บทที่ 39 หาว่าใครขายยาปลอมกัน
ฉินจิ่นคิด พยักหน้าแล้วพูดว่า “พี่ถิงจ๊ะ ให้เขาไปเถอะ ถ้าเกิดมีอันตรายจริงๆ เราก็ไม่ต้องไปแอบดูก็พอแล้ว”
ในเมื่อฉินจิ่นพูดแล้ว ทุกคนก็ย่อมจะฟังนาง
“งั้นเจ้าก็ต้องทำให้ดี อย่าให้พี่สะใภ้หนักใจล่ะ” เว่ยจวนก็กำชับว่า “อีกอย่างก็ต้องงัดแผนการของนังหลิวเซียงนั่นออกมาให้ได้ด้วย”
หลายวันต่อมา ขอแค่ฉินจิ่นไปขายถุงหอม เว่ยเหยียนซิ่นก็จะมองดูไกลๆ ว่ามีคนจ้องมองฉินจิ่นหรือไม่
มองเห็นแต่สิ่งที่จะได้อยู่ข้างหน้า แต่หารู้ไม่ว่ายังมีภัยมหันต์กำลังจะตามมาอีก จะปล่อยให้หลิวเซียงจับตาดูตัวเองอยู่ตลอดได้ยังไง จะไม่เอาคืนหน่อยเหรอ
……
สามวันหลังจากนั้น คนกลุ่มนึงนั่งประชุมกันอยู่ที่บ้านเว่ย
“น้องสี่ สองสามวันนี้มีเหตุอะไรที่แปลกๆ เกิดขึ้นหรือไม่” เว่ยจวนเริ่มถามขึ้นก่อน
เว่ยเหยียนซิ่นพยักหน้า พูดอย่างโมโหว่า “มีคนสองคนจ้องร้านของพี่สะใภ้รองอยู่ตลอด อีกอย่างทั้งสองคนต่างก็ไปที่ร้านหลิวเซียงเสมอ พอไปก็อยู่เป็นชั่วโมง ข้าดูแล้วต้องรู้จักกับหลิวเซียงแน่ๆ”
เว่ยเหยียนซิ่นเกลียดหลิวเซียง ถึงขั้นขยะแขยงแบบนึงไปแล้ว เวลาได้ยินชื่อของนางก็แทบจะคลื่นไส้ ตอนนี้แค่พูดถึงเรื่องนี้ ก็ตบโต๊ะตะโกนด่าหลิวเซียงว่าเป็นผู้หญิงชั่วคนนึงทันที
เว่ยเหยียนถิงได้ยินแล้วก็พยักหน้า แล้วบอกว่า “อาจิ่น พวกเขาต้องทำงานให้กันแน่ๆ หลายวันก่อนหน้านี้ร้านหลิวเซียงก็รีบออกแบบตามสั่งเหมือนกัน แต่แค่นางทำได้ไม่ราบรื่น ธุรกิจก็ไม่ได้ดีเท่าไหร่นัก”
เว่ยจวนได้ยินว่าธุรกิจของหลิวเซียงเป็นยังไงแล้ว ก็อารมณ์ดีสุดๆ
“งั้นตอนนี้จะทำยังไงล่ะ ในเมื่อพวกเราก็รู้แล้ว ก็จะปล่อยพวกเขาไปง่ายๆ แบบนี้ไม่ได้”
ทันใดนั้นฉินจิ่นก็คิดแผนออก แล้วพูดว่า “มันไม่ง่ายแบบนั้นหรอก หาคนมาแสดงละครเรื่องนึงดีกว่า”
แล้วคนที่แสดงก็คือเถ้าแก่หวูร้านขายยา
“เอ่อ……” ตาของเถ้าแก่หวูมองหมุนเป็นลูกปัด แกล้งทำเป็นลำบากใจ “ข้าไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน กลัวว่าจะไม่มีประสบการณ์เอา”
ฉินจิ่นรู้ว่าเถ้าแก่หวูนั้นหมายความว่ายังไง อยากจะให้ตัวเองส่งยาให้พวกเขาเพิ่มสักสองสามขวดหรือไม่ก็เอาสูตรยาให้เขา หรือไม่เขาก็ร่วมมือกับหลิวเซียง
“เถ้าแก่หวูจ๊ะ เรามาเปิดอกคุยกันตรงๆ เลยดีกว่า ในเมื่อมีคนสามารถทำยาออกมาได้แล้ว ถ้างั้นก็แน่นอนว่าธุรกิจของเราคงไม่ได้ดีเหมือนเมื่อก่อนแล้ว แบบนี้แล้วเจ้าจะได้เงินเท่าไหร่เชียวล่ะ”
เถ้าแก่หวูหัวเราะไปทีนึง “แม่นางฉิน ก็ไม่ได้หมายความว่าจะร่วมมือกับเจ้าได้คนเดียวสักหน่อย”
“แน่นอนว่าต้องเป็นแบบนี้อยู่แล้ว แต่นางก็ไม่ได้มีสูตรยาของข้า แน่นอนว่าผลที่ได้ก็ไม่ได้ดีเท่า ถ้าทำลายชื่อร้านขายยาของเจ้า จะทำยังไงดีล่ะ”
เถ้าแก่หวูนั้นไม่ได้เป็นคนดีสักเท่าไหร่ ยังคิดจะรื้อสะพานที่ข้ามแม่น้ำอีก หาที่อยู่ได้แล้ว ก็จะเพ้อฝันเป็นจริงเป็นจังอีก
เถ้าแก่หวูนึกดูอีกที ก็รีบเปลี่ยนน้ำเสียงทันทีแล้วบอกว่า “แม่นางฉินว่ายังไงก็ทำแบบนั้นแหละจ้ะ”
……
“อ้าว แม่นางฉินมาแล้ว มาส่งยาทารึ” ช่างเป็นวันที่ดีจริงๆ เถ้าแก่หวูออกมาต้อนรับฉินจิ่นด้วยตัวเอง
“ใช่เจ้าค่ะ” ฉินจิ่นจงใจพูดเสียงดังว่า “นี่ก็ถึงเวลาแล้ว แต่แค่วันนี้ข้าเพิ่งคิดสูตรยาขึ้นมาใหม่ตัวนึง รักษาท้องร่วงได้ดีกว่าครั้งที่แล้ว ก็เลยรีบเอามาส่งให้ท่าน”
“งั้นก็ดี งั้นก็ดี ยาของแม่นางฉินนั้นยอดเยี่ยมมากอยู่แล้ว คนส่วนใหญ่ของเมืองนี้ต่างก็ใช้ยาของเจ้าทั้งนั้น” เถ้าแก่หวูยิ่งประจบประแจงมากขึ้นไปอีก
พูดไม่กี่คำ ฉินจิ่นก็หาข้ออ้างว่ามีธุระแล้วก็จากไป
เว่ยเหยียนซิ่นก็เริ่มจับตาดูหลิวเซียงไว้ สุดท้ายพอผ่านไปไม่นาน หลิวเซียงก็ปลอมตัวเป็นลูกค้า ไปซื้อยาที่ร้านยา
“ ครั้งนี้อยากซื้อยาอะไรดีล่ะ” คนงานในร้านก็รู้จักหลิวเซียงหมดแล้ว เขาเป็นแค่ผู้ชายคนนึง จึงขายยาให้โดยไม่คิดมาก
“ข้าได้ยินมาว่าในร้านมียามาใหม่ ข้าอยากจะลองยาใหม่ดูว่าเป็นอย่างไรบ้าง” หลิวเซียงพูดเสียงเบา แล้วก็เอาพัดบังหน้าไว้ กลัวว่าคนอื่นจะรู้ว่าเป็นตัวเอง
ลูกจ้างได้ยินคำนี้ก็บอกว่า “ข่าวของท่านชายนั้นช่างรวดเร็วจริงๆ นี่เป็นยาที่เพิ่งมาใหม่ในร้านเรา ยังไม่เคยเอาออกมาวางขาย ในเมื่อท่านผู้ชายอยากได้ ก็เอาไปก่อนเลยขอรับ”
“ตกลง”
เว่ยเหยียนซิ่นเห็นหลิวเซียงเดินถือยาขวดนึงเดินออกมา ก็รีบกลับไปบอกฉินจิ่นทันที
“ไปจับนางตอนนี้เลยรึ”
“อย่าเพิ่งรีบไป” ฉินจิ่นส่ายหน้า
“เหยียนซิ่น สองสามวันนี้ข้ารับทำถุงหอมอยู่ที่นั่น ถ้าหลิวเซียงมาขายยาเมื่อไหร่ เจ้าก็รีบมาบอกข้า”
หลังจากที่หลิวเซียงได้ยาแล้ว ก็ทำตามขั้นตอนเหมือนครั้งที่แล้ว แต่แค่ในใจของนางรู้สึกแปลกๆ สมุนไพรพวกนี้ต่างใช้ในการรักษาหวัด มีแม้กระทั่งสมุนไพรที่ใช้ร่วมกันไม่ได้ จะรักษาอาการท้องร่วงได้ผลจริงๆ รึ
สักพัก หลิวเซียงก็บ่นว่า “ไปสนใจอะไรขนาดนั้น ในเมื่อฉินจิ่นเอาออกมาขายได้ ก็ต้องดีอยู่แล้ว เราแค่ทำให้ฉินจิ่นไม่มีทางดำเนินชีวิตก็พอ”
แล้วสามวันต่อมา หลิวเซียงก็เริ่มเอามาขายแล้ว
พอฉินจิ่นได้ข่าว ก็รีบไปทันที
“แม่นางหลิว ยานี้ขายดีจังเลยนะ” ฉินจิ่นมองหลิวเซียงแล้วพูดอย่างเย็นชา
หลิวเซียงนั้นขโมยสูตรยาของฉินจิ่นมาทำ วันนี้เห็นนางร้อนตัวขึ้นเรื่อยๆ แล้วในใจก็ยิ่งมีลางสังหรณ์ไม่ดีขึ้น
“เจ้ามาทำอะไรที่นี่”
“ตอนที่เจ้าขโมยยามาน่ะไม่รู้รึ ว่ายาพวกนั้นน่ะไม่ได้รักษาท้องร่วงอะไรทั้งนั้น แต่เป็นยาแก้หวัด แล้วอีกอย่างข้างในนั้นก็มียาสองอย่างที่ไม่ได้เข้ากันอีกด้วย”
หลิวเซียงฟังแล้วก็รู้ว่าตัวเองคิดถูกแล้ว แต่ต้องโทษตัวเองที่ใจร้อนเกินไปถึงได้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น แล้วตอนนี้ก็โดนคำพูดของฉินจิ่นไปจนทำให้พูดไม่ออก
“เอิกเกริกขายยาปลอมแบบนี้ ไม่รู้ว่าเป็นโทษฐานอะไร” ฉินจิ่นตั้งใจด่าไปทีนึง เหมือนจะอยากรู้จริงๆ ว่านี่คือโทษฐานอะไร
“เจ้าหมายถึงอะไร”
“ข้าบอกว่าถ้าฝ่ายราชการรู้เรื่องนี้เข้า ไม่รู้ว่าเจ้าจะเป็นยังไง” ฉินจิ่นเอายาขึ้นมาขวดนึง ตั้งใจดมไปทีนึง ผลสรุปคือไม่ได้แตกต่างจากของตัวเองสักเท่าไหร่ ครั้งนี้เพื่อให้หลิวเซียงรู้ว่าตัวเองใช่สมุนไพรอะไร ฉินจิ่นเลยไม่ได้บดสมุนไพรให้ละเอียดเท่าไหร่นัก
“เจ้าก็ขายยาปลอมไม่ใช่รึไง ร้านขายยายังวางขายอยู่เลย”
ฉินจิ่นรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่านางจะมาไม้นี้ ก็พูดว่า “ตอนที่เจ้าซื้อลูกจ้างไม่ได้บอกเจ้ารึว่ายานี้น่ะไม่มีคนซื้อ”
หลิวเซียงสีหน้าเปลี่ยน แล้วก็ถามว่า “เจ้ามีข้อเสนออะไรก็ว่ามาเถอะ”
“สบายใจจัง ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปข้าจะให้เจ้าอยู่ห่างจากเราสองคนผัวเมียให้มันไกลๆ หน่อย” ฉินจิ่นทนไม่ไหวจริงๆ แล้ว ผู้หญิงคนนี้อยากจะแต่งงานกับสามีตัวเองอยู่ทุกวัน ตอนนี้ก็หวังให้นางออกไปไกลได้เท่าไหร่ก็ไปให้ไกลเท่านั้น อย่ามาเสนอหน้าให้ตัวเองเห็นอีก
หลิวเซียงไม่ได้พูดอะไร ที่นางทำทั้งหมดก็เพื่อให้เว่ยเหยียนถิงนั้นเลิกกับฉินจิ่น วันนี้ให้นางอยู่ห่างจากเว่ยเหยียนถิง ในใจนั้นก็รู้สึกยอมรับข้อเสนอนี้ไม่ได้จริงๆ
“ถ้าเจ้าไม่ตกลงล่ะก็ เราก็เจอกันที่ศาลาว่าการละกัน”
“ไม่” หลิวเซียงก็ไม่ยอมให้ตัวเองนั้นเป็นเรื่อง ถึงจะไม่ยอมก็ต้องตอบตกลง “ได้ ข้ายอมรับข้อเสนอนี้”
“อีกอย่างก็ห้ามทำเรื่องที่จะทำร้ายพวกเราสองผัวเมียอีก”
“ได้ ข้าตกลง”
“ถุงหอมพวกนี้ แล้วก็ยาพวกนี้ต่างลอกเลียนแบบจากข้าไปทั้งหมด นับจากนี้ไปห้ามขายอีก แล้วก็ทำลายพวกถุงหอมแล้วก็ยาพวกนั้นให้หมด”
“……ได้ ข้าตกลง”
ตอนนี้หลิวเซียงไม่มีวิธีอะไรแล้ว มีแค่ข้อเสนอที่ฉินจิ่นเสนอมา แล้วตัวเองก็ตอบตกลง