บทที่ 19 ขอสมบัติสัก 1-2 ชิ้น
“เจ้าหนูยากอวดดีจะดีกว่า?” ผู้พิทักษ์แมงป่องจ้องมองมาที่ เย่หลี่
“ แล้วถ้าฉันจะอวดดีล่ะ” เย่หลี่ พูดช้าๆ
เหม่ยหลิน จับบาดแผลของเธอเอาไว้เธอมองไปที่ เย่หลี่ และพูดอย่างยากลำบากว่า
“คุณไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา หนีไป”
เย่หลี่ ยิ้มบางๆเมื่อเขาได้ยินคำของหญิงสาว
“แม้ว่าผมจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา แต่คุณสู้กับเขาได้”
“ ฮ่าๆๆ !”
ผู้พิทักษ์แมงป่องหัวเราะออกมาอย่างสะใจเมื่อได้ยินเรื่องนี้ ราวกับว่าเขาไม่เคยได้ยินเรื่องอะไรตลกขบขันเช่นนี้มาก่อน
“หัวเราะอะไร” เย่หลี่ ถามอย่างสงสัย
“ฉันหัวเราะที่แกจะตายโดยไม่รู้ตัว เป็นแค่ผู้ปลุกพลังระดับต่ำยังกล้าเสนอหน้ามาพูดกับฉัน” ผู้พิทักษ์แมงป่องพูดด้วยความรังเกียจอย่างมาก
เย่หลี่ ส่ายหัวเล็กน้อยเขานำยาฟื้นฟูออกมาจากพื้นที่ระบบ
“ดื่มนี่สิแล้วอาการบาดเจ็บของคุณจะดีขึ้น”
เย่หลี่ พูดเบาๆขณะมองไปที่ เหม่ยหลิน
เหม่ยหลิน รู้สึกตกใจแม้ว่าเธอจะไม่เชื่อคำพูดของ เย่หลี่ แต่สัญชาตญาณนั้นบอกกับเธอว่า เย่หลี่ ไม่ได้โกหก
“ไอ้เด็กน้อย ฉันอยากรู้ว่าแกจะเล่นกลอะไรกันแน่”
ผู้พิทักษ์แมงป่องกำหมัดทั้งสองไว้แน่นแล้วมองไปที่ เย่หลี่ อย่างคลุมเครือ
“ดื่มสิ” เย่หลี่พูดช้าๆ
เหม่ยหลิน ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นกัดฟันและดื่มมันลงไปขณะที่ยาฟื้นฟูไหลลงไปตามลำคอของเธอปาฏิหาริย์ก็เกิดขึ้น บาดแผลทั่วร่างของ เหม่ยหลิน ฟื้นฟูด้วยความเร็วขนาดมองด้วยตาเห็นและพลังวิญญาณของทางร่างกายของเธอก็ฟื้นฟูถึงจุดสูงสุดอีกเช่นกัน
“นี่มัน..เป็นไปได้ยังไง”
ผู้พิทักษ์แมงป่องมองไปยังทั้งสองด้วยความตกตะลึง เหม่ยหลิน ตกตะลึงอย่างมากเธอไม่เข้าใจจริงๆว่ามียาศักดิ์สิทธิ์เช่นนี้ในโลกได้อย่างไร
“ ตอนนี้..คุณสามารถเอาชนะเขาได้แล้ว” เย่หลี่กล่าวเบาๆ
ในตอนนี้ระหว่างการต่อสู้ระหว่าง เหม่ยหลิน และผู้พิทักษ์แมงป่องได้ใช้พลังวิญญาณเป็นจำนวนมากและตอนนี้พลังวิญญาณในร่างกายของพวกเขาทั้งสองคนก็หมดลง แต่ในตอนนี้ เหม่ยหลิน สามารถฟื้นฟูพลังจิตวิญญาณของเธอได้
“ไอ้หนู ตามใดที่แม่น้ำยังไหลพวกเราได้เจอกันอีกแน่”
เมื่อพูดจบผู้พิทักษ์แมงป่องก็รีบหนีไปอย่างบ้าคลั่งด้วยความเร็วที่สุดในประวัติศาสตร์จน เย่หลี่ ตกตะลึง ต้องบอกว่าทางเลือกของผู้พิทักษ์แมงป่องที่เลือกจะหลบหนีนั้นฉลาดเป็นอย่างมาก ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่สามารถที่จะต่อกรกับดาบสีม่วงของ เหม่ยหลิน ได้อย่างแน่นอน
“ขอบคุณ” เหม่ยหลิน มองไปที่ เย่หลี่ อย่างซาบซึ้ง
“ไม่จำเป็นต้องขอบคุณเพียงมอบสมบัติให้ ผมซัก 1-2 ชิ้น”
เย่หลี่ ไม่เคยยอมเสียเปรียบใคร ยาวิเศษนี้ถูกมอบให้กับ เหม่ยหลิน การทำดีไม่หวังผลนั้นไม่ใช่นิสัยของเขา
“ของวิเศษ?”
เหม่ยหลิน ตกตะลึงเล็กน้อย เธอไม่เคยคาดหวังว่า เย่หลี่ จะพูดอะไรแบบนี้
“ใช่เอามาเร็วเข้า”
เย่หลี่ แบมือ!!
เหม่ยหลิน มองไปที่ เย่หลี่ ด้วยความประหลาดใจ เธอพบว่า เย่หลี่ ยังเด็กมากแต่หน้าตาของเขาเป็นสิ่งที่ใครก็ตามที่ได้พบจะต้องไม่ลืม ขณะนี้บรรยากาศเงียบเหมือนตอนกลางคืนและสงบยิ่งกว่าทะเลลึก
“ฉัน...ฉันไม่มีของวิเศษ”
เหม่ยหลิน พูดด้วยความเขินอาย เธอคิดว่าน้ำยาศักดิ์สิทธิ์ที่ เย่หลี่ ให้เธอดื่มนั้นมีค่ามากและเธอควรจะตอบแทนอะไรสักอย่าง
เย่หลี่ แอบถอนหายใจเมื่อได้ยินเรื่องนี้และพูดในใจว่า ข่าวนี้เขาเสียเปรียบจริงๆไม่ได้อะไรกลับคืนมาเลย
“จริงสิ ฉันเป็นอาจารย์ของวิทยาลัยอันหนาน ถ้าคุณอยากจะไปที่วิทยาลัยนั้นฉันสามารถพาคุณไปได้”
“ผมไม่ต้องการที่จะไปฐานอันหนาน แต่คุณต้องเตรียมของวิเศษไว้ให้ผม เพราะผมจะไปรับเมื่อไหร่ก็ได้” เย่หลี่ กล่าวช้าๆ
เหม่ยหลิน ตกตะลึงอีกครั้ง “ คุณหมายถึง..”
“ไม่รู้สิยังไงคุณก็อย่าทำให้ผมผิดหวัง”จากนั้น เย่หลี่ ก็เดินจากไป