บทที่ 9 ฉันไม่กลัวซอมบี้
เย่หลี่ สงสัยเล็กน้อยเขาคิดว่า หยุนหม่าน คงจะเป็นผู้ปลุกพลังจากฐานที่มั่นอันหนาน แล้วทำไมเธอถึงมาปรากฏตัวที่นี่?
“รุ่นพี่ พวกเรามาที่นี่ก็เพื่อฝึกฝน ในเมืองแห่งนี้”
หยุนหม่าน ก้มศีรษะ
“ฝึกฝนกันหรอ?”
เย่หลี่ เข้าใจแล้ว ไม่น่าแปลกเลยที่ไม่มีซอมบี้อยู่ตามท้องถนนและโรงพยาบาลอาจเป็นเพราะ ผู้ปลุกพลังเหล่านี้หลอกล่อซอมบี้ออกมา
“ครั้งนี้คุณออกมาฝึกฝนหาประสบการณ์กันกี่คน” เย่หลี่ ถามขึ้น
“มีมากกว่า 20 คน ฉันไม่คิดว่าซอมบี้ที่อยู่ในเมืองแห่งนี้ทางทิศตะวันออกจะมากมายขนาดนี้ ทีมของฉัน 5 คนได้ตายลงหมดแล้ว”
หยุนหม่าน ยังคงมีร่องรอยแห่งความหวาดกลัวอยู่บนใบหน้าของเธอ เรากับว่าเธอไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เธอเพิ่งประสบพบเจอมา”
“พวกเขาตายหมดแล้วไม่เหลือแม้แต่กระดูกสักชิ้น!”
“อืม ?”
หยุนหม่าน เบิกตากว้างใบหน้าซีดขาวราวกับคนตาย ผู้ที่เสียชีวิตในทีมของเธอนั้นเป็นเพื่อนร่วมชั้นของเธอทั้งหมด ครั้งนี้พวกเขามาที่นี่เพื่อหาประสบการณ์ แล้วยังเป็นการแอบหนีออกมาอีกด้วยเพราะอาจารย์ที่โรงเรียนไม่อนุญาตให้พวกเขามาที่นี่
ตอนนี้เธอรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก ถ้าเธอมีโอกาสอีกครั้งเธอจะบอกเพื่อนร่วมชั้นว่าอย่ามาที่เมืองแห่งนี้
“ โอ้ จะเกิดอะไรขึ้นถ้าคุณไม่ได้เจอผม คุณคงเป็นเหมือนพวกเขา” เย่หลี่ พูดช้าๆ
จากนั้น เย่หลี่ ดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างได้เขามองไปที่ หยุนหม่าน และพูดว่า
“คุณพึ่งบอกว่ามีซอมบี้จำนวนมากอยู่ทางทิศตะวันออกหรอ?”
“ใช่แล้วรุ่นพี่”
หยุนหม่าน รู้สึกสับสนเล็กน้อยเธอไม่เข้าใจว่าทำไม เย่หลี่ ถึงถามแบบนั้น
เย่หลี่ ยิ้ม สิ่งที่เขากลัวในตอนนี้ก็คือมันอาจจะมีจำนวนน้อยเกินไป
“ถ้าอย่างนั้นช่วยนำทางไปทิศตะวันออกที”
เมื่อ หยุนหม่าน ได้ยินเช่นนี้เธอก็ตกใจมาก
“รุ่นพี่ คุณ คุณต้องการที่จะไปทางทิศตะวันออกหรอ”
หยุนหม่าน รู้สึกว่าเธอได้ยินผิด เธอเพิ่งมีประสบการณ์เฉียดตายมาจากทางทิศตะวันออก แล้วจะให้เธอกลับไปอีกอย่างนั้นหรอ?
“ใช่แล้วผมจะไปทางทิศตะวันออก” เย่หลี่ พยักหน้า
“แต่รุ่นพี่ทางทิศตะวันออกมีซอมบี้มากมาย”
หยุนหม่าน ต้องการให้ เย่หลี่ ล้มเลิกความคิดที่จะไปทางทิศตะวันออก
“ผมไม่กลัวซอมบี้” เย่หลี่ กล่าวอย่างเฉยเมย
หยุนหม่าน เห็นว่า เย่หลี่ ต้องการไปทางทิศตะวันออก แต่เธอเพิ่งหนีออกมา เธอควรที่จะทำอย่างไร เมื่อคิดถึงจำนวนผู้ปลุกพลังที่เสียชีวิตในทางทิศตะวันออก เธอจะอธิบายอย่างไรเมื่อเธอกลับไปยังฐาน อันหนาน
หยุนหม่าน พยายามที่จะเกลี้ยกล่อม เย่หลี่
“ คุณไม่อยากเป็นผู้นำทางให้ผมหรอ” เย่หลี่ มองไปที่ หยุนหม่าน
หยุนหม่าน ตกใจมาก “คือ..ไม่ใช่อย่างนั้นรุ่นพี่...ฉันแค่”
“ตอนนี้ฉันหิวแล้วก็กระหายน้ำมากไม่เหลือเรี่ยวแรงเลย”
หยุนหม่าน ทำได้แค่พูดอย่างนั้น เธอต้องการให้ เย่หลี่ รู้ซึ้งถึงความยากลำบากและยกเลิกความคิดนั้นซะ แต่ความจริงแล้วเธอก็ไม่ได้โกหกตอนนี้เธอหิวมากจริงๆ
“งั้นก็กินนี่สิ”
เย่หลี่ นำกล่องอาหารออกมาจากพื้นที่ระบบ ข้างในเป็นเพียงขนมปังและนม
ดวงตาของ หยุนหม่าน เบิกกว้างขณะที่เธอมองไปที่ขนมปังและนมด้วยความประหลาดใจ เธอไม่รู้ว่า เย่หลี่ ทำได้อย่างไร เธอเห็นอย่างชัดเจนว่าเขาไม่มีถุงหรือกระเป๋าที่จะใส่กล่องอาหารนี้ได้
อย่างไรก็ตามในเวลานี้หยุนหม่าน ไม่ได้สนใจมากนัก เธอวิ่งมาจากทางทิศตะวันออกจนมาถึงที่นี่เธอทั้งหิวและกระหายน้ำอยู่แล้ว เธอจึงหยิบขนมปังและนมขึ้นมากิน
“อร่อย”
เย่หลี่ ยิ้มในเมืองที่ถูกซอมบี้ยึดครองมันไม่ง่ายเลยที่จะหาขนมปังดีๆกับนม 1 กล่อง
“ตอนนี้คุณพาผมไปทางทิศตะวันออกได้แล้วใช่ไหม”
เย่หลี่ มองไปที่ หยุนหม่าน และคิดว่าตอนนี้เธอน่าจะอิ่มแล้วถึงเวลาที่จะต้องนำทาง เมื่อ หยุนหม่าน กินเสร็จ เธอก็นึกขึ้นมาได้ว่าตกลงอะไรไว้กับ เย่หลี่ เธอจึงไม่มีทางเลือกนอกจากทำตาม
“ก็ได้…” หยุนหม่าน พยักหน้า
จากนั้น หยุนหม่าน และ เย่หลี่ ก็ออกเดินทางไปยังทิศตะวันออก