บทที่ 38 ลอกเลียนแบบอย่างหน้าไม่อาย
โจวหลันหลันก็คิดแบบนี้เหมือนกัน แล้วพูดว่า “พวกเรามาลองดูก็ไม่แย่นะ”
“ว่าแต่จะร่างยังไงล่ะ”
ในขณะที่กำลังพูดอยู่นั้น ก็มีคนนึงเข้ามา จัดระเบียบกระโปรง แล้วถามอย่างเสแสร้งว่า “ร้านของพวกเจ้าสามารถออกแบบเองได้เหมือนร้านข้างนอกนั้นหรือไม่”
“ได้เจ้าค่ะ ได้แน่นอนอยู่แล้ว” หลิวเซียงตอบอย่างรีบร้อน “เจ้าจะอยากได้แบบไหนเจ้าคะ”
“แบบที่ดูแล้วมีความหมาย ดูมีระดับ สามารถสื่อถึงคนที่มีการศึกษาอย่างข้าได้” ผู้หญิงคนนั้นพูดอย่างเล่นหูเล่นตา
“เอ่อ……” หลิวเซียงมองผู้หญิงคนนี้ที่อยู่ตรงหน้าแล้ว ก็ไม่รู้จริงๆ ว่าจะทำในสิ่งที่นางต้องการออกมาได้ยังไง
“ไม่ได้เหรอ” ผู้หญิงคนนั้นก็เหมือนจะดูออกว่าหลิวเซียงนั้นลำบากใจ
หลิวเซียงจะยอมให้ฉินจิ่นได้ความคิดทั้งหมดนี้ไปคนเดียวไม่ได้ ก็ฝืนใจพูดว่า “ได้แน่นอนอยู่แล้วเจ้าค่ะ พรุ่งนี้ข้าจะไปส่งที่บ้านท่านนะเจ้าคะ”
ถึงแม้ว่าจะไม่รู้สักเท่าไหร่ว่าร่างแบบยังไงกันแน่ แล้วก็ดูไม่ออกว่าคนคนนั้นมีบุคลิกยังไง แต่พอรับปากแล้วหลิวเซียงก็เริ่มทำทันที แล้วก็ส่งไปแต่เช้า
“นี่มันของอะไรกัน” ผู้หญิงคนนั้นไม่ยอมแม้แต่จะมองถุงหอมนั้น
“ที่ท่านออกแบบ……” หลิวเซียงพูดติดๆ ขัดๆ ไม่ใช่ว่านางไม่ใส่ใจ แต่นางนั้นไม่รู้จริงๆ ว่าจะต้องร่างแบบยังไง
“เจ้าทำตามบุคลิกของข้าแล้วก็ทำของแบบนี้ออกมารึ” ผู้หญิงคนนั้นโน้มไปข้างหน้าแล้วดม “นี่มันกลิ่นอะไร ช่างฉุนจริงๆ ไม่น่าดมด้วย ไปทำข้างนอกยังจะดีกว่าอีก”
หลิวเซียงไม่รู้ว่าจะพูดยังไง ตัวเองนั้นออกแบบไม่เป็นตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แต่ถ้าบอกคนอื่นไปตอนนี้ ก็คงจะเสียชื่อร้านแน่นอน
“เอากลับไปๆ เป็นแบบนี้แล้วยังจะกล้าเอามาให้ข้าดูอีก ช่างขายหน้าจริงๆ” ผู้หญิงคนนั้นไม่อยากจะดูแล้วจริงๆ แล้วก็โยนไปอีกฝั่งนึง
ธุรกิจนี้ถือว่าเละเทะไปหมดแล้ว จบแล้วล่ะ
โจวหลันหลันรอที่ร้านอยู่นาน ในที่สุดหลิวเซียงก็กลับมาแล้ว
“เป็นยังไงบ้าง” โจวหลันหลันรีบถาม หลิวเซียงอยากจะบอกนางใจจะขาด ว่าฉินจิ่นนั้นโดนตัวเองแย่งธุรกิจมาแล้ว ตั้งแต่นี้ไป ฉินจิ่นจะกินข้าวร้อนไม่ได้เลยสักคำ
แต่หลิวเซียงกลับส่ายหน้า “ไม่ได้ ข้าทำสิ่งนี้ไม่เป็นตั้งแต่แรกแล้ว”
โจวหลันหลันพูดอย่างผิดหวังสุดๆ ว่า “เป็นแบบนี้ได้ยังไงทำไมมันทำเป็นแล้วเจ้าถึงทำไม่เป็น” นางกลอกตาแล้วพูดว่า “งั้นเรามาทำให้ธุรกิจยาทาของมันล้มกันเถอะ”
หลิวเซียงปฏิเสธอย่างเฉียบขาดว่า “ไม่ได้ ถ้าทำยาทาไม่ดีอาจถึงแก่ชีวิตคนได้” อีกอย่างหลิวเซียงก็ไม่คิดจะทำเรื่องแบบนี้ ตัวเองนั้นเป็นคนในตระกูลแพทย์ ถ้าไปขโมยสูตรของคนอื่นมา แล้วข่าวแพร่ออกไปจะน่าอายขนาดไหน
“เหอะ” โจวหลันหลันถอนหายใจไปที “งั้นเจ้าจะยอมให้นังฉินจิ่นมันขี้รดบนหัวเจ้างั้นรึ”
นางนั้นเกิดมาในที่ต่ำ พูดจาหยาบคายเป็นธรรมดา ฟังแล้ว ในใจของหลิวเซียงก็ยิ่งไม่สบายใจขึ้น แต่ก็ไม่อยากให้ฉินจิ่นอยู่เหนือกว่าตัวเอง แล้ววันรุ่งขึ้นก็ปลอมตัวเป็นลูกค้าแล้วไปที่ร้านขายยา
“พ่อหนุ่ม เอาอะไรดี” เสี่ยวเอ้อถาม
“ข้าได้ยินมาว่าร้านพวกเรามียาที่แม่นางท่านหนึ่งทำแล้วดีมาก”
“ใช่จ้ะๆ” เสี่ยวเอ้อรีบพาหลิวเซียงเข้าไปที่หน้าโต๊ะแล้วพูดว่า “มียาแก้ไข้ แก้ท้องร่วง แล้วก็ยาทาภายนอก ไม่รู้ว่าท่านอยากได้แบบไหนดีขอรับ”
“ข้าเอาทั้งหมด” หลิวเซียงล้วงเงินออกมา ในใจก็รู้สึกหงุดหงิดไม่น้อย
แต่เพราะบรรพบุรุษนั้นเป็นหมอทั้งหมด พอกลับไปหลิวเซียงก็เข้าไปในห้องนึงเพื่อดมยา ก็สามารถรู้สมุนไพรได้คราวๆ แล้ว
“เป็นอย่างไรบ้าง” โจวหลันหลันรออยู่ที่หน้าประตู เห็นหลิวเซียงออกมา ก็ถามด้วยหน้าตาที่ร้อนรนทันที
“ดมออกแค่สมุนไพรบางอย่าง สมุนไพรที่เหลือนั้นบดละเอียดเกินไป แล้วกลิ่นก็อ่อนเกินไป เลยไม่ได้กลิ่น แต่ก็พอที่ใช้แล้ว”
หลิวเซียงทำยาทาออกมาตามสูตรยา โจวหลันหลันดูยาทั้งสองขวดแล้ว ดมแล้วก็พูดว่า “ข้ารู้สึกว่าได้แล้วนะ น่าจะขายได้เงินไม่ต่างกัน หรือไม่ก็ได้ราคาสูงกว่านั้น ใช่ไหมล่ะ”
หลิวเซียงส่ายหน้า แอบคิดว่าทำไมคนคนนี้ถึงโง่แบบนี้ ตัวเองก็บอกนางไปแล้วว่า ดมสมุนไพรออกได้ไม่หมด งั้นผลที่ได้ก็ต้องไม่ได้ดีอยู่แล้ว จะขายได้ราคาดีกว่าได้ยังไงล่ะ
……
เมื่อข่าวยาทาแพร่ไปถึงฝั่งของฉินจิ่นแล้ว นางที่กำลังกินข้าวอยู่ในบ้านเว่ยอยู่นั้น เว่ยจวนก็ตบตักแล้วลุกขึ้น “มันชักจะเกินไปแล้ว เริ่มจะขโมยสูตรยาอีกแล้ว”
“เจ้านั่งลงเดี๋ยวนี้” นางเว่ยลากเว่ยจวนไปทีนึง “พูดจาดีๆ หน่อย เป็นผู้หญิงก็ต้องทำตัวให้เหมือนผู้หญิงหน่อย นี่มันภาษาอะไรกัน”
“แม่” เว่ยจวนรู้ความหมายของนางเว่ย ก็นั่งลงแล้วจับมือของนางเว่ย
“แม่สบายใจเถิด ข้าจะไม่ก่อเรื่องแล้ว” พอพูดแบบนี้แล้ว เว่ยจวนก็มองไปอีกทาง
“แต่พี่สะใภ้รองจ๊ะ ผู้หญิงคนนี้ทำเกิดไปแล้ว ช่างเป็นคนที่ชั่วช้าจริงๆ ไม่คิดจะปล่อยให้เรามีชีวิตดีขึ้นเลย”
สีหน้าของฉินจิ่นก็ดูไม่ดีนัก หลิวเซียงนั้นช่างไม่มีวันหยุดหย่อนจริงๆ
คำนวณเวลาแล้ว ฉินจิ่นก็บอกว่า “แม่ย่าจ๊ะ อาจวนจ๊ะ ข้าจะอยู่แบบนี้ไม่ได้แล้ว ข้าขอตัวทำธุระก่อนล่ะ”
ทั้งสองก็รู้ว่าจะปล่อยปละละเลยเรื่องร้ายแรงแบบนี้ไม่ได้ เลยบอกว่า
“เจ้าไปเถอะ ระหว่างทางก็ระวังด้วยล่ะ”
“อื้ม งั้นพรุ่งนี้ข้าค่อยมาเอาถุงหอมที่สั่งทำนะจ๊ะ”
“จ้ะ วางใจเถิด พี่สะใภ้รอง พรุ่งนี้เช้าข้าทำเสร็จทันแน่นอนจ้ะ” เว่ยจวนจับมือฉินจิ่น บอกให้นางสบายใจได้
ด้วยความที่ฉินจิ่นนั้นฝีมือดี แล้วก็พูดเก่ง ธุรกิจเลยไปได้ดีมาก อีกอย่างจากหนึ่งก็เป็นสิบ จากสิบเป็นร้อย ที่นี่ก็มีแค่ฉินจิ่นที่รับทำตามแบบอยู่ร้านเดียว คนที่อยู่ใกล้และคนหมูบ้านอื่นต่างก็มาทำกันหมด
“แม่นางจ๊ะ ไม่ว่าจะเป็นรูปอะไรก็สั่งทำได้หมดเลยใช่ไหมจ๊ะ”
“แน่นอนจ้ะ พวกเราสามารถออกแบบจากบุคลิกได้ แล้วพวกท่านก็สามารถเอาแบบมาให้เราปักได้จ้ะ” ฉินจิ่นพูดอย่างยิ้มแย้ม
“จ้ะ ข้าเอารูปไม้ไผ่อันนึง……” พูดแล้ว คนที่มาก็วาดลวดลายลงบนกระดาษ
ฉินจิ่นพูดคุยกับคนนี้อยู่นาน ในขณะที่เงยหน้าขึ้นนั้นก็เห็นคนคนนึงที่มองนางอย่างใจลอยอยู่ตลอด ถึงแม้ว่าในมือนั้นกำลังทำงานอยู่ แต่สายตากลับเหลือบมองมาทางตัวเองอย่างเลิ่กลั่ก
ฉินจิ่นหรี่ตา แต่กลับได้ยินเว่ยเหยียนถิงถามว่า “เป็นอะไรไปรึ อาจิ่น”
“ไม่มีอะไรจ๊ะ” ฉินจิ่นส่ายหน้า แล้วก็ก้มหน้าออกแบบลวดลายต่อ ใครจะรู้ว่าวันต่อมาก็เห็นคนคนนั้นแอบมองอีกแล้ว หน้าของฉินจิ่นก็มืดมนลงทันที นี่ต้องเป็นคนของหลิวเซียงแน่นอน
ขณะที่กำลังไปบ้านเว่ยในตอนดึกนั้นนางพูดเรื่องนี้ขึ้น เว่ยจวนก็พูดอย่างโมโหทันทีว่า “ต้องเป็นคนที่หลิวเซียงนั่นส่งมาแน่ๆ ถ้าไม่อย่างงั้นจะรู้ได้ยังไงล่ะว่าเราทำลวดลายอะไรออกมาบ้าง” เว่ยจวนพูด
“อื้ม ข้าก็รู้สึกว่าต้องใช่แน่ๆ” ฉินจิ่นพยักหน้า
“แล้วพี่จะทำยังไงล่ะจ๊ะ พี่สะใภ้รอง จะปล่อยมันไปแบบนี้ง่ายๆ ไม่ได้นะจ๊ะ ไม่งั้นต่อไปไม่ว่าเราจะทำลวดลายอะไรออกมา มันก็เลียนแบบไปหมด” เว่ยจวนโมโหสุดๆ
นั่นสิ ถ้าเป็นสมัยนี้ก็คือการลอกเลียนแบบอย่างหน้าไม่อาย หน้าของฉินจิ่นหม่นหมองลง แล้วพูดว่า “ข้าว่าตอนนี้ต้องหาคนไปจับตาดูไว้ ดูว่าจะหาหลักฐานอะไรได้รึเปล่า”
เว่ยเหยียนถิงพยักหน้า “อาจิ่นพูดถูก”
“พี่รอง นี่เป็นข้อเสนอที่ดีเลยล่ะ แต่ว่าจะส่งใครไปล่ะ ที่จะฉลาด ที่สำคัญคือต้องไว้ใจได้ อย่าให้หลิวเซียงรู้ทันแล้วทำให้หลงกลได้”
ทันใดนั้นเว่ยเหยียนซิ่นก็ยืนขึ้น “พี่รอง พี่สะใภ้รอง ข้าไปเอง”
มองออกว่าเว่ยเหยียนถิงและเว่ยจวนนั้นลังเล เว่ยเหยียนซิ่นก็พูดว่า “อย่ากังวลเลย ก็แค่เรื่องจับตาดูแบบนี้น่ะเรื่องเล็ก ไม่มีอะไรผิดพลาดแน่นอน”