px

เรื่อง : พ่อบ้านจักรพรรดิปีศาจ
ตอนที่ 30 เข่นฆ่าอย่างบ้าคลั่ง


“ไร้สาระ!”

 

หยางหมิงคำราม พุ่งตัวไปกระชากจั๋วฝานออกมา ขณะที่เหล่ยยู่ถิงตกตะลึง

 

“ศิษย์พี่ เกิดอะไรขึ้น?”

 

หยางหมิงหันไปมองเหล่ยยู่ถิง”ศิษย์น้อง เจ้ากำลังปิดบังอะไรจากข้าหรือเปล่า?”

 

เหล่ยยู่ถิงผงะแต่ก็ส่ายหัว”ข้าเนี่ยนะ?”

 

หยางหมิงแค่นเสียง”ศิษย์น้อง หลังอยู่ด้วยกันมานาน เจ้าไม่สามารถโกหกข้าได้หรอก”

“เจ้าต้องปิดบังข้าแน่!”

 

เหล่ยยู่ถิงรู้สึกได้ถึงอันตรายเบื้องหลังรอยยิ้มของหยางหมิง ราวกับมีอสรพิษร้ายกำลังจ้องนาง บังคับให้นางต้องถอยกลับ

 

หยางหมิงถาม”ศิษย์น้อย เสี่ยวซีอยู่ไหน?”

 

“ข้าให้นางไปทำงาน”เหล่ยยู่ถิงสวน

 

หยางหมิงพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ แต่วินาทีต่อมา ดวงตาของเขาก็ทอประกายชั่วร้าย ขณะส่งฝ่ามือออกไป ฝ่ามือทรงพลังกระแทกหน้าอกของนาง ส่งนางลอยออกไป

 

เลือดถูกพ่นกลางอากาศ

 

จากนั้นหยางหมิงก็กดปุ่มบนเตียงและประตูกับดักก็เปิดด้านใต้เหล่ยยู่ถิง

 

จั๋วฝานตกใจและหนี แต่มือแสนว่องไวของหยางหมิงก็ได้คว้าคอเขา โยนเขาลงไปในหลุม จากนั้นก็ปิดประตู

 

ชายชราตัวสั่นจากความโกรธเมื่อเห็นทั้งสองตกลงไปในกับดัก

 

ปัง!

 

ตัวของเหล่ยยู่ถิงกระแทกกับพื้นถ้ำ แต่หลังจากเสียงกระแทก มันก็เป็นเลือดของนางที่ถูกพ่นตามมา

 

“ไม่คิดเลยว่าเด็กนี่จะมีประตูกับดักด้วย”จั๋วฝานมาถึงพื้นและรู้สึกถึงบางสิ่งนุ่มๆในฝ่ามือ”ทำไมพื้นถึงนุ่มจัง?”

“สารเลว!ลุกออกไปนะ!”

 

เสียงแหลมบาดหูเขา จั๋วฝานถึงรู้ตัวว่าเขาอยู่บนตัวเหล่ยยู่ถิง โดยที่สองมือวางบนหน้าอกนาง

 

เขารีบวิ่งไป พูดด้วยความเขินอาย”ขอโทษด้วย มันเป็นอุบัติเหตุ..”

 

เหล่ยยู่ถิงหน้าแดง แต่ไม่เถียง

 

นางยืนขึ้น”หยางหมิง เจ้าคือคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดนี้สินะ!”

 

“ฮ่ๆๆ..”

 

เสียงหัวเราะชั่วร้ายของหยางหมิงดังจากด้านบน”น้องยู่ ข้ารู้ว่าการกลับมาของเจ้าน่าสงสัย เจ้าถึงขั้นนำนักหลอมโอสถระดับสองมาด้วย ข้าจึงคิดได้ว่าเจ้าคงเริ่มสงสัยข้า”

 

“ทำไมเจ้าถึงทำแบบนี้?ท่านพ่อปฏิบัติต่อเจ้าด้วยดีมาตลอด”เหล่ยยู่ถิงรู้สึกเหมือนใจสลาย

 

หยางหมิงตอบ”ข้ามีแผนของข้า ตาแก่นี่ไม่มีความหมายอะไรต่อข้า ข้าเองก็ไม่อยากรีบจัดการเจ้านัก แต่เจ้ากลับรนหาที่เอง”

น้ำตาไหลอาบแก้มของเหล่ยยู่ถิง นางกระอักเลือดอีกครั้ง

 

จั๋วฝานส่ายหัว ไม่ซ้ำเติมนาง[เจ้าทำได้แค่ตำหนิตัวเอง] แต่เนื่องจากเขาต้องเล่นให้จบ เขาจึงยังสวมบทบาทหมอ

 

“น้องชาย ข้าไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องด้วยเลย ปล่อยข้าไปเถอะ ข้าบริสุทธิ์’”

 

หยางหมิงหัวเราะ

 

“ตาแก่บัดซบ ถ้าเจ้าไร้ประโยชน์ มันคงไม่ต่างว่าจะฆ่าเจ้าหรือไม่ น่าเสียดายที่เจ้าดันเก่งจนพบอาการของตาแก่นั่น”

 

“อาการ?อาการอะไร?ข้าแค่คิดว่าเขาไม่ได้ขยับตัวมานานจนเส้นยึดเท่านั้นเองและอยากมอบยาคลายเส้นให้เขา!”จั๋วฝานบอก”นี่คือวิธีที่ข้าหาเลี้ยงชีพตัวเอง ทำไม…”

 

หยางหมิงลูบหน้าผาก

 

[บัดซบ นี่ข้าเข้าใจผิดไปเองหรือนี่!]

 

เขามองว่าชายชรามีฝีมือ แต่ความจริงเขากลับเป็นแค่พวกต้มตุ๋น[สุดท้าย ชายชราระดับกลั่นลมปราณจะมาไปมีฝืมืออะไรได้?]

 

หยางหมิงส่ายหัว เสียใจกับการกระทำที่บุ่มบ่ามของเขา เขาอยากให้เหล่ยยู่ถิงทำงานให้เสร็จ แต่ตอนนี้เขาคงต้องทำมันเอง

 

“มันเป็นเจ้าที่ทำลายทุกอย่าง!”หยางหมิงคำราม”เมื่อข้ากลับมา ข้าจะจัดการกับพวกเจ้าสองคน!”

“เห้ย ดูให้ดี อย่าให้ใครเข้ามาเด็ดขาด”

 

“ครับ!”

 

จากนั้นจั๋วฝานก็ได้ยินยามสองคนขานรับตรงประตูและหยางหมิงก็เดินออกไป

 

“เห้ น้องชาย ข้าไม่ใช่คนเดียวที่หาเลี้ยงชีพแบบนี้นะ!ปล่อยข้าไปเถอะ”

 

จั๋วฝานตะโกนอีกสองสามครั้งแต่ไม่ได้รับการตอบกลับและแน่ใจว่าหยางหมิงไปแล้ว

 

เขาหันไปหาเหล่ยยู่ถิง พบว่านางนั่งเหม่ออยู่ นางเพิ่งพบว่าคู่หมั้นนางเป็นคนละคนโดยสิ้นเชิงและไม่ได้รู้สึกอะไรกับนางเลย ถึงขั้นเต็มใจฆ่านาง ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงคนไหนก็คงรู้สึกใจสลาย

 

จั๋วฝานลูบเคราปลอมๆ”เจ้าไม่ต่างจากคุณหนูของข้านัก หลังจากนี้ เจ้าควรแบ่งปันความเจ็บปวดของกันและกันหลังรู้จักกัน”

 

“ฮึ่ม หลังจากนี้?มันยังไม่แน่ใจเลยว่าเราจะรอด”

 

รอยยิ้มของจั๋วฝานเต็มไปด้วยความมั่นใจ”ทุกอย่างเป็นไปตามแผนของตาแก่คนนี้ ทำใจให้สบาย เราจะออกไปกันคืนนี้ แต่ถ้าเจ้าอยากตาย เจ้าก็สามารถอยู่เฉยๆได้”

 

เหล่ยยู่ถิงตะคอก”ถ้าข้าตาย ข้าจะลากเจ้าลงไปกับข้า”

 

จั๋วฝานหัวเราะขณะหลับตา รอให้ค่ำคืนมาถึง

 

เหล่ยยู่ถิงหน้ามุ่ย แต่ก็พบว่าการเถียงกับจั๋วฝานได้บรรเทาความเจ็บปวดภายในและมีบางอย่างผุดขึ้นมา…

 

ยามค่ำคืน จันทร์เสี้ยวลอยบนฟ้าเหนือภูเขาลมดำ โจรมากมายกำลังหลับ ยกเว้นยาม

 

ในถ้ำมืด จั๋วฝานอยู่ใกล้กำแพง ลืมตาขณะเหล่ยยู่ถิงกำลังนอนหลับอยู่ข้างหลัง

 

เขาชี้นิ้ว และแสงสีแดงก็สว่างจากตัวเหล่ยยู่ถิง ลอยตรงหน้าจั๋วฝาน

 

มันคือทารกโลหิต

 

จั๋วฝานไม่ไว้ใจเหล่ยยู่ถิงแม้จะมีข้อตกลงร่วมกัน เขาจึงจับเสี่ยวซีเป็นตัวประกันและวางทารกโลหิตไว้ในตัวนาง

 

ถ้านางทำผิดครั้งเดียว เขาจะจบนางทันที

 

มันเป็นโชคดีที่การกระทำของเหล่ยยู่ถิงเป็นไปตามคำสั่ง แต่ตอนนี้มันถึงเวลาที่ทารกโลหิตต้องแสดงพลัง

 

ทารกโลหิตทำราวกับมันไม่เห็นพ่อมาหลายวัน มันรีบเอาตัวมาถูแก้มจั๋วฝาน เขายิ้มก่อนดวงตาจะฉายแววอำมหิต 

 

ทารกโลหิตรู้ว่าเขาต้องการอะไรและบินออกไป ผนังหินหนาไม่ได้ขัดขวางมันเลย

 

ในเวลานี้ ป่าบนภูเขาเงียบสงบเป็นพิเศา กลุ่มโจรกำลังสนุกกับความฝันในห้องพวกเขา

 

แต่แสงสีแดงกลับสว่างวาบภายในตัวคนหนึ่ง จากนั้นก็อีกคน รอยยิ้มมีความสุขก่อนหน้านี้จางหายไปและในไม่ช้าก็ไร้ชีวิต

 

ความเร็วของทารกโลหิตน่ากลัว เก็บกวาดโจร 20 คนในหนึ่งลมหายใจ เมื่อมันจากไป ห้องนี้ก็ไร้ชีวิต

 

ในทำนองเดียวกัน ทารกโลหิตท่องไปทั่วภูเขาลมดำ พรากทุกสิ่งมีชีวิตระหว่างทาง เป้าหมายสุดท้ายของมันคือทหารยามสองคนที่ประตูห้องเจ้าภูเขา

 

ซวบ!

 

ทหารยามคนหนึ่งเห็นคู่หูโดนทำร้ายด้วยไฟสีแดง”มีบางอย่างในตัวเจ้า!”

 

ทหารยามอีกคนตัวแข็ง ไม่รับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่จากนั้นเสียงของจั๋วฝานก็ดังจากภายในตัวเขา”ปล่อยเราออกไป”

 

หัวใจของทหารยามตื่นตระหนก ทำไมเสียงของคนที่ติดอยู่ด้านใต้พวกเขาจึงดังจากตัวของคู่หูเขา?

 

ก่อนพวกเขาจะได้เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ทารกโลหิตก็สูบเลือดเพื่อนตรงหน้าเขาจนแห้ง ไม่เหลืออะไรนอกจากฝุ่นผง จากนั้นก็เข้าตัวทหารยามอีกคน

 

ยามกลัวแทบตายจนร้องไม่ออก

 

ตอนนั้น เสียงของจั่วฝานดังจากในตัวเขา”ปล่อยเราออกไป!”

 

มันเต็มไปด้วยพลังที่ไม่สามารถปฏิเสธได้ เข่าของเขาอ่อนแรง ขณะที่กางเกงของเขาเปียกไปหมด

 

“นายท่าน โปรดรอสักครู่ ข้าจะรีบไปปล่อยท่านออกมา!”เขาร้อง

 

ใครก็ตามที่เห็นคู่หูกลายเป็นฝุ่นคงไม่เหลือความกล้าอีก ทหารยามรีบไปเปิดกลไก

 

ครื่น!

 

ประตูกลไกเปิดและแสงสว่างก็ส่องลงไป

 

เหล่ยยู่ถิงสะดุ้งตื่นและมองจั๋วฝานข้างๆ”ถ้าเจ้าอยากรอด ก็ตามข้ามา”

 

จากนั้นเขาก็กระโดดขึ้นไป

 

เหล่ยยู่ถิงทึ่ง แต่คำพูดของเขาก็ทำให้นางโกรธ”ฮึ่ม ข้าจะไม่ยอมง่ายๆหรอก”

 

จากนั้นนางก็กระโดดตามเขาไป...

รีวิวผู้อ่าน