยว 1/10 (+)
ทักษะ: ไม่มี
อุปกรณ์: ไม่มี
จุดวิวัฒนาการ: 18
ประสบการณ์: 56/10
......”
"เกิดอะไรขึ้น? ทําไมมันถึงยังไม่อัพเกรดอีก?"
โจวเฮ่านั่งยอง ๆ บนหินสีเขียวขนาดใหญ่ในพื้นที่กับดักและมองไปที่แผงระบบ
เขาและต้าชิงจื่อล่าสัตว์ในพื้นที่กับดักเป็นเวลาเจ็ดวัน
ในระหว่างนั้นเขาได้ฆ่าสัตว์ป่าจํานวนมากผ่านกับดักและได้รับค่าประสบการณ์และแต้มวิวัฒนาการมากมาย เลเวลของเขาเพิ่มขึ้นเป็นเลเวล 10 และตัวของเขาก็ใหญ่พอๆกับลูกแมว!
แต่น่าแปลกที่หลังจากเลเวลของเขาเพิ่มขึ้นเป็นเลเวล 10 มันก็ไม่ขยับขึ้นอีก ไม่ว่าเขาจะสามารถล่ามอนสเตอร์ยังไง ที่จะได้รับค่าประสบการณ์ เขาก็ไม่สามารถเลื่อนระดับได้อีกแล้ว
"เฮ้อ..." เขาถอนหายใจหนักๆ
ต้าชิงจื่อที่อยู่ด้านข้างเห็นเขาเป็นเช่นนี้ ก็คิดว่ารูปร่างของเขาไม่ได้เปลี่ยนไปหลายวันแล้ว จึงเข้าใจถึงความทุกข์ยากในใจของเขา
มันมองไปที่โจวเฮ่าและพึมพําว่า "พี่ใหญ่ ข้าเดาว่าท่านคงรําคาญเพราะท่านไม่ได้กลายเป็นอสูรวิญญาณใช่หรือไม่? ”
โจวเฮ่ามองมันและถามด้วยความสงสัย "สัตว์อสูรอะไร? ”
จู่ๆ อีกฝ่ายก็เอ่ยถึงหัวข้อใหม่เกี่ยวกับสัตว์อสูร ทําให้เขารู้สึกอยากรู้อยากเห็นมาก
ต้าชิงจื่ออธิบาย "สัตว์อสูรคือสัตว์อสูรที่สามารถดูดซับพลังวิญญาณฟ้าดินเพื่อฝึกฝนได้ จากนั้นก็มีพลังทําลายสวรรค์และปฐพี! ”
"นอกจากนี้สัตว์อสูรยังสามารถฝึกบําเพ็ญเพียรได้!"
"พี่ใหญ่ ความฝันของข้าคือสักวันหนึ่งข้าสามารถฝึกฝนได้!"
มันเงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้า
โจวเฮ่าถามว่า "แล้วข้าจะกลายเป็นอสูรวิญญาณได้อย่างไร? ”
"พี่ใหญ่ การที่จะเป็นอสูรวิญญาณนั้นยากเย็นแสนเข็ญ ดูเหมือนว่าต้องการที่จะเปิดจุดชีพจรหรืออะไรก็ได้ จากนั้นก็จะสามารถดูดซับพลังวิญญาณและจิตวิญญาณฟ้าดินได้ จึงจะถือว่าเป็นสัตว์อสูร" ต้าชิงจื่อถอนหายใจ
"มีนักสู้ที่แข็งแกร่งมากมายที่มีพลังระดับเดียวกัน แม้แต่พยัคฆ์เขี้ยวดาบก็ยังหยุดอยู่ที่ระดับธรรมดาสามัญ ยากที่จะทะลวงผ่านและกลายเป็นอสูรวิญญาณ ข้าเดาว่าพี่ใหญ่ในตอนนี้คงหยุดแค่ก้าวเดียว..."
"เจ้าเคยบอกว่ามีฝูงสัตว์อสูรอยู่ในภูเขาลึกไม่ใช่หรอ พวกมันเปลี่ยนไปอย่างไร?" โจวเฮ่าถามต่อ
"สัตว์อสูรเหล่านั้น? พวกมันมีสายเลือดที่ดี เกิดมาก็เป็นสัตว์วิญญาณ! "ต้าชิงจื่อพูดจบก็ถอนหายใจหนักๆ
"เฮ้อ ไม่เหมือนชีวิตชั้นต่ําของพวกเราเลย ได้แต่ทําตัวเป็นอสูรธรรมดาทั้งชีวิต..."
โจวเฮ่าแค่นเสียงเย็นชา ดวงตาของเขาเผยให้เห็นถึงความดื้อรั้นของเขา "ชีวิตต่ําต้อยอะไร? ไร้สาระสิ้นดี! ข้าไม่ต้องการที่จะเป็นเจ้าตัวเล็ก ๆ ที่ปล่อยให้คนอื่นฆ่าข้าจะเป็นจ้าวแห่งอสูร! ”
"พี่ใหญ่ งั้นท่านก็พาข้าไปด้วยนะ!"
"เจ้าคิดถูกแล้วที่ติดตามข้า!"
"ฮี่ฮี่..."
"ชู่ว์... อย่าส่งเสียงเหมือนมีเหยื่อมาส่งถึงบ้าน! "โจวเฮ่าทําท่าทางเงียบ
เขามองออกไปนอกพื้นที่กับดัก และเห็นสัตว์ป่าที่มีขนสีเหลืองกําลังเคลื่อนตัวไปทางพื้นที่กับดัก
ในใจของเขารู้สึกแปลกใจเล็กน้อย นี่เป็นเหยื่อตัวแรกที่บุกเข้าไปในเขตกับดักในช่วงสองสามวันมานี้!
ในที่สุดสัตว์อสูรที่ไม่รู้จักก็มาถึงบริเวณกับดัก ที่แท้ก็เป็นเสือน้อยตัวหนึ่ง แต่ปากของมันมีเขี้ยวสองข้างที่ยังไม่พัฒนาเต็มที่ หน้าตาเหมือนดาบสองเล่ม!
มันไม่เหมือนเขี้ยวของหมูป่าที่โค้งงอ เขี้ยวของเสือน้อยตัวนี้ยาวจากขากรรไกรบนลงล่าง เหมือนกับดาบสองเล่มที่ห้อยลงมา
เมื่อโจวเฮ่าเห็นเหยื่อดวงตาของเขาก็เป็นประกายเขาตะโกนกับต้าชิงจื่อว่า "ต้าชิงจื่อ ไปล่อเจ้าหนูนั่นให้ตกหลุมพราง! ”
ต้าชิงจื่อที่อยู่ข้างๆเขาอ้าปากค้าง ราวกับถูกเรื่องน่ากลัวบางอย่างทําให้ตกใจ
มันตกใจจนไม่สามารถปิดปากใหญ่ได้ มันบีบคําพูดที่สั่นระริกออกมาอย่างตะลึงงัน "ดาบ... พยัคฆ์เขี้ยวดาบ! ”