...
ฉันกำลังเดินทางไปห้องสมุดหลังจากรับประทานอาหารกลางวันเสร็จ อิรุมิ กำลังเรียนอยู่ในห้องอื่นกับพ่อบ้าน ฉันจึงอยู่ที่นี่คนเดียวเสมอ เนื่องจากแม่อนุญาตให้ฉันเรียนและอ่านหนังสือด้วยตัวเองเพราะฉันแทบไม่เคยลืมอะไรเลย
ฉันนั่งลงหลังจากได้หนังสือที่ต้องการ ชีวประวัติของ เบนนี่ ดีลอน ฆาตกรต่อเนื่องที่มีชื่อเสียงซึ่งมีชีวิตอยู่ประมาณ 70 ปีก่อนถึงปัจจุบัน บางคนก็มองว่าเขาเป็นศิลปินด้วยทักษะการตีขึ้นรูปอาวุธที่ยอดเยี่ยมของเขา ฉันค่อนข้างสนใจงานของเขา หนึ่งในผลงานของเขาก็คือมีดที่สามารถกรีดหนังของพ่อฉันได้(ซิลเวอร์ โซลดิ๊ก)และยาพิษก็เพียงพอที่จะทำให้ระวังตัว ซึ่งถือว่าฝีมือดีเลยทีเดียวและพ่อก็ชื่นชมเขา ดังนั้น จึงมีข้อมูลมากมายเกี่ยวกับเขา
อืมม ฉันชักสงสัยว่าเมื่อไหร่ฉันจะสามารถต้านทานสิ่งที่ร้ายแรงอย่างมิเนียเจอร์โรส-กุหลาบผู้ต่ำต้อย ที่เกือบจะฆ่าราชามด เมลเอม ได้ ฉันอ่านต่อไปจนกระทั่ง...
“ยาซุโอะ พ่อเห็นว่าลูกสนใจงานของ เบนนี่ ดีลอน” ทันใดนั้น พ่อของฉันก็พูดขึ้นพร้อมกับนั่งลงตรงหน้าฉันด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
ฉันสามารถสัมผัสได้ถึงเขา ในขณะที่เขากำลังจะเปิดประตู ดังนั้น ฉันไม่แปลกใจเลยที่เขาอยู่ข้างหน้าฉัน
“อืม มีบันทึกว่าเขาสร้างมีด 288 เล่ม เรามีมีดพวกนี้ไหม?” ฉันเงยหน้าขึ้น ขณะที่ถาม
“ถึงแม้จะมีมีด 288 เล่ม แต่มีเพียงไม่กี่เล่มที่เคยถูกค้นพบและไม่มีใครถูกประมูล ดังนั้น ถึงแม้จะอยู่ในเครือข่ายของเรา เราก็ยังไม่พบมีดสักเล่ม หรือบางทีพ่ออาจมีมีดเล่มหนึ่งและพ่อกำลังโกหกอยู่ ลูกบอกได้ไหม?” ซิลเวอร์ พูดด้วยรอยยิ้ม
“ไม่มีการเปลี่ยนแปลงในการเต้นของหัวใจหรือการแสดงออกทางสีหน้า ดังนั้น ไม่ ไม่เลย” เขากำลังทดสอบฉันอยู่เสมอ ฉันจึงชินกับมันแล้ว
“ว่ากันว่าบางชนิดมีพิษร้ายแรง คิดว่าจะต้องใช้เวลานานแค่ไหนกว่าจะต้านทานพิษที่มีฤทธิ์ร้ายแรงแบบนั้น” ฉันถามเขาด้วยความอยากรู้จริง ๆ แม้ว่าเราจะไม่ค่อยพูดเช่นนี้ แต่ก็ใช้สถานการณ์แบบนี้ เพื่อถามคำถามให้มากที่สุดและฉันก็มักจะเรียนรู้ได้มาก เมื่อพิจารณาจากประสบการณ์มากมายที่เขามี ฉันเดาว่าเขาเป็นเด็กอยากรู้อยากเห็นพิเศษที่ดูดซับข้อมูลทุกอย่างที่เขาสามารถทำได้ ในตอนที่ยังกำหนดบุคลิกภาพของเขา
เขามีท่าทีครุ่นคิด ขณะที่พูดว่า “ลูกมีศักยภาพมากกว่าพ่อ การฝึกฝนของลูกรุนแรงกว่าพ่อ เมื่อตอนที่ฉันอายุเท่าลูก ตอนนี้พ่ออายุ 25 ปีแล้ว ดังนั้น ลูกควรจะสามารถเข้าถึงระดับความต้านทานพิษของพ่อได้ในตอนอายุ 15 ปี แน่นอนว่าถ้าลูกพยายามมากขึ้น ลูกจะถึงมันได้เร็วกว่านั้น”
มีประกายในดวงตาของฉัน ขณะที่ฉันถามว่า “หมายความว่าพ่อสามารถต้านทานพิษนั้นได้หรือ?” ฉันรู้คำตอบ แต่เขาไม่รู้ว่าฉันรู้
เขามองมาที่ฉัน ขณะที่เขาตอบว่า “จะพูดว่ายาพิษที่มีผลร้ายแรงมีผลกระทบต่อพ่อเพียงเล็กน้อยแทนแล้วกัน” ดังนั้น เขาจึงหมายความว่ามันยังคงส่งผลต่อเขา แต่ก็ไม่สำคัญ จากนั้นความเงียบอันแสนสบายก็เข้ามา ขณะที่ฉันอ่านต่อไปอีกสักพัก ..
“ลูกคิดว่าลูกสามารถฆ่าคนบริสุทธิ์ได้หรือเปล่า?” จนกระทั่งเขาถามคำถามนี้กับฉันอย่างไม่รู้สาเหตุ ฉันจึงมองเขาและเห็นใบหน้าไร้อารมณ์ของเขา ฉันจึงถามว่า “ผู้บริสุทธิ์หมายความว่าอย่างไร?” “ลูกคิดว่ามันหมายความว่าอย่างไร?” เขาถาม
ฉันทำหน้าครุ่นคิด ขณะพูดว่า “แม่บอกว่าคนบริสุทธิ์เท่านั้น คือ คนที่พ่อไม่ต้องการที่จะฆ่า และในเรื่องราวของเธอ เธอฆ่าคนจำนวนมากที่ถือได้ว่าไร้เดียงสาตามหนังสือนิทานบางเล่มที่ฉันอ่าน”
เขามีท่าทางสนุกสนานบนใบหน้าของเขา ขณะที่เขาถามว่า “ลูกเห็นด้วยกับแม่หรือเปล่า?”
“ฉันยังไม่รู้” ฉันตอบไปตรง ๆ ว่ายังไม่เคยมีประสบการณ์การฆ่ามาก่อน
เขาลุกขึ้นยืน ทิ้งฉันไว้สองสามคำสุดท้าย “จำไว้นะ ถ้ามีใครเคยขอให้ลูกฆ่าใครซักคนเพื่อเขา จงขอราคาด้วย”
อืม เขากำลังพูดเป็นนัยหรือเปล่า นั่นคือคำใบ้ ฉันต้องจำไว้ แต่ตอนนี้เรามาอ่านเรื่อง 'กุหลาบผู้ต่ำต้อย' กัน
.....
มุมมองของ ซิลเวอร์
ตอนนี้ฉันกำลังคุยกับ คิเคียว ว่าการพบกับ ยาซุโอะ เป็นอย่างไรบ้าง หลังจากที่เธอถามฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนน่ารำคาญ "..และก็เป็นเช่นนั้นเอง..." ก่อนที่ฉันจะพูดจบ เธอก็เริ่มพูด
“โอ้ ยาซุโอะ... ช่างเป็นลูกชายที่ดีจริง ๆ ฉันรู้ว่าลูกใส่ใจเรื่องราวที่สวยงามของฉันเสมอ ลูกจะกลายเป็นนักฆ่าที่เก่งกาจกว่าแม่ของลูกมาก...”
ฉันทิ้งเธอไว้ในจินตนาการ ขณะที่ฉันคิดในใจ ฉันทิ้งคำใบ้ให้ อิรุมิ และ ยาซุโอะ อิรุมิ ค่อนข้างฉลาด ดังนั้น ฉันมั่นใจว่าเขาจะรู้ว่าต้องทำอย่างไร เมื่อถึงเวลา สำหรับ ยาซุโอะ เขาจะต้องสอบผ่านแน่นอน
นอกจากนี้ ฉันสังเกตว่าเขาผลักดันตัวเองเล็กน้อย อืม เขาจะแซงฉันเร็วกว่าที่ฉันคิด...
....
ฉันอยู่ในห้องเดี่ยวกำลังถูกไฟฟ้าช็อตเหมือนเช่นเคย ความเจ็บปวดไม่เคยลดลง แม้แต่กับความต้านทานไฟฟ้าที่เพิ่มขึ้น อย่างไรก็ตาม แรงดันไฟเหล่านี้มักจะเพิ่มสูงขึ้นเรื่อย ๆ แต่ฉันเคยชินกับความเจ็บปวดแบบนี้และสามารถกัดฟันไว้ได้ แม้ว่าฉันกำลังจะต้านทานมันอย่างสมบูรณ์และเช่นเดียวกับทุกครั้ง การฝึกจบลงด้วยการที่ฉันได้รับยาพิษ
ฉันไม่รู้แน่ชัดว่าฉันทิ้ง อิรุมิ ไว้ข้างหลังมากแค่ไหน แต่ฉันแน่ใจว่ามันค่อนข้างจะไกลและช่องว่างจะยังคงเพิ่มขึ้นต่อไป แม้ว่าเขาจะแสดงสัญญาณของการเป็น อิรุมิ ที่ฉันรู้จัก ตอนนี้เขายังเด็กและเขาไม่สามารถผลักดันตัวเองได้มากเท่ากับฉัน แต่ที่สำคัญที่สุด ฉันมีความสามารถมากกว่าเขา
ส่วนต่อไปและส่วนสุดท้ายของกิจวัตรประจำวันของฉัน คือ การฝึกควบคุมเน็นและการทำหลาย ๆ อย่างพร้อมกัน นี่คือการฝึกที่ฉันให้ความสนใจมากที่สุด เพราะมันมีประโยชน์ต่ออนาคตของฉัน