เขามาที่เมืองเหิงเหย่วนอย่างงั้นเหรอ ไม่ได้มีคำอธิบายมากมายกับบทบาทเพิ่มเติมนี้ในช่วงเวลานี้ในหนังสือต้นฉบับ ดังนั้นกระทั่งเจี่ยนอีหลิงเองก็ไม่รู้ว่าทำไมนายท่านคนนี้จึงปรากฏตัวที่เมืองเหิงเหย่วนในเวลานี้
ในหนังสือต้นฉบับนั้น จุดจบของนายท่านคนนี้จะเป็นอย่างไร และการต่อสู้กับพระเอกนั้นมีจุดจบเป็นอย่างไรนั้น เจี่ยนอีหลิงไม่รู้ เพราะว่าเจี่ยนอีหลิงไม่มีเวลาที่ได้เห็นจุดจบ เมื่อเธอเห็นเจี่ยนอีหลิงตาย เธอก็ประสบอุบัติเหตุที่ห้องในสถาบันและเธอก็มาปรากฏตัวที่โลกนี้
สิ่งที่เจี่ยนอีหลิงรู้ก็คือว่านายท่านคนนี้มีอารมณ์ร้ายและมีชื่อเสียงเลวร้าย
ขวางโลกและบ้าบิ่น ไม่คำนึงถึงผลที่จะตามมา รวมไปถึงชีวิตของตนเองด้วย
เขาไม่กลัวความตาย แต่ว่าตระกูลของเขากลัวเขาตาย
มีคำกล่าวกันที่เมืองหลวงว่า ไม่กลัวฟ้ากลัวดิน แต่กลัวนายท่านเซิ่งพูดว่าหัวใจของเขาเจ็บ
หากว่านายท่านเซิ่งพูดว่าหัวใจของเขาเจ็บ ตระกูลจ๋ายย่อมต้องกระโดดออกมาและคนอื่นๆก็จะอยู่ไม่เป็นสุข
หลังจากดื่มชาแล้ว ก็ค่อนข้างดึก ดังนั้นย่าเจี่ยนจึงไม่ยอมให้เจี่ยนอีหลิงกลับไป
“เวินน่วนต้องดูแลหยุ่นน่าว บริษัทเธอก็ยุ่งต้องเข้าไปดูแล ทำไมเธอไม่ปล่อยให้หลานน้อยอยู่ที่นี่กับฉัน” ย่าเจี่ยนต้องการที่จะเก็บเจี่ยนอีหลิงไว้
“หยุ่งเฉิงได้จ้างอาจารย์สอนพิเศษไว้ให้อี้หลิง และเธอก็ต้องทำการบ้านทุกวัน”
“ถ้าอย่างนั้นเธอก็ขอให้อาจารย์สอนพิเศษมาสอนอี้หลิงที่นี่สิ” ย่าเจี่ยนไม่ได้คิดว่านี่เป็นปัญหา ไม่ว่าอย่างไรไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าหลานรัก
“แม่--” เจี่ยนชูฉิงดูเหมือนจนหนทาง เขามองไปยังชายชราเพื่อขอให้ช่วย
เซียวหลิงเพิ่งมีพฤติกรรมดีขึ้นในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา เขาจะทำอย่างไรถ้าปล่อยให้เธออยู่กับย่า แล้วพฤติกรรมเดิมๆนั้นกลับคืนมา
“ไม่ว่าอย่างไร ถ้าเธอคิดถึงเซียวหลิง ก็ให้เธอมาอยู่ที่นี่สักสองวันทุกสองสัปดาห์”
ปู่เจี่ยนพูดขึ้น พยายามหว่านล้อมย่าเจี่ยน ขอร้องให้เธอยอมให้เจี่ยนอีหลิงกลับบ้าน
#####
ในช่วงเวลาสามวันจากนั้น เจี่ยนอีหลิงอยู่ที่บ้าน หากว่าไม่ได้อยู่ในห้องทำงานของพี่ชายคนที่สองก็จะเข้ารับการสอนจากฉินชวนในห้องทำงานของเธอเอง
เช้าวันนี้เมื่อเจี่ยนหยุ่นเฉิงลุกขึ้นมาในตอนเช้า เขาก็รู้สึกวิงเวียนและลำคอร้อนผ่าว เขาต้องการพูดแต่ก็พบว่าตัวเขาเองได้เพียงแต่ส่งเสียงแหบๆ
เจี่ยนหยุ่นเฉิงรู้สึกว่าตัวของเขามีไข้เล็กน้อย
เจี่ยนหยุ่งเฉิดคาดว่าเขาเป็นหวัดและมีไข้ น่าจะเป็นไข้หวัดที่เพิ่งระบาดไม่นานมานี้
ในตอนนี้พ่อของเขาได้ไปบริษัทเรียบร้อยแล้ว และแม่ของเขาก็ยังคงดูแลเซียวน่าวที่โรงพยาบาล
เจี่ยนหยุ่นเฉิงได้แต่นอนลงไปอีกครั้ง เขาต้องการที่จะนอนต่ออีกสักพัก บางทีอาจจะรู้สึกดีขึ้น
ในความมึนงง ประตูได้เปิดออกและ ร่างเล็กๆก็เข้าประตูมา
เธอเขย่งตัวขึ้นแล้ววางมือเล็กๆนุ่มๆลงบนหน้าผากของเขา
เจี่ยนหยุ่นเฉิงรู้ได้ลางๆว่านี่เป็นน้องสาวของเขา เจี่ยนอีหลิง
เพียงแค่เขาไม่รู้ว่าเธอจะทำอะไรต่อไป
หลังจากนั้นไม่นาน เจี่ยนอีหลิงก็ออกจากห้อง
เจี่ยนหยุ่นเฉิงคิดว่าเธอจากไปแล้ว แต่ไม่นานนักก่อนที่เธอจะกลับเข้ามาอีก
เธอถืออะไรบางอย่างไว้ในมือ
หลังจากที่ของเย็นๆถูกวางไว้บนหน้าผากของเขา เจี่ยนหยุ่นเฉิงก็ตื่นขึ้นอย่างเต็มที่
เมื่อเห็นร่างที่กำลังวุ่นวายง่วนอยู่ข้างเตียงของเขา ดวงตาของเจี่ยนหยุ่นเฉิงก็เปี่ยมไปด้วยความงุนงงและอยากรู้อยากเห็น
เจี่ยนอีหลิงส่งยาลดไข้และยาแก้อักเสบให้กับเจี่ยนหยุ่นเฉิง
“น้องรู้ได้อย่างไรว่าพี่ป่วย”
เจี่ยนหยุ่นเฉิงคอแหบแห้ง และยากที่จะพูด เหมือนกับว่าการที่จะพูดออกมาสักคำนั้นต้องใช้แรงทั้งหมดของเขา
“พี่ไม่ตื่นตอนเช้า”
เจี่ยนหยุ่นเฉิงนั้นจะทำสิ่งต่างๆตามกิจวัตรประจำวันเป็นปกติ และเขาจะตื่นขึ้นมาในเวลาเดียวกันทุกวัน